Zakatarzeni

@ Iocosus:

Wchodzę w to Oto moja kabała (bez malarza) – po sparringu z Chile (wymęczone 1:0) i w mediach, i – podobno – wewnątrz kadry nasilają się spory o to, jak grać. Czy preferowany przez Czesia (i stronnictwo Glika) murowaniec, czy może odważnie(j), jak życzyłby sobie tego Lewy (i jego przyboczni). Podobno do ostatnich chwil przed meczem z Meksykiem selekcjoner myśli, kombinuje, analizuje, tworzy i koryguje kolejne plany… Po czym po sześciu minutach rywalizacji wszystko to zbiera w pysk, bo El Tri strzelają nam gola. Wynik 1:0 utrzymuje się do przerwy, co można uznać za najniższy wymiar kary, gdyż w kilku sytuacjach – o dziwo! – fenomenalnie broni Szczęsny, w paru innych rywale pudłują. O naszych szansach nie ma co mówić. Dosłownie. W pierwszej połowie nie oddajemy choćby pojedynczego strzału. Parę minut po zmianie stron Meksykanie dochodzą do wniosku, że nie ma sensu głupio się narażać i skupiają wysiłki na pilnowaniu rezultatu. U nas zasadniczo bez zmian. No, może poza strzałem Grzegorza Krychowiaka z 35 metrów, który był bliski wywołania skandalu dyplomatycznego: bramkę minął, co prawda, w ogromnej odległości, za to wylądował niebezpiecznie blisko granicy z Arabią Saudyjską.

Robert Lewandowski jest w tym meczu ściśle pilnowany i systematycznie obijany przez meksykańskich obrońców. Niby nic wielkiego: tu delikatny kuksaniec, tam przyjacielskie podszczypnięcie, siam czułe posmyranie korkami po łydce… Niestety, ziarnko do ziarnka – w 72. minucie nasz kapitan pada na murawę i z grymasem bólu na twarzy wzywa sztab medyczny. Ów zaś po chwili wykonuje w stronę ławki złowieszczy młynek. Na boisku pojawia się Arkadiusz Milik, ale połowa widzów w Polsce ma to w dupie i przełącza kanał.

Przez następny kwadrans nie dzieje się zasadniczo nic. W meczu, rzecz jasna, bo w internecie zaczynają już latać pierwsze memy o trzech meczach „o”. Wreszcie nadchodzi 89. minuta. W zamieszaniu po przypadkowym – i, jak się później okaże, niesłusznie nam przyznanym – rzucie rożnym piłka spada pod nogi Karola Świderskiego. 1:1. Meksykanie biegną z pretensjami do sędziego. Jak to oni, nie przebierają ani w słowach, ani w gestach, przez co czterech z nich ogląda żółte kartoniki. A że dla połowy z tych czterech są to żółtka numer dwa w tym meczu (trzeba było Roberta nie maltretować…), zmuszeni są kończyć spotkanie w podwójnym osłabieniu. Sędzia dolicza do drugiej połowy aż dziesięć minut (kontuzja RL, zamaracha po wyrównującej bramce). Początkowo nie dzieje się nic. Wiadomo, Meksyk w dziewiątkę atakować nie będzie, a my nie bardzo umiemy. No ale w jedenastej (!) z tych dziesięciu Matty Cash dogrywa do Piotra Zielińskiego. Ten przypomina sobie wspólne czasy w Neapolu i kapitalnym passem uruchamia Arka Milika. Milik strzela i – o dziwo – trafia. Nie, naprawdę, do bramki, nie w posterunek graniczny. 1:2. Jak później skrupulatnie wyliczy Tygodnik Kibica, był to jego trzeci kontakt z piłką. Na razie jednak nie ma to żadnego znaczenia, bo oto chwilę później sędzia kończy mecz, a Meksykanie rozpoczynają następną rozpierduchę. W jej efekcie dwóch kolejnych ogląda czerwone kartki, plus jeszcze jeden już w tunelu. Oczywiście, całej piątki (łącznie z ukaranymi poprzednio) zabraknie w spotkaniu z Argentyną (która parę godzin wcześniej bez fajerwerków, ale i bez problemów ograła Saudyjczyków 2:0).

Nazajutrz w naszym obozie radość raczej stonowana. Znaczy C.M., rzecz jasna, triumfuje jakby właśnie wygrał finał, niemniej w środowisku optymizm umiarkowany. No bo owszem, wygraliśmy i zrobiliśmy duży krok w stronę 1/8. Po pierwsze jednak, co z Lewandowskim? Po drugie, czy na aby na pewno wygraliśmy? Meksykanie składają oficjalny protest w sprawie sędziowania. W powtórkach widać jak na dłoni, że tamten korner nam się za cholerę nie należał. W dodatku podnoszona jest też sytuacja z końcówki pierwszej połowy, kiedy to nieco spóźniony z interwencją Glik szarpnął wychodzącego na czystą pozycję Meksykanina. A rzecz miała miejsce w polu karnym. Na żywo nie wyglądało to strasznie, jednakowoż każdy kolejny replay… Co gorsza, ktoś (pewnie jakiś ruski troll) rzuca do sieci fejka, że FIFA ma się tym protestem poważnie zająć i że nic nie jest jeszcze przesądzone. Wśród polskich ekspertów i „ekspertów” wrze. Jan Tomaszewski gardłuje, że gdyby Matty Cash był prawdziwym Polakiem, przyznałby się, że to on ostatni dotykał piłki (choć de facto był to Sebastian Szymański), no i, rzecz jasna, domaga się powtórzenia meczu. Weszło wynosi Czesia pod niebiosa, Sportowe Fakty mieszają go z błotem. Normalka.

