Legia po zmianach - jaka będzie?

Mam uwagę jedynie do niebieskich strzałek. Powinny być zielone

Senator

Zgadzam się, że zazwyczaj grasz to na co przeciwnik ci pozwala. Tylko to jest droga do porażki. Oczywiście zawsze będą takie momenty kiedy rywal przyciśnie i utracisz kontrole nad mecze. Nie da się dominować 90 minut. Jednak na treningach się nie leży i jakiś system gry i ustawienie sztab szkoleniowy wybrał dla zespołu i wymaga by drużyna go realizowała w meczu. Kiedy rywal zaczyna dominować to Legia powinna dążyć do ponownego przejęcia inicjatywy i powrotu do własnych schematów wypracowanych na treningach. Jak długo będziesz grał na własnych wytrenowanych założeniach taktycznych to tak długo będziesz miał większą szanse na strzelenie gola. Odpuścisz to przeciwnik zrealizuje swoją taktykę i przegrasz.

Monrooe

4-2-3-1 piszesz że Antolića sprowadzano do Legii kolejną "8" mając Mączyńskiego, Hamalainena czy Pasquato. Nie rozumie strategii tego transferu.
Wracając do meritum to można zrobić roszadę i w miejsce Remyego wstawić Dąbrowskiego a francuza przesunąć na typową „6”. Nasz nowy nabytego poradzi sobie w pressingu niskim a i piłkę będzie potrafił sensownie wyprowadzić ze strefy obronnej.
4-3-3 Tu mnie dziwi optymizm naszego sztabu szkoleniowego chcą grać tym ustawieniem. Generalnie można stwierdzić że obecnie system 4-3-3 jest bardziej ofensywny niż defensywny w którym trójka pomocników działa głównie w środkowej części boiska. Tu też organizowana jest gra ofensywna oraz rozbijane są ataki przeciwnika. Formacje pomocników (pozycje 6,8,10) możesz zestawić w dwa warianty. Dwóch ofensywnych jeden defensywny i odwrotnie jeden ofensywny i dwóch defensywnych. Czyli w opcji pierwszej Pasquato, Mączyński, Remy lub w opcji drugiej Radović, Mączyński, Remy. Tylko do preferowania gry w tym ustawieniu potrzebni są dobrzy skrzydłowi jak i boczni obrońcy. Powiedzmy dwóch mamy co na pozycjach 5 i 7, 11 dziś prezentują się dobrze Hlousek i Kucharczyk. Obaj mają odpowiednią wytrzymałość do grania w z dłuż linii bocznej od jednego pola karnego do drugiego. Tylko brakuje mi dwóch pozostałych. Tak jak piszesz ułożyć odpowiednio puzzle jest ciężko.
4-4-2 bym nie skreślał. Dziś skład zestawił bym następująco:
Malarz – Jędrzejczyk, Remy, Pazdan, Hlousek – Kucharczyk, Kopczyński, Mączyński, Radović – Pasquato, Eduardo Da Silva.
Ja cenie zdobywanie terenu po przez rozegranie w trójkącie kiedy jeden z zawodników wychodzi z pod krycia na wolną przestrzeń. Czy rozegramy tak piłkę w strefie niskiej czy średniej przy wymianie podań na jeden kontakt zawsze wyjdziemy z pod pressingu i przeniesiemy ciężar gry na połowę rywala. Jednak dobrze wiesz że do takiej gry trzeba mieć zmysł. Wydaje się, że Mączyński, Radović, Kucharczyk, Pasquato, Eduardo będą potrafili pograć kombinacyjnie. Oczywiście grę w trójkącie można zastosować w każdym ustawieniu lecz do takiej szybkiej kombinacyjne gry z przeciwnikiem na placach potrzebni są odpowiedni wykonawcy.

