Cztery minuty

„Cztery minuty” krzyczał ze zdziwieniem w głosie (ale za to piękną polszczyzną) trener „wojskowych”, Henning Berg do rozjemcy niedzielnego starcia pomiędzy Legią Warszawa a Wisłą Kraków. „Cztery minuty” a nie osiem, czy dziewięć, których nie doliczył sędzia Mariusz Złotek wzbudziły wątpliwości norweskiego szkoleniowca. Cztery minuty, które w opinii szefa sztabu trenerskiego stołecznej ekipy mogłyby odwrócić losy meczu.

No cóż, nie będę ukrywał, że w przeciwieństwie do naszego trenera, moje wątpliwości sięgają o wiele dalej od tych kontrowersyjnych jak się okazało minut. Ratunku nie dopatrywałbym się ani we wspomnianych ośmiu, ani nawet ewentualnych dziewięciu doliczonych minutach. Problem gospodarzy niedzielnego spotkania dotyczył zdecydowanie ważniejszych sfer, z jakich składa się gra w piłkę nożną. Gotów byłbym zaryzykować stwierdzenie, że przy takiej dyspozycji, jaką zaprezentowali nam legioniści nawet dodatkowa godzina mogłaby nie pomóc. Dlatego też moje wątpliwości wzbudza nie tyle praca sędziego, co efekt starań zarówno szkoleniowca, jak i zespołu grającego na co dzień na stadionie Wojska Polskiego.

„organizacja gry”

Pierwszą z rzeczy, które aż kłują w oczy podczas oglądania wiosennej Legii to problemy z organizacją gry. O ile, można zrozumieć kłopoty „Wojskowych” z realizacją planów ofensywnych, w końcu nie co dzień traci się tak ważne ogniwo jak główny motor napędowy, jakim był Mirosłav Radović, o tyle zupełnie niezrozumiałe są kłopoty z organizacją gry w defensywie. Szczególnie wobec braku zamian w defensywnej części zespołu. A tu, ku mojemu niemałemu zdziwieniu, okazuje się, że kompletnie nie wychodzi nam gra pressingiem, a w zasadzie tą odmianą, którą z powodzeniem stosowaliśmy jesienią. Nie doskakujemy też do rywala i nie odbieramy mu piłki, w zasadzie nie istnieją momenty, które oglądaliśmy pół roku temu, kiedy to kilku legionistów osaczało rywala odbierając mu futbolówkę i wyprowadzając zabójczą kontrę. Co gorsza zamiast tego oglądać musimy ogromne połacie wolnej przestrzeni, jaką zostawiamy swoim rywalom w środkowej części boiska i to niezależnie od renomy tych ostatnich. Hasał sobie w naszej strefie defensywnej Ajax, bawiło się Podbeskidzie, baraszkowała też bez skrępowania Wisła. Co gorsza, próby ograniczania tej swawoli kończą się zawsze tak samo, błąd defensora (tu prym wiodą Inaki Astiz i Tomasz Jodłowiec), lub faul skutkujący bardzo groźnym stałym fragmentem gry (domena Ivicy Vrdoljaka i Bartosza Bereszyńskiego).

Wobec tych problemów nie dziwi fakt, że rywale bez większego problemu rozgrywają futbolówkę i to w bezpośrednim pobliżu naszej strefy defensywnej. Czy może więc dziwić, że w takiej sytuacji chwila nieuwagi, lub jeden błąd mogą i co gorsza, skutkują utratą bramki. Ja w każdym razie zdziwiony nie jestem.

„własne ograniczenia”

Gra zespołu to jedno, ale nie da się uciec do prawdy, że każda drużyna składa się z poszczególnych elementów, które na ten zespół się składają. Dlatego też, jakby tego zespołu nie przygotować, to zawsze na wierzch wyjdą problemy jego składowych. Co prawda, gdy cały „mechanizm” działa bez zarzutu, to ewentualne wpadki, lub niedostatki jednostek potrafią przejść niezauważone, gorzej, gdy maszyna się zacina, wtedy kłopoty z działaniem jej trybów stają się nad wyraz widoczne. Jesienią maszyna działała bez zarzutu, obecnie już tak dobrze nie jest i niedostatki w wyszkoleniu naszych piłkarzy zaczynają rzucać się w oczy. Podczas niedzielnego meczu z Wisłą nasz dynamiczny skrzydłowy, Michał Kucharczyk, nie potrafił sobie poradzić z dobrze odcinającym go od wolego pola Bobanem Joviciem. Szybo okazało się, że jeśli opcja kopnij i i biegnij niemożliwa jest do realizacji w efekcie czego wyjście na szybkości za defensora przeciwnika staje się niemożliwe to skrzydłowy „wojskowych” niezbyt wiele ma do zaoferowania swoim kolegom. Kombinacyjna gra z klepki odpada, a szybkie podanie czy współpraca z pozostałymi kolegami z formacji ofensywnej wiele pozostawia do życzenia. Podobnie jest ze środkiem pola, gdzie jak już zdążyliśmy się przyzwyczaić rządzą… ale niestety nie dzielą,  Ivica Vrdoljak z Tomaszem Jodłowcem. Obu zawodnikom nie można odmówić ambicji i zaangażowania, nie dziwi więc, że w grze obronnej obaj piłkarze są niezastąpieni. Problem zaczyna się gdy któryś z nich ma piłkę, którą powinien przetransportować ze strefy defensywnej do ataku. W zasadzie jedyna metoda (poza sporadycznymi lobami za plecy obrońców rywala, które systemowo nie rozwiązują problemu) to holowanie futbolówki przez środkową linię i doprowadzenie jej do kolegi z ofensywy. Niestety ta archaiczna już metoda wyprowadzania ataku nie stanowi dla drużyn przeciwnika żadnego problemu. W czasach, gdy element zaskoczenia formacji obronnej rywala jest na wagę złota powolne prowadzenie piłki nie pozwala nam na stworzenie przewagi w jakiejkolwiek części boiska. Dlatego też nie może dziwić, że próby podejmowane przez naszych pomocników są „wypychane” poza pole zagrożenia, lub po prostu kończą się stratą. Na domiar złego obaj nasi wojownicy środka pola, mają problem ze skutecznym włączeniem się do ataku, o stworzeniu jakiegokolwiek zagrożenia, np. strzałem zza pola karnego, już nawet nie wspomnę.