Ostatecznie FIFA, jak ma to w zwyczaju, ze szczerego serca radzi Meksykanom, aby wsadzili se swój protest w dwunastnicę i do meczu z Arabią Saudyjską przystępujemy z trzema oczkami na koncie. A w zasadzie to z sześcioma, no bo przecież łatwo wygramy. Wygramy, prawda…? Lewandowskiego jako tako udaje się przywrócić do stanu używalności, przez co wtorkowy bohater Milik znów siada na ławie (podobno dość mocno podnosi mu to ciśnionko), a Lewy wychodzi od startu. Gołym okiem widać jednak, że nasz kapitan jest wyraźnie nieswój. Nie on jeden zresztą. Cała ekipa gra tak, że Jerzy Brzęczek, który specjalnie na ten mecz przerwał przeglądanie ofert pracy w okręgówce, zanosi się gromkim śmiechem. Jeden Zalewski coś tam szarpie i w 41. minucie po faulu na nim mamy rzut karny. Piłkę na jedenastym metrze ustawia Lewandowski i… trafia w słupek. Po trzech kwadransach 0:0. Na drugą połowę Lewy już nie wychodzi (co podobno mocno podnosi mu ciśnionko), zastępuje go Milik. W przerwie eksperci w studio robią dobrą minę do złej gry i przekonują, że zaraz muszą paść jakieś bramki. Mają rację. Osiem minut po zmianie stron jeden z bardzo nielicznych wypadów Saudyjczyków przynosi im prowadzenie. Co prawda, błyskawicznie wyrównuje Milik (piękny cross Zalewskiego), ale później już do końca bijemy głową w mur. Na domiar złego, w 85. minucie Krychowiak fauluje jednego z rywali w szesnastce. Sędzia dla wszystkiego konsultuje się z VARem i wskazuje na wapno. Tyle tylko, że wykonawca karnego bierze przykład z RL9 i obija aluminium. Zresztą, niemal dokładnie w tym samym miejscu, nawet gdyby chciał, to by tak nie pocelował.

1:1 i tak do końca to nie wiadomo – zżymać się na fatalny poziom widowiska i troskać o Lewego, czy może jednak cieszyć, bo przecież już prawie wyszliśmy z grupy? Sześć godzin później okazuje się, że jednak to drugie. Argentyna bowiem pewnie rozbija zdemoralizowany, zdziesiątkowany Meksyk 4:1, pieczętując przy tym swój awans i niemalże także nasz.

No właśnie: niemalże. Przed ostatnią kolejką chodzą słuchy, że Meksykanie wciąż są na nas potężnie wkurwieni i podobno całkiem serio rozważają, czy aby celowo nie podłożyć się Saudyjczykom tak, aby to oni, nie my wyszli z grupy. Zresztą, celowo czy nie, atmosfera w obozie El Tri jest, bardzo delikatnie rzecz ujmując, daleka od ideału. Pierwszy raz od wiek wieków wracają z MŚ do domu już po trzech meczach. Trener na wylocie, połowa składu też. Zwycięstwo KSA należy w tych okolicznościach rozpatrywać jako całkiem realny scenariusz. W czystej teorii, remis z Argentyną daje nam pewne 2. miejsce. Tyle tylko, że grupę D najprawdopodobniej wygra Francja, a Albicelestes mają dość świeżo w pamięci swój ostatni mecz 1/8 finału MŚ z Les Bleus i raczej nie uśmiecha im się powtórka, toteż na pewno nam nie odpuszczą. Co więcej, znów nie wiadomo, czy zagra Lewandowski.

Ostatecznie gra, choć jest półżywy, ale z Milikiem w parze, nie Świderskim. Media robią wielki szum anonsując starcie legendy Barcelony z jej obecną megagwiazdą. Z ogromnej chmury spada ledwie drobny kapuśniaczek, bowiem nasz mecz ze Scalonetą to klasyczny Czesioball: gryziemy trawę, jeździmy na dupach, przesuwamy, doskakujemy. Szczęsny dokonuje w bramce absolutnych cudów. Glik z zabandażowaną, zakrwawioną po jakimś zderzeniu głową walczy o górne piłki. Bielik i Krycha ganiają za Messim jak psy za suką. Kuśtykający Lewandowski dzielnie rusza do pressingu, ale już po półgodzinie musi ustąpić miejsca na boisku Sebkowi Szymańskiemu, który wykona w tym meczu więcej wślizgów, niż w całej dotychczasowej karierze. Kiedy sędzia odgwiżdże koniec zawodów przy stanie 0:0, wszyscy padną na glebę, pół ze szczęścia, pół z wyczerpania. Po czym dowiedzą się, że w tezetwu międzyczasie w Meksykanach wygrała gorąca, latynoska krew i zrobili z Saudyjczyków wkład do burritos.

Koniec końców zatem z pięcioma punktami na drugim miejscu wychodzimy z grupy. 4. grudnia Benzema, Mbappe i reszta robią z nas ratatouille. 1:5, merci beaucoup, au revoir!.

Taki występ wywoła w polskim środowisku piłkarskim kompletny mindfuck. Zwolennicy Czesia (Weszło, Kanał Sportowy) podkreślać będą, że oto właśnie pierwszy raz od – bagatela – trzydziestu sześciu lat wyszliśmy z grupy na Mundialu, za co Michniewiczowi należy się pomnik. Przeciwnicy (SFWP, PS) skontrują, że dokonaliśmy tego nieprzyzwoitym wręcz fuksem i w stylu wołającym o pomstę do nieba, a naszym najlepszym zawodnikiem był [tu wstaw nazwisko sędziego z meczu z Meksykiem], zaś Michniewicza należy czym prędzej zwolnić, by „nie marnować potencjału naszych piłkarzy” (który to potencjał świetnie było widać zwłaszcza w meczach z Arabią Saudyjską i Francją).

Sam Czesio wykręci wszystkim niezłego figla i jako bodaj pierwszy polski selekcjoner w historii dobrowolnie, w glorii odejdzie ze stanowiska. Dostanie bowiem cynk, że władze Lecha chcą się rozstać z van den Bromem i chętnie zaoferowałyby mu możliwość powrotu na stare śmieci. Ostatecznie jednak szefostwo Kolejorza weźmie do ręki kalkulator, obliczy odszkodowanie dla Holendra i jego sztabu i zmieni zamiar, a Michniewicz zostanie na lodzie.