edit: po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że w omawianym przeze mnie modelu 4-3-3 mogą też występować trzy "ósemki" występujące w linii", przy czym ta środkowa może być zdecydowanie bardziej ofensywnie usposobiona od pozostałych . To tłumaczyłoby sprowadzenie Domagoja Antolicia. Tylko wciąż nie bardzo wiem kto ma zabezpieczać boczne korytarze, bo wspominanego Mączyńskiego nie podejrzewam, a innych kandydatów w ogóle nie widzę. No chyba, że był pomysł na "ósemkę" i dwie "szóstki" stąd zainteresowanie Maigą zakończone sprowadzeniem Philipsa..... ale tego rozwiązania też nie widzę prawdę mówiąc... Coś czuję, że skończy się na totalnym misz-maszu, który pozwoli nie tyle spełnić wyobrażenia trenera, co wykorzystać potencjał piłkarzy, których już mamy. Czyli coś w stylu, miało być jak nigdy, wyszło jak zawsze.....

@ Sektor212

- "...Czy takie zestawienie w linii nie wymaga wysokiej gry obrońców? "

Ależ my graliśmy podobnie (jeśli chodzi o defensywę) za Hanninga Berga, kiedy to generalnie graliśmy najbardziej "skomplikowaną" taktycznie piłkę odkąd pamiętam. Tylko wtedy łatającym dziury był defensywny pomocnik, który schodził do boku i zamykał "otwarty" przez obrońcę korytarz. Ewentualnie w alternatywnym rozwiązaniu w środek naszej defensywy wchodził Ivica Vrdoljak wypychając jednego z obrońców do boku, który zamykał w ten sposób blok obronny. Rozwiązań jest więc sporo, ale za cholerę nie mam pojęcia, czy mamy do tego wykonawców. Bo do grania w ten sposób naprawdę trzeba być świetnie przygotowanym taktycznie. A jak na razie to na tą chwilę wydaje się, że zafundowaliśmy sobie pięciu (licząc Jędrzejczyka to sześciu) środkowych obrońców czego nijak nie jestem w stanie przetrawić.... zabij mnie a nie wiem o co tu chodzi...

A mnie boli co innego. Ostatnia konferencja prasowa i zachwyty nad Rado. No nie nic do niego absolutnie nie mam, grajek jak się patrzy na nasze warunki tylko ... Jeśli cała nadzieja w nim to chyba jednak coś nie tak i czy to będzie 5-3-2 czy 3-7 wychodzi na to, że żadnych wzmocnień nie poczynilismy.

Senatorze według mnie to Ty się najzwyczajniej w świecie tylko migasz negując rolę taktyki. Zobacz znany nam dobrze Garm powołując się na trochę mniej znanego, ale i przecież poznanego przez nas Jana Szurka ćwierka w zasadzie na twoją modłę: „ustawienie na papierze jest drugorzędne. Liczą się zadania przydzielone poszczególnym zawodnikom i jak będą je realizowali.” I tu ja uważam że imć Senator, predyspozycje do „rozczytywania” poszczególnych piłkarzy w odniesieniu do boiskowych zadań, jeżeli zobaczy ich w akcji na murawie, to posiada i to całkiem niezłe, ba kompleksów w tym nie ma, potrafi bronić swojego zdania i słusznie. A stąd to już tylko mały kroczek do ustawiania w głowie „własnych jedenastek” właśnie w pryzmacie predyspozycji piłkarzy, jeszcze tylko trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie czy nasi „wybrańcy” mają taką jakość, są na takim levelu, że są gotowi narzucić własny styl gry i wówczas rywalem się za bardzo nie przejmujemy, czy też wręcz przeciwnie, w obliczu przeciwnika musimy dobrać obowiązki dla piłkarzy z których będziemy ich rozliczać i tak ich dopasować żeby optymalnie je właśnie wykonywali. Teraz możesz się wyłgać Senatorze że „nowych” nabytków jeszcze nie masz dobrze „zaobserwowanych” ale gdy liga ruszy to od pitolenia o „taktyce” się nie wymiguj!