Na wiosnę, gdy w ofensywie brylował wspomniany już przeze mnie Serb, mając za swoimi plecami kreatywnego Słowaka tych kłopotów nie było tak widać, jednak teraz, w tej nowej rzeczywistości przechodzenie z gry obronnej do ataku staje się kolejnym, ważnym problemem do rozwiązania.

„forma zespołu”

Dotychczas wydawało się, że dla norweskiego zaciągu trenerskiego przygotowanie fizyczne nie stanowi żadnej tajemnicy. Niestety im dalej w rozgrywki wiosenne, tym bardziej jasne staje się, że i na tym polu mamy spore problemy. Sprzedaż Radovicia to jedno, ale trudności, jakie mają Marek Saganowski i Orlando Sa nie mogą być usprawiedliwiane sprzedażą Serba. Szczególnie, że zeszłej jesieni nie odczuwaliśmy tak boleśnie straty tego ostatniego. Wtedy jednak pozostali napastnicy (a przede wszystkim Portugalczyk) bez większych problemów wygrywali swoje pojedynki z obrońcami rywali, co obecnie idzie im bardzo, ale to bardzo opornie. W zasadzie doszliśmy do sytuacji, w której wystawienie któregokolwiek z napastników wydaje się równie… złym rozwiązaniem.

Niemałe utrapienie mamy też w defensywie, pewne już jest, że ściągany „na szybko” Dossa Junior ich nie rozwiąże, kłopot z poprawą sytuacji naszej obrony ma też Inaki Astiz, który wiosną popełnia niesłychaną wręcz liczbę błędów. Odstawiony od składu Igor Lewczuk i grający bez wyrazu Jakub Reźniczak też nie wydają się gotowi na udźwignięcie funkcji ostoi legijnej defensywy. Kontuzje Tomasza Brzyskiego (wcześniejsza) i Łukasza Brozia (obecna) też sprawy nie ułatwiają, w efekcie czego gra naszej formacji obronnej przypomina nieco taniec na bombie zegarowej. Gdy dodamy do tego zapalnik w postaci zupełnie nieobliczalnego Dusana Kuciaka to ta najważniejsza w każdym zespole formacja jawi nam się, jako kompletnie niegotowa do rywalizacji o najwyższe laury w kraju.

A przecież reszta zespołu wcale nie wygląda lepiej, wspomniany wyżej atak istnieje tylko na papierze, skrzydłowi, jako, tako dają radę, ale wsparcie mają niewielkie. Zagubiony jeszcze Michał Masowski oraz wracający po kontuzji Ondrej Duda nie potrafią pokierować grą swoich kolegów. Dlatego też w zasadzie każdy mecz opiera się o dyspozycje biegających po skrzydłach Michałów, Kucharczyka i Żyro. A to w nowoczesnym futbolu zdecydowanie za mało na przeciwników, którzy bez większych problemów potrafią zablokować poczynania poszczególnych zawodników. Ilość rozwiązań, jakie prezentujemy w ofensywie nie pozwala zaskoczyć przeciwników, gdy dodamy do tego problemy, jakie mamy w defensywie to nie dziwią nasze problemy w kolejnych spotkaniach. Nie mogą też dziwić wyniki, jakie osiągamy.

* * * * * * *

Zważywszy na wszystkie te wątpliwości zadziwia mnie atencja, z jaką Henning Berg podszedł do czterech, brakujących jego zdaniem minut. Wydaje się, że zarówno w meczu z Wisłą, jak i wcześniejszych wiosennych potyczkach czas był jednym z naszych najmniejszych problemów.

Aby nie zakończyć tego tekstu w zupełnie minorowym nastroju należy wspomnieć, że każdy z wyżej wymienionych elementów można poprawić. Oczywiście, niektóre łatwiej, niektóre zdecydowanie trudniej, niemniej jednak powrót do dyspozycji, jaką oglądaliśmy jesienią absolutnie jest możliwy. Co więcej, bardzo możliwe, że sztab szkoleniowy celowo ustawił najwyższy moment formy swojej drużyny na najważniejszą cześć sezonu, czyli fazę mistrzowską. Jednak na weryfikację takiego złażenia przyjdzie nam jeszcze poczekać. Niestety, w międzyczasie zdarzać się będą zarówno mecze wygrane „na spokojnie” (bo to jednak Legia i swoje potrafimy), jak i takie horrory, jak ten dopiero co zakończony z Wisłą Karków (bo inni też nie wypadli sroce spod ogona).