Gdzieś tam jeszcze w tle wybuchnie afera z Barceloną, która będzie się domagać od PZPN odszkodowania za desygnowanie do gry kontuzjowanego Lewandowskiego, wskutek czego jego uraz się pogłębił i następnym razem chłopak wyjdzie na boisko w kwietniu. Albo i w ogóle w następnym sezonie.

Za namową Mariusza Piekarskiego, Cezary Kulesza mianuje selekcjonerem jakiegoś zagranicznego przeciętniaka (no to się musi udać, do trzech razy sztuka, nie…!?), przez co do końca eliminacji będziemy drżeć o awans na ME’24. Ostatecznie go wywalczymy, ale już pod wodzą Jacka Zielińskiego, którego w Cracovii zastąpi Aco Vuković, co z kolei sprawi, że Senator zostanie wreszcie fanem Pasów

Niniejszym uroczyście oświadczam, iż pisałem to wszystko na czysto i na trzeźwo. A w ogóle, znając fenomenalne poczucie humoru Stwórcy, i tak wydarzy się coś jeszcze bardziej odjechanego.

@ Iocosus:

No dobra, ciągnijmy dalej to football fiction ;p

4. grudnia w meczu 1/8 (na tym Mundialu 1/16 nie będzie) Francuzi ruszają na nas z kopyta. Przez pierwszy kwadrans cisną i gniotą, po czym... nadziewają się na kontrę. Idący po króla strzelców Milik (Lewy nie gra) wykorzystuje potknięcie któregoś z defensorów rywali i pakuje piłkę do bramki. Niebieskich nie bardzo to zraża, dalej grają swoje, mają posiadanie w okolicach 85%, ale wciąż nie mogą trafić. Szczęsny broni jak w transie, jeszcze lepiej, niż z Argentyną. Cały nasz zespół wykonuje tytaniczną pracę w destrukcji. Co więcej, w doliczonym czasie gry I połowy Zalewski ucieka z kontrą lewym skrzydłem. Jego bomba z dwudziestu metrów ląduje na poprzeczce, na szczęście do piłki dopada Karbownik (a, co tam) i do przerwy jest 0:2. Szok, niedowierzanie. Po przerwie obraz gry się nie zmienia. Nam już nic nie wpada, im niestety tak, i to dwukrotnie, przez co wiadomo, że ten mecz potrwa o pół godziny dłużej. Na szczęście dogrywkę udaje się jakoś przetrzymać, no a karne - wiadomo. Człowiek kopie, Stwórca-kpiarz piłkę nosi. Benzema posyła Ballon d'Or nad poprzeczką, Lewandowski (wszedł na konkurs jedenastek) trafia i meldujemy się w ćwierćfinale.

Tam zaś czeka na nas zwycięzca pojedynku pierwszego zespołu z grupy B z drugą ekipą grupy A. Coś mi podpowiada, że będzie to ktoś z dwójki USA/Senegal. Seven up? A może pierwsza od czterech dekad faza medalowa? Oj, Czesio zupełnie serio zażądałby pomnika

Znacznie poważniej w kwestii Karbownika: nie wiem jak Michniewicz do tego podejdzie. Gdyby to ode mnie zależało, kombinowałbym mniej więcej w tej sposób: trzech bramkarzy plus po dwóch graczy z pola na każdą pozycję to dwudziestu trzech. Zostają trzy wolne miejsca. Jedno z nich rezerwuję dla Grosickiego. I tak nie zagra (przynajmniej nie na serio), a w szatni się przyda. Ostatnie dwa chciałbym obsadzić jak najbardziej uniwersalnymi piłkarzami. I tutaj Karbo pewnie do końca byłby w dyskusji, choć nie wiem, czy ostatecznie bym się zdecydował.

@ Iocosus:

Cała ta nasza gdybologia stosowana wpędziła mnie w postawę tego osiołka, co to mu w żłobie dano. I to aż na dwóch poziomach.

Na poziomie wynikowym doświadczenie podpowiada, że będzie jak zwykle: trzy kompletnie bezbarwne mecze, pach, pach, pach i do domu. Z drugiej strony, rozsądek (tak, rozsądek!) mówi, że statystycznie coś się tu nie klei. No bo zobacz, żeby nie cofać się do jakiejś prehistorii, w bieżącym stuleciu zagraliśmy na siedmiu imprezach mistrzowskich. Raz udało się wyjść z grupy, raz (ME’8) rywale byli ewidentnie zbyt mocni (a że selekcjoner wówczas nie pomógł, to osobna kwestia). W pozostałych pięciu przypadkach do awansu wcale aż tak znowu dużo nie brakowało. Owszem, post factum zawsze można dorabiać teorię do praktyki i z niezachwianą pewnością wymieniać przyczyny porażki, niemniej zgódźmy się: to futbol jest. Obaj nie raz, nie dwa i nie pisiont razy widzieliśmy mecze, które mogły iść we wszystkie strony, a ostatecznie decydował detal. Ktoś kopnął bardziej na zewnątrz, ktoś inny do środka. Ktoś się potknął i przewrócił, a ktoś inny nie. I dalej, w ten deseń. Skoro więc pięć awansów przeszło nam niedaleko koło nosa, to może tym razem będzie lepiej?

Na poziomie selekcyjnym coś we mnie krzyczy, że uuu, po co tych czterech bramkarzy!? Przecież każdą szansę trzeba wykorzystać i zrobić wszystko dla udanego występu! No i niby racja, nie przeczę. Dodatkowo, nigdy nie byłem fanem zabierania piłkarzy na wycieczki i „otrzaskiwania się z atmosferą”. Uważam to za głupi mit.

Tyle tylko, że przypominam sobie zapis rozmowy dwóch zagranicznych selekcjonerów. Nazwisk, zabij, nie pomnę (gdy tylko mi do pamięci wrócą, dam znać), niemniej grube szychy. Jeden, podówczas młodszy, prosił starszego kolegę o radę w/s budowania składu. Na co starszy spytał:

- Ilu tych chłopaków tak naprawdę będzie grać?
- Nooo… najprawdopodobniej piętnastu-szesnastu.
- Aha. No to weź tych piętnastu-szesnastu do grania, a resztę dobierz spośród tych, których… lubisz. No wiesz, takich, co to nie będą dądrać, że nie grają, a w razie draki nie polecą jako pierwsi z mordą do gazet.