Panowie, Sektor z Monrooe,  fajnie dyskutujecie, ja dorzucę swoje trzy grosze właśnie tak „zadaniowo” a ponieważ liga rusza to i może też o jakąś ogólniejszą refleksję się pokuszę.

Monrooe napisałeś że nie rozumiesz transferów, ja nie wiem co tam po głowie Jozakowi chodzi, dla mnie, mówienie o dominacji Legii stworzenie systemu w którym nasz zespół ma narzucać swój ofensywny styl gry, to albo ściema Jozaka, albo również transferów „nie rozumiem”.
Według mnie, jeżeli Jozak wciska nam kibicom trochę kitu to transfery stają się zrozumiałe, albo przynajmniej można budować jakąś teorię zgodnie z którą są oparte. Czy teoria jest prawdziwa, to absolutnie zakładać bym się o to nie miał zamiaru, co nie znaczy ze hipotezy nie wolno postawić.
Otóż zgodnie z takim moim hipotetycznym założeniem, celem nadrzędnym w tym roku dla trenera Jozaka nie jest liga, w tej poradziliśmy sobie jesienią to i wiosną nawet przy personalnych transformacjach ‘damy radę’. Zgred z Dalkubem burzyli się na tekst w którym dowodzono jak to słabego „mistrza jesieni” w Ekstraklasie mamy. Jeżeli odrzucimy emocjonalne uprzedzenia to tamten artykuł merytorycznie dowodził, że zawojować naszą ligę nie jest specjalnie trudno. Sorry, wydaje mi się że zimowymi transferami to my naszej „siły ofensywnej” jakoś specjalnie nie zwiększyliśmy, zatem stawiam tezę że do zdobycia mistrzostwa to w klubie sądzą że i ten jesienny potencjał pomniejszony nawet o Guilherme, ale za to wsparty Vesoviciem i Eduardo wystarczy.
W 2018 roku najważniejszym zadaniem dla Legii jest awans do fazy grupowej europejskich pucharów. Sądzę że Jozak gdyby zdobył mistrza natomiast odpadł latem z pucharów to na swojej funkcji mógłby się nie utrzymać, natomiast nawet brak mistrzostwa (ptfu, ptfu) ale ponowne zagoszczenie na europejskich salonach w Lidze Europy to by była prolongata i dla trenera i też głęboki oddech ulgi dla Mioduskiego.
Jeżeli Jozak buduje zespół na awans do europejskich pucharów, to rozpoczyna od podstawy, od stworzenia solidnych fundamentów czyli od zabezpieczenia defensywy. Teoretycznie mającej większe znaczenie w międzynarodowych szrankach niż na własnym podwórku (które i tak ‘zaorzemy’ i wciągniemy nosem’ jak to niektórzy z nas twierdzili usatysfakcjonowani transferami)
Pazdan na wylocie (neverending story), „kominiarza” Jędzę sami chcielibyśmy się pozbyć, Dąbrowski w eliminacjach do pucharów dotychczas sromotnie zawodził, Astiz był doraźnym „kołem ratunkowym”, Mateusz Żyro to ewentualnie dopiero melodia przyszłości, w zasadzie to tylko Hlousek z bloku defensywnego jawi się jako coś stabilnie przewidywalnego w kontekście lata i walki o puchary. Zatem sprowadzenie Remyego, Philipsa, prognozowane ustawianie Vesovicia na pozycji bocznego prawego defensora, w takiej sytuacji wydają się logiczne i roztropne. Wiosna posłuży im na wdrażanie i adaptację w zespole, latem nawet przy ewentualnym odejściu Pazdana, Jędzy, Brozia, powinniśmy być personalnie w miarę zabezpieczeni i na to już przygotowani.
