Austria - Legia 3-5: Czapki z głów!

Zabawna historia: gdy zaczynała się II połowa, to jednocześnie zaczął się mecz Igi Świątek z Chinką Zheng. W momencie, gdy Perkhart strzelił na 3:0, Chinka również wyszła na identyczne prowadzenie. W kolejnym gemie Iga w końcu zapunktowała i, niestety, w meczu zrobiło się 1:3. Gdy Iga przełamała rywalkę, z niepokojem zacząłem oglądać mecz Legii i, jak mozna się domyślić, padła bramka na 2:3. Szósty gem z powrotem padł łupem Chinki i prawie w tym samym czasie Rosołek wpisał się na listę strzelców. Potem było, surprise, surprise, 3:4 i tutaj i tam. Set się skończył wygraną Chinki 6:3, Legii już zabrakło czasu.

A co do meczu, cieszy mnie, że zespół przystąpił do niego bardzo skoncentrowany. Szkoda tylko, że tej koncentracji starczyło raptem na godzinę gry. Po trzeciej bramce zbyt łatwo oddaliśmy pole Austriakom.

Z nieustanną nadzieją czekam aż Kostja w końcu zakończy ten niezbyt udany, jak dotąd, eksperyment z Elitimem na pozycji nr 8. Kompletnie tego nie pojmuję. Chłopak daje się tam ogrywać jak junior i gubi krycie przy akcjach przeciwnika, co było widać przy bramkach dla Austrii. Ten piłkarz powinien grać wyżej, zwłaszcza, że już parę razy pokazał, że potrafi uderzyć w światło bramki. Zresztą, o ile mnie oczy nie myliły, to ta pierwsza bramka padła, bo Josue kazał mu podejść wyżej. To samo było ze Sliszem przy drugiej bramce, bo odważył się podholować piłke pod pole karne.

Z jeszcze większa nadzieją czekam teraz na ruchy transferowe JZ do formacji obronnej. Mam nadzieję, że nasz pan dyrektor zdaje sobie sprawę, że teraz cały świat kibicowski na niego patrzy i oczekuje efektów.

Moim credo jakim kieruję się przy pisaniu refleksji, generalnie, o Legii sprowadza się do tego,że krytykuję mój klub kiedy na to zasługuje, ale go nie ośmieszam i nie poniżam oraz w żadnym wypadku nie powielam opinii patopismactwa, które zachowuje się tak jak by tylko czyhało ,aby jej obrzydliwie dokopać. Mój stosunek do Legii mogę porównać dp relacji z siostrą, którą krytykowałem , pewno za często, ale gdy ktoś inny ją atakował to jej broniłem , jak na wyleniałego lwa przystało..

W przypadku Legii nadmierna krytyka po przegranej pierwszej połowy dwumeczu była delikatnie mówiąc nie na miejscu.