No i, kurczę, może coś w tym jest? Nie ukrywam, piszę to trochę wbrew sobie, ale czy tak naprawdę aż takie znaczenie ma to, kto będzie w tej kadrze graczem nr 25, a kto 26?

No i mamy oficjalnie powołanych 26 zakatarzonych wybrańców Michniewicza :
Bramkarze:  
Bartłomiej Drągowski (Spezia Calcio),
Wojciech Szczęsny (Juventus),
Łukasz Skorupski (Bologna FC)
Obrońcy:
Jan Bednarek (Southampton/Aston Villa),
Kamil Glik (Benevento),
Artur Jędrzejczyk (Legia Warszawa),
Jakub Kiwior (Spezia Calcio),
Mateusz Wieteska (Clermont Foot 93),
Nicola Zalewski (AS Roma)
Bartosz Bereszyński (UC Sampdoria),
Matty Cash (Aston Villa),
Robert Gumny (FC Augsburg),
Pomocnicy:
Krystian Bielik (Birmingham City),
Grzegorz Krychowiak (Al-Shabab),
Damian Szymański (AEK Ateny),
Szymon Żurkowski (Fiorentina)
Sebastian Szymański (Feyenoord Rotterdam), 
Piotr Zieliński (SSC Napoli),
Kamil Grosicki (Pogoń Szczecin),
Jakub Kamiński ((VfL Wolfsburg),
Michał Skóraś (Lech Poznań),
Przemysław Frankowski (RC Lens),
Napastnicy: 
Robert Lewandowski (FC Barcelona),
Arkadiusz Milik (Juventus),
Krzysztof Piątek (US Salernitana),
Karol Świderski (Charlotte FC).

Kilka własnych uwag i spostrzeżeń.
1. Gdyby od gadania selekcjonera w ojczystym języku o własnej kadrze zależał wynik turnieju, to mielibyśmy półfinał przynajmniej zapewniony. Czesiu wczoraj w swoim żywiole i w wysokiej oratorskiej formie, oby to był dobry prognostyk, a nie tylko czcza gadanina. 
2. Trener kunktator zamienił się w trenera reflektującego się, wycofującego się z zdawałoby się doktrynalnych koncepcji. CM zreflektował się i wbrew poprzednim zapowiedziom powołał "tylko" trzech bramkarzy, czemu z mojej własnej kibicowskiej perspektywy mogę tylko przyklasnąć. 
3. Oprócz bramkarzy, mamy pięciu środkowych i czterech bocznych/wahadłowych obrońców, czterech środkowych defensywnych pomocników, dwóch ofensywnych oraz czterech skrzydłowych. Kadrę zamyka czterech napastników. 
4. Kosztem bramkarza wzrosła ilość skrzydłowych, co wskazuje że może nastąpić zmiana preferowanej taktyki, co Michniewicz samemu potwierdza. Wydaje się że gra "tylko" z dwójką środkowych defensorów powróciła do łask i jest mocno analizowana w kontekście mundialu, co traktuję z przychylnością. Trener podkreśla że ze względu na warunki klimatyczne chce mieć w jedenastce piłkarzy ogranych, w rytmie meczowym, co również wzbudza akceptację.
5. Mecz z Chile będzie probierzem dyspozycji piłkarzy bez rytmu meczowego: Glika, Bednarka, Żurkowskiego, Krychowiaka, Świderskiego. Zaprezentowana forma może decydować przy wyborach personalno-taktycznych na kluczowe spotkanie z Meksykiem.
6. Czesio stwierdził że "na dziś" przeciwko Meksykanom wystawiłby jedenastkę z dziesięcioma ogranymi piłkarzami w rytmie meczowym, co by oznaczało że z wymienionej piątki: Glik, Bednarek, Żurkowski, Krychowiak, Świderski zagrałby tylko jeden. Który? Jak "na dziś" wygląda w takim razie wyjściowa reprezentacyjna  jedenastka Michniewicza?
W zgaduj, zgaduli można zaproponować taki na przykład "rewolucyjny" skład: 
....................................... Szczęsny......................................................
.......Cash ................Glik  ..................... Kiwior ...............Bereszyński .....
.........................Bielik ..........................Damian Szymański ....................
.....Sebek Szymański ............Zieliński ........... .........Zalewski (Kamiński)....        
........................................Lewandowski ................................................
Gdyby jedynym nieogranym w składzie miałby być Krychowiak zamiast Damiana Szymańskiego to rekonwalescenta Glika sensacyjnie zastępowałby Wieteska. 
7. Subiektywnie nie brakuje mi w kadrze Klicha lub Linettego, cieszę się że jest Gumny, żal mi pominiętych Karbownika i Dawidowicza, tego pierwszego zdecydowanie wymieniłbym z Żurkowskim, ale pozostaje wiara w nos Czesia i oby postawienie na piłkarza który jesienią był przyspawany do klubowej ławki rezerwowych nie okazało się fanaberią trenera. 
8. Przed Czesiem stoją dylematy, jak zmieścić w jedenastce kreatywnych piłkarzy Zielińskiego z Szymańskim (rezygnacja z jednego z nich byłaby ewidentnym marnotrawstwem) z potrzebą dublowania pozycji Lewego przez jednego z ofensywnych piłkarzy a do tej roli raczej nie pasują uprzednio wymienieni? Drugi napastnik wydaje się reprezentacji niezbędny równie mocno jak dwójka robiących grę pomocników, ale w takim razie co ze skrzydłowymi? Jak to wszystko pogodzić z dwójką defensywnych pomocników preferowaną chyba przez Michniewicza? 
9. Gdyby Czesio, przy czterech obrońcach w linii, ustawił linię pomocy z jedną "szóstką" - Bielikiem, oraz z dwiema "ósemkami" Zielińskim i Sebkiem Szymańskim, natomiast po bokach z jednej strony z "klasycznym" skrzydłowym - Kamińskim, Zalewskim lub  Skórasiem, a z drugiej strony z "fałszywym" napastnikiem Świderskim po stracie piłki tyrającym na boku pomocy, to wówczas złożyłbym ślubowanie, że już przenigdy Czesia kunktatorem bym nie nazwał, a gdyby przyszło w tym ustawieniu polec sromotnie to słówkiem dezaprobaty bym nie pisnął. W ofensywie funkcjonowalibyśmy jako 4-3-3, w defensywie 4-5-1.
10. Niech moc refleksji, rozwagi ale i odwagi będzie przy Czesławie!