Podobnie z pomocą, czyli z pierwszą linią naszych obronnych „zasieków”. Odszedł Moulin ale już wcześniej pozyskaliśmy Antolića, „ósemki” mamy, zdaje się że szukaliśmy „szóstki” kogoś kto na wzór Vrdoljaka lub Krychowiaka mógłby wchodzić między linię defensywy, w takim kontekście „uniwersalność” Remyego i Philipsa była również dla nas atrakcyjna. Jeżeli „szóstka” cofałaby się między obrońców, to dwie „ósemki” Mączyński z Antolicem ryglowaliby środek pola wspomagani na bokach „skrzydłowymi” Kuchym, Hamalainenem, Szymańskim, Pasquato(!?) do wyboru. Tym sposobem „tyły” czyli „fundament” w grze o puchary mielibyśmy ewentualnie w teorii zabezpieczony. Na desancie w takim układzie pozostawałby Niezgoda, Eduardo, Radović również do wyboru. Przy tym założeniu do gry z kontry z jakimś uznanym rywalem (o większym zapewne od nas piłkarskim potencjale, a takiego zapewne spotkamy w pucharowych eliminacjach) w ofensywie dysponujemy dobrze predysponowanymi zawodnikami czyli Kuchym z Niezgodą. Na grę o puchary (z kontry) można przyjąć, że bylibyśmy latem jakoś przygotowani.
Gdyby takie hipotetyczne założenie miało w sobie ziarno prawdy to zimowa „polityka transferowa” byłaby racjonalna i wytłumaczalna. Dla mnie problem powstaje w tym że bardzo trudno przy obecnym składzie personalnym wyobrazić sobie jakąś dominację Legii wiosną w lidze, jakiś „skok jakościowy” w ofensywie w zestawieniu z tym co oglądaliśmy jesienią.
Pomijając Vesovića, to największym wzmocnieniem ofensywnym w zespole jawi się Miro Radović. No i tu jako laik zgadzam się z ignorantem Senatorem że pokładanie w nim naszych nadziei … mhm, jest trochę słabe i niezbyt dobrze rokuje. Ściskam za Miro kciuki, życzę mu jak najlepiej czyli tego żebym powtórnie w odniesieniu do niego się mylił bo mi jest trudno wyobrazić sobie, że 34-letni Rado po wielomiesięcznej kontuzji i rozbracie z piłką, po perturbacjach zdrowotnych również w okresie przygotowawczym, teraz wiosną powrócił do tej formy którą na przykład prezentował jesienią 2016 roku. Moim zdaniem bardziej zasadnym jest przyzwyczajanie się do rozpatrywania Rado jako jokera, ważnego ogniwa w zespole mogącego i w takiej roli posiadać istotne znaczenie, aniżeli przypisywanie mu i rozliczanie go z funkcji kreatywnego ofensywnego lidera drużyny. Oby jednak dziarski Miro udowodnił mi że i tym razem się mylę.
Nieco podobnie traktuję również Eduardo. Owszem super gdyby wypełnił lukę po Nikoliću, wykorzystując instynkt, umiejętności, doświadczenie, ale po prawdzie jestem bardziej sceptyczny aniżeli optymistyczny w tym względzie. Przy tym Monroore ma w pełni rację, że „On raczej wykończy akcję, a nie rozegra”. Z tym „rozegraniem” w naszym ataku pozycyjnym zakładam ze będziemy mieli pod górkę.
W obecnym układzie pozostaje liczyć na stabilizację wysokiej formy trudno definiowalnego, specyficznego Hamy oraz na większą dojrzałość „dzieciaka” Szymańskiego i Niezgody, gdyby zaczęli wykorzystywać posiadany potencjał byłby to największy wiosenny oczekiwany pozytyw.

Jednym słowem, obojętnie w jak rozpisanej taktyce, przewiduję więcej turbulencji, czołgania i szurania brzuchem po piasku, walenia głową w mur, aniżeli zakładanej dominacji, spokojnego zaorania i wciągnięcia nosem ligi. Obym się mylił, albo oby szczęśliwy koniec wieńczył dzieło.