Ja uważam siebie za racjonalistę, który metodycznie nie zadawala się rejestracją skutków, lecz usilnie stara się dociekać przyczyn. Wydaje się być poza sporem ,że piłka nożna to prosta gra , w której błądzenie jest rzeczą zawodniczą.Więc ocenianie wielu uznawanych za błędne zachowań boiskowych jako nienormalnych trąci delikatnie mówiąc aberracją. Gdyby bowiem zawodnicy nie popełniali błędów , głównie w obronie, to każde spotkanie kończyłoby się wynikiem0:0. I to byłby koniec piłki nożnej jako sportu, bo nikt by takich spotkań nie oglądał, bo nikt by nie wygrywał. A istotą sportu jest wygrywanie ,wyłanianie zwycięzcy , mimo ,że 99.9 % uczestników to przegrani - a może właśnie dlatego..
Jest wielu takich , którzy dzielą błędy na błędy zwykłe i na wielbłądy, jak by to cokolwiek zmieniało.Nie zamierzam zajmować się ani klasyfikowaniem błędów,ani ich definiowaniem , gdyż tego jest zbyt wiele ,a już opisywanie błędów logicznych jest jak studnia bez dna. Dla celów tej refleksji wystarczy stwierdzenie,że w przypadku piłki nożnej błędem nazywamy każde odstępstwo od idealnych zasad panowania nad piłką i posługiwania się nią w określonym celu.Tak więc praprzyczyną błędów w piłce nożnej jest niedostosowanie taktyki i organizacji gry do umiejętności zawodnika ( błąd trenera) oraz braki techniczne zawodnika sprawiające,że piłka jest mu nieposłuszna lub w inny sposób umożliwiające realizację zamiarów wrogiego zespołu.Obserwatorzy dostrzegają tylko konsekwencje błędów i to tylko wówczas ,gdy wpływają bezpośrednio na wynik . Błąd, który takich skutków nie ma, jest niezauważany lub pomijany. Jednocześnie nazywając jakieś zachowanie błędem na ogół poprzestajemy na opisie na czym on polegał , na poziomie wykonawczym . Na ogół na zasadzie gdybania : gdyby zagrał inaczej, gdyby zachował się nie tak ,a tak, gdyby ustawił się odmiennie itd itp. Szerszy ogląd pozwala zauważyć,że błąd wykonawczy najczęściej wynika z tego,że zawodnik wykonuje zagranie ,którego nie potrafi poprawnie wykonać albo zachowuje się niewłaściwie w skomplikowanej sytuacji boiskowej i wybiera nietrafne jej rozwiązanie. Tym samym to zawodnikowi przypisujemy wyłączną winę za błędy i ich negatywne skutki. Zapominamy przy tym,że zawodnik sam siebie nie wystawia,sam nie ustala ustawienia ani organizacji gry, sam sobie nie stawia zadań. Rolą trenera jest dopasowanie struktury gry do możliwości i umiejętności zawodniczych . Wiemy bowiem,że umiejętności zawodników i ich możliwości fizjologiczne są różne i m.innymi z tych powodów jedni grają w Aklasie, a drudzy w Ekstraklasie ..Lecz także nie każdy zawodnik posiadł jednakowym stopniu umiejętności technicznie oraz nie jest tak samo dobrze wyszkolony taktycznie. Mnie u trenera Runjaicza zaczynało razić nie tyle stawianie trudnych zadań , ile obarczonych zbyt dużym ryzykiem niepowodzenia. Dobrze się więc stało,że we wczorajszym spotkaniu zrezygnował z wymagania od zawodników rozgrywania piłki od tyłu, w tym od bramkarza, co owszem ma sens ,ale nie przeciwko rywalom nastawionym na gegenpressing. To co było atutem Austrii w Warszawie, w Wiedniu zostało zniwelowane.

Nieuchronność popełniania błędów w grze w piłkę nożną wymaga od trenera , sztabu ,ale i samych zawodników wypracowania systemu reakcji na te błędy. Wedle nauk prakseologii oraz pedagogiki reakcja na błąd człowieka zaczyna się od jego dostrzeżenia oraz zrozumienia jego istoty i dlatego taka reakcja nie może być emocjonalna,ale racjonalna,a to wymaga zachowania dystansu , nie usprawiedliwiania ,ale też nie całkowitego deprecjonowania i odrzucania. Zawodnik nie może być uspokajany za zasadzie ,że "nic się nie stało", bo to by oznaczało zgodę, aby postępował tak dalej. W postępowaniu z konkretnym zawodnikiem pomaga nie tylko znajomość jego osobowości , temperamentu,ale przede wszystkim wiedza z zakresu pedagogiki i psychologii oraz praktyczne doświadczenie. Aby nie utracić autorytetu trener nie może za swoje błędy obwiniać zawodników i np. odsuwać ich od pierwszego składu lub też medialnie ich dyskredytować.
Trener Runjaicz we wczorajszym spotkaniu postąpił jak wytrawny szef , bowiem na rewanż ustalił taki sam system gry oraz wystawił tych samych zawodników ( poza kontuzjowanym Pankovem) jak w przegranym spotkaniu w Warszawie.. Można przypuszczać,że kierowały nim dwie przesłanki, a mianowicie chciał dać szanse rehabilitacji zawodnikom, którzy przy Ł3 zagrali słabo , co tyczy głównie Tobiasza, Kuna, Guala i Elitima oraz uznał,że zawodnicy poznali sposób gry oraz niejako na własnych nogach doświadczyli mocnych i słabych stron rywali. W moim przekonaniu postawienie na ambicje, na odzyskanie dobrego imienia i szacunku kibiców było motorem napędowym postawy zawodników Legii, bowiem ci najmocniej krytykowani zagrali bardzo dobrze,a Gual i Elitim koncertowo.