Jako najstarszy z tego zacnego grona dam głos. ale będzie on moim autonomicznym.
Zacznę od refleksji ogólniejszej.

Chociaż analiza danych historycznych i społecznych to lepszy sposób na ocenę naszych idei niż argumentowanie z wyobraźni - to papierkiem lakmusowym racjonalności empirycznej jest prognozowanie , bowiem nauka działa metodą testowania przewidywań wynikających z hipotez.Niestety standardy epistemologiczne zdrowego rozsądku - powinniśmy oceniać idee i ludzi na podstawie tego , czy trafnie prognozują - rzadko stosuje się wobec tzw. inteligencji i komentariatu , nierozliczanych ze swoich opinii. Autorzy nieodmiennie błędnych prognoz nadal są odpytywani przez media, a większość publiki nie wie czy ich guru i inne gadające i piszące głowy trafniej prorokują, niż szympans zrywający banany. Ich reputacja nie zależy bowiem od trafności przewidywań , ponieważ nikt tego nie weryfikuje . Ich reputacja zależy od tego ,w jakim stopniu potrafią wzbudzić ciekawość lub zbulwersować odbiorców, albo dostarczyć im rozrywki. A także w jakim stopniu potrafią wywołać poczucie bezpieczeństwa ,albo częściej strach ( w oczekiwaniu ,że jakieś proroctwo jest samospełniające lub samo się obali) oraz jak dobrze potrafią mobilizować do wsparcia jakiejś, na ogół bezsensownej , idei. Znany psycholog prof.Philip Tetlock ten syndrom sformułował następująco : " Zawsze się mylą, ale nigdy nie mają wątpliwości".

Przyznam ,że ja do "wróżenia z fusów" nadaję się mocno średnio , pewnikiem dlatego ,że nie bardzo potrafię przewidywać, a to dlatego ,że nie wierzę ,że można przyszłość przewidzieć. Z tego też powodu za bardziej płodne uważam wyciąganie twórczych wniosków z przeszłości.

Ja doskonale pamiętam awans naszej reprezentacji do MŚ po raz pierwszy po wojnie , a miało to miejsce w 1974 roku. Mógłbym opisać całą historię z tym wydarzeniem związaną ,ale ograniczę się do wskazania tego co według mnie łączy się na tak i na nie, z czasem obecnym.Autorem awansu był trener Kazimierz Górski, przygotowywany do roli selekcjonera od 1960 rok, wcześniej trener reprezentacji młodzieżowej.Nie sądzę, aby Michniewicza rychtowano na ten stołek tyle czasu ,ale moim zdaniem jego dużym atutem jest to ,że pracował w PZPN jako trener U-21. Trenera Górskiego obecnie uważa się za szczęściarza, takiego chłopka-roztropka, gawędziarza i brata-łatę. To były pozory. Pan Kazimierz był bardzo racjonalnym pragmatykiem ,który posługiwał się intuicją jako jedną z metod ,ale nie dlatego ,że wiedzy nie miał , bo ją posiadał,ale dlatego ,że intuicja, wyczucie nigdy go nie zawiodły. Na ich podstawie podejmował bardziej racjonalne i trafne decyzje, niż inni po setkach analiz czynionych na podstawie programów komputerowych.
Po pierwsze Górski zrobił założenie ,że skoro uznawani powszechnie za najlepszych zawodników pod wodzą najlepszego trenera Ryszarda "Fai" Koncewicza nic nie osiągnęli, to albo trener był do kitu ,albo ci rzekomo najlepsi do niczego. Górski pracował , dziś byśmy powiedzieli , jako asystent Koncewicza i widział jak doskonały ma on warsztat, aczkolwiek charakter cokolwiek kaprawy, więc to nie on był tym złym. Z tej konstatacji wyniknął prosty wniosek ,że na zawodnikach, którzy niczego nie osiągnęli świetlanej przyszłości zbudować się nie da. I jak zauważymy z podstawowych zawodników Koncewicza u Górskiego ostali się tylko Deyna i Gadocha. Można powiedzieć ,że Górski miał łatwiej , bo wszyscy polscy zawodnicy grali w polskich klubach, ale musiał wybierać nie tych uznawanych za najlepszych ,ale tych perspektywicznych. Górskiemu przypisuje się,że reprezentację oparł na młodzieży co daje asumpt do nawoływania do odmładzania kadry, a jako główny przykład podaje się Żmudę , który stał się podporą reprezentacji w wieku 20 lat . Zapomina się ,że Górski na mecz a Anglikami w Chorzowie w czerwcu 1973 roku wystawił 30-letniego Banasia,że w wieku 26 lat debiutował w reprezentacji Kasperczak , że 28 letni świeżo powołany Domarski dał nam golem remis na Wembley,że 28 letni Maszczyk debiutował u Górskiego i to od razu na MŚ. Dziś wybory Górskiego wydają się oczywiste,ale ja doskonale pamiętam,że od początku większość jego nominacji była ostro krytykowana. Dziennikarze ,a za nimi publika nie wyobrażali sobie reprezentacji bez najlepszych graczy klubowych ,a było ich wielu. Kiedy Górski podał kadrę na eliminacje do MŚ przez prasę przewalił się orkan,a krytycyzm nasilił się po porażce w pierwszym meczu z Walią( 0:2). Tak naprawdę Górski zamknął usta krytykom najpierw pokonując Anglików w Chorzowie ( 2:0) , a po remisie na Wembley awansując na MŚ do RFN. Właściwie kontestowano tylko wstawienie do składu Maszczyka , bowiem zaufanie do decyzji Górskiego było tak duże,że nikt nie odważył się ich kwestionować. Moim zdaniem dziś selekcjoner ma łatwiej, bowiem decyzje kadrowe za niego podejmują menedżerowie i trenerzy klubów zagranicznych , w których reprezentanci grają. To oni wespół, wzespół najpierw obserwują , następnie kupują , a o wartości zawodnika decyduje klub, który go sprowadził . To w jak mocnym klubie dany zawodnik gra, w głównej mierze decyduje o jego wartości. Mówimy oczywiście o graniu,a nie o byciu. Michniewicz z jednej strony ma ułatwione zadanie ,ale z drugiej jego pole manewru jest ograniczone. Powiedzmy sobie otwarcie, że takie podejście jakie mógł mieć Górski ,a mianowicie ,że " że nie ma drugiej przyszłości z pierwszą żoną " jest dziś mało realne. Otóż Michniewicz jest niejako skazany za szukanie sukcesu z zawodnikami, którzy z reprezentacją niczego wielkiego nie osiągnęli.Oczywiście można powiedzieć,że zawodników mieliśmy wspaniałych ,ale trenerzy byli do kitu,ale ja tego poglądu do końca nie podzielam. Czy ktoś przytomny wyobraża sobie reprezentacje bez Glika, Krychowiaka, Zielińskiego, Lewandowskiego, Milika, Bereszyńskiego , Piątka, Bednarka, Grosickiego. Tak przed 50 laty nikt nie wyobrażał sobie reprezentacji bez Stachurskiego, Oślizły, Wyrobka,Winklera, Blauta, Szołtysika, Lubańskiego, Marksa, Fabera, Jarosika, Ćmikiewicza, Buli, Banasia i kilku innych.
Podobnie łatwiej ma obecny selekcjoner jeżeli idzie o wybór koncepcji gry. Michniewicz nie musi niczego wymyślać, on musi wybrać , bo zawodnicy grający w klubach zagranicznych mają w miarę dobrze opanowaną organizację gry w różnych systemach i w różnych ustawieniach.