W pierwszym spotkaniu Legia stanowiła zbieraninę większych i mniejszych indywidualności,a nie drużynę stosującą zespołowe techniki obronne i ofensywne. Wczoraj przez godzinę oglądaliśmy Legią,która przeszła w tych aspektach metamorfozę.
Przede wszystkim nasi gracze stosowali zasadę,że stopień bezpieczeństwa w grze obronnej sprowadza się do odległości piłki od własnej bramki . Im piłka dalej, tym bezpieczeństwo większe . Mało tego takie trzymanie piłki z dala od własnego pola karnego pozwala na bardzie odważne granie bez obawy ,że każda strata piłki to potencjalna strata bramki.Przez te 4 kwadranse z przyjemnością można było obserwować stosowanie takich technik obronnych jak ; skracanie i zawężanie pola gry. W ten sposób utrudnialiśmy rywalom manewrowanie z piłką w rejonie przed i z boków pola karnego. Poprawnie wyglądała asekuracja i przekazywanie oraz całkiem dobrze gra aktywną strefą. Polega ona na kolektywnym, zaczepnym działaniu zmuszającym przeciwnika do popełnienia błędu.Także atakowanie miało nareszcie charakter zespołowy polegający na współdziałaniu "dwójkowym" "trójkowym " i tak jak przy trzeciej bramce "czwórkowym".

Skuteczna gra naszej drużyny załamała się w 61' po zejściu z boiska Marca Guala ,a pogłębiła się po zmianie Elitima. Podejrzewać należy ,że trener dostrzegł,że zawodnicy ci są bardzo mocno zmęczeni i nie są w stanie grać na tak dużej intensywności do końca pojedynku. Tylko,że zwłaszcza zmiana Guala to nie tylko utrata zawodnika , który był najgroźniejszy dla przeciwnika i musiało go pilnować, często bezskutecznie, 2, a nawet 3 rywali i po jego zejściu mogli wspomagać ataki własnej drużyny ,ale też był to czytelny sygnał dla naszych zawodników,ażeby przejść od gry defensywnej i bronić wysokiego prowadzenia.Nie chce mi się wierzyć,aby Runjaicz zdejmując Guala uczynił to uznając spotkanie za rozstrzygnięte.

Legia wczoraj przez godzinę zagrała tak jak oczekuje się od drużyny faworyzowanej, a więc spokojnie ,a jednocześnie agresywnie, dojrzale,a równocześnie dynamicznie w ataku. Zespół teoretycznie lepszy nie może z tym teoretycznie słabszym grać futbolu reaktywnego ,ale musi grać aktywnie i odważnie do przodu. Takim sposobem gry trzyma się przeciwnika z dala od własnej bramki i zmusza się go do koncentracji na grze defensywnej.

Szalona i nerwowa końcówka spotkania nie wynikała w moim przekonaniu ze spadku sił fizycznych zawodników Legii ,ale miała podłoże mentalnościowe ( cokolwiek to znaczy) na bazie podświadomości . Gdzieś tam w czeluściach autonomicznego układu nerwowego tkwi ukształtowane przekonanie ,że trzeba bronić zdobyczy, która jest wystarczającą. Pewnikiem da się taką konstrukcję wywieść z modelu neurobiologii i psychologi ewolucyjnej. Inaczej mówiąc nasza wola "wie" ,że korzystny wynik jest efektem ofensywy ,ale nasza podświadomość przeważa szalę na rzecz obrony zdobyczy.Nauka twierdzi,że zmiany w nastawieniu są możliwe, ale wynikają ze zdobytego doświadczenia w grze z równorzędnym zespołami w których wygrana zależy od prowadzenia otwartej gry , ale także od nieodpuszczania i graniu do końca aktywnie przeciwko słabym rywalom i przy nawet wysokim prowadzeniu .
Jak go zwał , tak go zwał to Legia wczoraj spadła z samej góry prawie na dół, a już na pewno wpadła w dołek, co się nie powinno przydarzyć ,ale się zdarza, nawet w najlepszej rodzinie .Sztuką jest z niego się wydostać i nasz zespól tego dzieła dokonał.Można tylko pozazdrościć tym ,którzy wczorajsze spotkanie oglądali " na żywo" , bo tak dramatyczny i szalony mecz, a do tego zwycięski z udziałem polskiej drużyny na arenie europejskiej jest rzadkim ewenementem.

Konkluzja jest taka jak tytuł sztuki Szekspira : "Wszystko dobre ,co się dobrze kończy".

Tak, z tym Celhaką to jest pewnego rodzaju zagadka, facet tak skutecznie wtapia się w tło, że rozważałem obejrzenie powtórki jakiegoś meczu specjalnie po to, żeby obserwować Celhakę i może dostrzec coś, co widzi w nim Runjaić, niestety kto ma czas na takie ekscesy

Co do obrony to oczywiście przynajmniej jeden dodatkowy obrońca w kadrze to obowiązek. Może dałoby się jeszcze powalczyć o odzyskanie Rose'a dla drużyny, ale takie epizody jak wczoraj nie pomagają, musiałby zagrać parę meczów od początku i chyba raczej jako półprawy, chociaż za bramkę dla Austrii (trzecią) bardziej obwiniam Ribeiro do spółki z Rosołkiem, bo to Ribeiro stał się wahadłowym po zejściu Kuna i zbyt gwałtownie zawęził pole gry. Ten Austriak, który dośrodkowywał, miał hektar wolnej przestrzeni na skrzydle przy naszej przewadze liczebnej na boisku, zupełnie niezrozumiałe.

Jednak trzeba powiedzieć sobie szczerze, że kto by nie przyszedł, problemy defensywne Legii pozostaną, w tym momencie to jest kwestia systemowa bardziej niż personalna. Gramy na ogromnym ryzyku, szeroko i wysoko przy wyprowadzeniu piłki, z obrońcami uczestniczącymi w rozegraniu. Wczoraj niby graliśmy z dużo większą odpowiedzialnością niż w Warszawie, ale np. druga bramka dla Austrii wzięła się właśnie z nieudanego wyprowadzenia Augustyniaka, który chyba nie chciał wybijać na pałę (inna sprawa, że tam IMO był faul). W dodatku wydaje mi się, że niekiedy celowo odpuszczamy głębsze działania defensywne (Gual, Josue) po to, żeby móc zebrać piłkę i szybko zorganizować kontratak, a jeszcze jeden punkt zapalny to Kun (właściwie para Kun - Ribeiro). Kun zapewnia dobry balans między obroną i atakiem na lewym wahadle, ale niestety przeciwnicy widzą, że brakuje nam centymetrów w tym obszarze boiska i zdobywają tam przyczółek do ataku po wygraniu piłki w powietrzu.

Legia jeszcze parę miesięcy temu potrafiła zamurować się tak, że w finale PP grający cały mecz z przewagą zawodnika Raków nie był w stanie stworzyć sobie nawet pół okazji, ale my w tym momencie gramy kompletnie odmienną piłkę, i robimy to celowo i świadomie. Pewnie nie raz i nie dwa będziemy rwać z tego powodu włosy z głowy, sam byłem załamany naszym brakiem elastyczności w trakcie pierwszego meczu z Austrią, ale niezaprzeczalnym faktem jest, że to właśnie dzięki takiemu podejściu otrzymaliśmy wczoraj niezapomniany spektakl.