Górski po nadmiernie szczęśliwym remisie na Wembley ( gdyby Angole wykorzystali tylko połowę dwustuprocentowych czystych sytuacji do strzelenia bramek to wynik powinien brzmieć 6(7) :1), wiedział ,że z taką grą czekają nas na MŚ kompromitujące klęski i wymyślił grę przerzutami piłek z jednego strony boiska na drugą co fenomenalnie potrafił robić Deyna oraz wykorzystaniem genialnego technika Gadochy do dośrodkowań w pole karne do Laty i Szarmacha. W tamtym czasie takie novum można było ukryć, bo "podglądnie " rywali było w powijakach.

Pisząc,że Michniewicz ma relatywnie łatwiej nie twierdzę,że ma łatwo. Bowiem o ile w ofensywie ma kim straszyć , to w obronie może tylko śmieszyć rywali. Michniewicz powiada,że ma ból głowy czy wybrać wariant z "trójką' środkowych czy grać typowym ustawieniem z czterema obrońcami. Ja mu nie zazdroszczę, bo to wybór pomiędzy złym i jeszcze gorszym, system bowiem nie zastąpi jakości.Gdybym ja miał decydować to bym postawił na grę pięcioma obrońcami.
Wbrew pozorom wybory Michniewicza nie są na poważnie kontestowane. Oczywiście różne klauny chcą być oryginalne i nie chcą,aby o nich zapomniano i ryczą ,że tego a to tego pominął,ale nawet w dużym przybliżeniu nie ma tych hec i tej wrzawy jaką wywołało niepowołanie przez Engela w 2002 roku Tomasza Iwana, a zwłaszcza niepowołanie przez Janasa w 2006 roku Jerzego Dudka,Tomasza Rząsy, Tomasza Kłosa i Tomasza Frankowskiego ( chyba "ananas" Tomków nie lubił). Ja ze swej natury nie kwestionuję powołań, bowiem uważam,że są to pchły selekcjonera i one będą go żarły , bo to jego wybór i jego osobista odpowiedzialność.

Mnie niepomiernie cieszy,że media nie robią małpiego wrzasku ,że mamy obowiązek wyjść co najmniej z grupy jak przed MŚ w Rosji . W mojej pamięci jeżeli idzie o udział w MŚ jest to dopiero drugi taki przypadek po 1974 roku. Ja mam nadzieję,że tak jak przed 48 laty ta cisza wyda obfity plon.
Być może respekt budzą nasi rywale czyli Meksyk i zwłaszcza Argentyna, a w mniejszym stopniu Arabia Saudyjska, tak jak w 1974 roku byli to Włosi i Argentyńczycy, bo Haiti nie liczono. Być może nadmierny optymizm w 2002 roku, 2006 roku i 2018 roku był spowodowany niedocenianiem rywali - odpowiednio : w 2002 r. USA , Korei Płd., Portugalii, w 2006 roku Ekwadoru i Kostaryki, bo Niemcy były poza oraz w 2018 roku Kolumbii , Senegalu i Japonii. Moja przesądność gdzieś tam podpowiada mi ,że nie wolno zauroczyć , więc o nadziejach nie napiszę.

Natomiast mam pewność,że na MŚ wszystkie drużyny będą prezentowały bardzo wysoki poziom gry. Są to bowiem Mistrzostwa , które odbędą się w czasie kiedy zawodnicy są w pełni sezonu i w optymalnej formie. Te "popisy" urlopowiczów na dotychczasowych imprezach były rozbuchane medialnie , ale był to rodzaj "'sztucznego oddychania" .
Obym się w swych rachubach nie pomylił.