Oczywiście ,że mecz , nie tylko z Austrią , nie był idealny w wykonaniu Legii, ale na litość Boga ,wygraliśmy i pod tym kątem trzeba ocenić dokonania zespołu.
Ja nie bez kozery pisałem najpierw o problemie błędów jako czymś naturalnym i wkalkulowanym w samą naturę futbolu.
Zadajmy sobie pytanie : czy postawienie w rewanżu przez Runjaicza na obronę miałoby jakiś sens?. Przecież to my chcieliśmy awansować , a więc musieliśmy wygrać, a w piłce nie ma tak ,że można równocześnie zjeść ciasto i mieć ciastko.
Zrozumiał tę dychotomię Gawin, który pisze trafnie,że owszem potrafiliśmy stworzyć w kilku meczach zaporę nie do przebycia ,ale od nowego sezonu Legia chce grać inaczej, nowocześniej.
Krytycy zapominają przy tym,że te granie na tzw. 0 z tyłu zapewniali ci sami zawodnicy i oni przecież nagle nie oduczyli się grać.
Ja w swojej refleksji zwróciłem też uwagę na przecież chyba widzialny dokładnie fakt,że do 61 ' dopóki graliśmy ofensywnie, zespołowo - to wygrywaliśmy 3;0. Dopiero kiedy przeszliśmy na kombinację gry obronnej z szybkim atakiem to straciliśmy 3 bramki, zdobywając w tym czasie tylko 2. Mecz miał dwie rozdzielne fazy i warto ten fakt dostrzec.

Legia nie ma złych obrońców ,ale mamy ich za mało , bo właściwie na średnim europejskim poziomie tylko 4 ,a przecież Artur ma już 36 lat i jak mi mówi jedzie na oparach,a Pankov wymaga istotnej podbudowy wytrzymałościowej.
I to pewnikiem z powodu słabości kadrowej obrony oraz dostępności napastników trener , moim zdaniem, roztropnie przeniósł punkt ciężkości z obrony , czy szerzej gry defensywnej na wariant gry ofensywnej z rozgrywającym i tzw, fałszywym napastnikiem ( Gual, Muci), przy typowym środkowym napastniku.
Takie ustawienie taktyczne i organizacja gry jest dopiero wdrażane, ale moim zdaniem jest wielce obiecujące.
Oczywiście można koncentrować swoją uwagę na ostatnich 30 + minutach meczu, co ma każdy malkontent , lecz ja zdecydowanie wolę rozpatrywać postawę Legii w ciągu pierwszej godziny. Gdyby Legia przegrała lub odpadła to pewno byłbym takim samym mędrkiem ,ale Legia wygrała i awansowała. I ta godzina gry z Austrią pokazała jak wielki potencjał tkwi w zespole , do gry na jak wysokim poziomie jest zdolna nasza drużyna.
Pokazali ,że mogą i tym samym mamy prawo wymagać powtarzalności .,a nawet wejścia na wyższy szczebel.

Rose - moim zdaniem on dostał tak wiele szans, że powinno się go pozbyć podobnie jak Carlitosa. Na jego miejsce zwyczajnie trzeba sprowadzić zawodnika o innych parametrach i umiejętnościach. Chyba jeszcze gdzieś tam po szatniach Legii kręci się niejaki Charatin. Za te dwa kontrakty można by mieć kozaka stopera. Druga potrzeba to lewy wahadłowy i fajnie by było mieć kogoś bardziej ofensywnego niż Kun

Rosołek - dla mnie to piłkarz który do Legii nie pasuje, jest zwyczajnie za słaby i pewnie dostaje minuty kosztem Kramera. Ja też nie za bardzo rozumiem dlaczego nie można przesunąć Guala na 9 i wpuścić Muciego.