@ Iocosus:

Mam nieodparte wrażenie, że po dzisiejszej porażce ze Szwecją (1:2) Meksykanom jest bardzo daleko do jakichkolwiek uśmiechów, a postawa naszej kadry w spotkaniu z Chile znajduje się zdecydowanie poza ich obszarem zainteresowań. No chyba, że rację ma moja starsza córka, która stwierdziła, że dzisiejszego wieczora trenerzy Michniewicz i Martino urządzili sobie pojedynek na wzajemne mydlenie oczu. Wygrał Tata. Dopowiedzeniem, że tata zwykle wygrywa, nie będę się chwalił ;p

Bardziej poważnie: można nie bez racji przypomnieć, że wartość poznawcza takich meczów jest dość ograniczona. Wiadomka: kombinowane składy, kiepskie warunki, obniżone zaangażowanie (nikt nie chce się połamać i na ostatniej prostej wypaść z mundialowej kadry), bla, bla, bla. Warto jednak zauważyć, że dziś zarówno Biało-Czerwoni, jak i El Tri potwierdzili to, co o obu drużynach - ba, całych środowiskach piłkarskich! - wiadomo już od dosyć dawna.

Oni są kompletnie bezpłciowi. Niby im ta piłeczka ładnie krąży, niby widać wyszkolenie, niby to się wszystko klei, ale gdy przychodzi co do czego, to... nie przychodzi. Efektów nie ma i tyle. Do tego ich obrona wygląda toczka w toczkę jak defensywa Cracovii za kadencji jednego z obecnych komentatorów TVP. Obraz nędzy i rozpaczy.

U nas z kolei większość środowiska gapi się na las i nie potrafi go dostrzec, bo drzewa zasłaniają. Toczą się zawzięte dysputy o tym, czy powinniśmy grać trójką stoperów, dwójką, czy może jakimś innym, za przeproszeniem, systemem. I jeszcze o tym, że nasz selekcjoner to świetny analityk i doskonale rozpracowuje rywali. Norrrmalnie wszystko o nich będziemy wiedzieć. Wszystko. Łącznie z tym jaki jest ulubiony kolor majtek życiowej partnerki ich trzeciego bramkarza.

Tylko co z tego, skoro my niespecjalnie umiemy grać w piłkę? Przerastają nas nie tylko dryblingi i techniczne sztuczki (to by jeszcze było pół biedy), ale choćby wymiana kilku progresywnych podań i konstrukcja jakiejkolwiek sensownej akcji zaczepnej. I tu naprawdę nie ma sensu pierdolić o jakichś tam rytmach meczowych, bo poza nielicznymi wyjątkami sprawa wygląda z grubsza tak samo bez względu na to, czy kto gra w klubie dużo, mało, czy wcale.

Summa summarum, wtorkowy mecz to będzie takie trochę starcie kulawego z jednorękim. Miejmy nadzieję, że stałe fragmenty zadziałają.

Grzegorz Krychowiak: "Powiem jedną rzecz: my tak będziemy grać, bo to przynosi efekt. Nie oczekujcie od nas, że będziemy pięknie grać w piłkę. W ostatnich latach to nam nie przynosiło efektów.
Wystarczy pół sytuacji nawet, które sobie stworzymy i w ten sposób możemy wygrać spotkanie. Czy taki był plan na Chile? Tak, taki był plan. To jest nasz sposób, żeby coś w Katarze osiągnąć.
Gra się po to, żeby wygrywać. Dzisiejsze zwycięstwo nie gwarantuje nam, że na mundialu będzie bardzo dobrze czy dobrze. Ale czujemy się pewni siebie. Ta wygrana to dla nas pozytywny bodziec. Ten pierwszy mecz z Meksykiem będzie bardzo podobny do tego z Chile. Wiemy, w którym kierunku mamy iść i wiemy, co robić."

Kiedy to my "pięknie" graliśmy w piłkę choć bez efektów? Na WM 2018? Jeżeli za Siwego Bajeranta w 2021 to może niech Krycha uderzy się w piersi kto spieprzył mecz ze Słowacją?
Chcę, bardzo chcę, żeby przytoczone słowa były tego samego rodzaju ściemą jak nastawienie i styl gry we wczorajszym meczu.

"Jakież to tajemnice chowa przed rywalami Michniewicz i co chce przed nimi ukryć ?"
Bardzo, bardzo chciałbym w to wierzyć, że "maskirowka" polegała na tym, żeby utwierdzić naszych rywali, że gra Biało-Czerwonych jest oparta o ustawienie podwójnych zasieków na szesnastym metrze przed naszą bramką i granie długich piłek na Lewego wspomaganego jedynie Zielińskim, cała reszta zespołu jest skupiona przede wszystkim na defensywie i ma w głowie jedynie przesuwanie, przesuwanie, przesuwanie. 
Woda na młyn Meksykanów i niech wierzą że do tego sprowadzi się nasza gra. Oby to było prawdą, czyli oby to była tylko nasza ściema. 
Z Chile my zupełnie zrezygnowaliśmy z wysokiego pressingu i o ile jest to zrozumiałe gdy mamy w obronie Glika z ograniczoną dynamiką i zwrotnością, to przecież w drugiej tercji naszej "opoki defensywy" już na placu nie było. Nie oczekuję że będziemy permanentnie starali się wysoko presować. Z dobrze wyszkolonymi technicznie Meksykanami lub Argentyńczykami, to by było zapewne zabójcze, ale kilka prób zaskakującego agresywnego odbioru piłki na połowie rywala być powinno. Bez podjęcia takiego ryzyka jesteśmy przewidywalni i schematyczni do wyrzygania. Szampana raczej nie wypijemy.
Tym bardziej że my w ogóle unikamy prób agresywnego odbioru piłki na naszej połowie również, liczymy na skomasowaną obronę przed polem karnym, czyli na stworzenie takiego tłoku, że rywal z piłką w końcu w nim ugrzęźnie, tym wyrafinowanym sposobem gry przypominamy wysublimowaną taktykę reprezentacji San Marino lub Andory. 
Słyszę i czytam że naszą myślą przewodnią ma być "gra na zero z tyłu" chwalebne, tylko że my jak w tej "obronie Częstochowy" gola stracimy to już umarł w butach, no bo jak z tego "murowańca" mamy się przestawić na ofensywną, kreatywną grę?
Gra ze słabeuszami polega na strzeleniu pierwszej bramki, później maluczcy tracą nadzieję na odwrócenie wyniku meczu, gdy niezbornie spróbują zaatakować to łatwiutko ich skontrować i my mamy taką mentalność słabeuszy którzy tylko marzą żeby zachować "zero z tyłu" bo w innym przypadku już zaczynają czuć się bezradni. Tragedią jest to że u nas wpaja taki mental trenerska brzęczykowszczyzna i michniewiczowszczyzna. Dobijające!
Dlatego chciałbym wierzyć że w wtorek wyjdziemy w nastawieniu że przegrywamy już zero jeden i musimy coś strzelić żeby zachować szanse na pozytywny wynik i mam nadzieję że temu będzie też podporządkowana taktyka. Zbalansowana z równym potraktowaniem elementów gry ofensywnej i defensywnej. Nie wierzę że w każdym z trzech meczów na mundialu nie stracimy bramki, pytanie czy z takimi piłkarzami o ofensywnym potencjale jak Lewandowski, Zieliński, Sebek Szymański, Nikola Zalewski, Arek Milik lub Jakub Kamiński jesteśmy w stanie coś strzelić? Czy też nastawimy się tylko na przesuwanie, przesuwanie, przesuwanie - staję się nudny i niestrawny jak nasza dotychczasowa gra.
Dlatego mam nadzieję że inteligentny Michniewicz porzuci swoją  michniewiczowszczyznę choć mecz z Chile niektórych zdaje się utwierdzać że to jedyna droga do celu. Moim zdaniem wiedzie do zguby, ale jeżeli wczoraj to była "maskirowka", jeżeli w wtorek będziemy szukać goli a nie tylko myśleli jak ich nie stracić, to iskra nadziei się jeszcze tli. 

Ze Spartakiem w Moskwie zadziałała odwaga Michniewicza i postawienie na ofensywne zmiany, samemu o tym powiedział na pomeczowej konferencji: "Kluczowe z naszej perspektywy były zmiany, które zwiększyły nasze możliwości w ofensywie. Spodziewaliśmy się, że Muci i Kastrati dadzą nam możliwość zagrywania na wolne pole. Obrońcy rywali byli już zmęczeni, stworzył się odpowiedni moment na zmianę. Już wcześniej powinniśmy strzelić gola po sytuacji Mahira Emrelego ... " Rosjanie przyznali że zostali ofensywnymi zmianami zaskoczeni. 
Odnośnie Leicester to na c-L po naszej wygranej pojawiła się taka opinia: "W tym meczu najbardziej podobało mi się to, że Legia podjęła rękawicę i postanowiła, że będzie grać w piłkę." autor CTP zatem podobało Ci się to do  czego na poziomie repry obecnie się odwołuję, grajmy piłką, a nie tylko biegajmy za nią! Senior Zbyszek tak opisywał tamten mecz Legii z Leicester: "obserwatorzy mogli odnotować, że przewaga optyczna zespołu Leicester w trakcie meczu rosła. Lecz my analizując przebieg spotkania musimy zwrócić uwagę na czynnik czasu oraz wnioski wynikające ze zmiany wyniku meczu od 31 minuty. Do czasu uzyskania prowadzenia nasza drużyna nie odbiegała zbytnio od rywali jeżeli idzie o czas posiadania piłki oraz ilość podań . Ten prawie wyrównany bilans przechylił się na korzyść Anglików dopiero po strzeleniu przez nas bramki." Czyli podjęliśmy rękawicę i niech repra zrobi to samo, a nie chowa się przez 90 minut za podwójną gardą licząc jedynie na lagę do przodu i na sfg. 
Michniewicz to inteligentny facet bardzo racjonalny, analityczny trener, ma możliwość pójść w ślady Otto Rehhagela, albo próbować tego co wdrażał w Legii do pewnego momentu z pozytywnym skutkiem. Gra Legii z wahadłami Mladenovicem i Juranovicem to zupełnie inna gra niż repry. W klubowym przypadku to było faktycznie 3-4-3 a w reprezentacji jest to 5-3-2.
Byłem miło zaskoczony postawą Czesia w Legii, jako trener odchodził od etykietki zachowawczego kunktatora stać go było na odważne decyzje, tym bardziej się smucę gdy powraca do zachowawczej taktyki na poziomie reprezentacyjnym. Mam nadzieję, że uda mu się nas jeszcze raz miło zaskoczyć.
ps
Wysoki pressing jako constans w meczu z Meksykiem byłby samobójstwem, samemu o tym pisałem, ale zupełny brak jego podejmowania, choćby w kilku zaskakujących momentach to ... skazanie siebie samego na rolę słabeusza i tchórza bojącego się podjąć ryzyko. Dobre dla zachowawczego kunktatora, ale ... może Czesio nim jednak tak do końca nie jest.

@ Iocosus:

nie oglądałem Meksykanów ze Szwedami

No to sobie wyobraź, że po zakończeniu spotkania na Łazienkowskiej ktoś teleportował obie ekipy na stadion w Gironie (pustawy, ale za to płyta lepsza), przebrał dla niepoznaki Polaków w żółte, a Chilijczyków w zielone koszulki i kazał im (za karę?) grać od nowa. Obraz gry był w zasadzie bliźniaczy. Jedni bezproduktywnie klepali. I klepali. I klepali. Jeśli wychodziły im z tego jakieś strzały, to albo niecelne, albo aż nazbyt celne, znaczy takie, z którymi golkiper rywali radził sobie bez zauważalnych kłopotów. Drudzy zaś przesuwali i przesuwali oraz – tak dla odmiany – przesuwali, a jakiekolwiek próby zawiązywania akcji zaczepnych w ich wykonaniu kończyły się jakąś tragikomiczną pomyłką. Potem, co prawda, dało się wychwycić pewne drobne różnice, ale o nich to jeszcze za moment, ok?

Co się tyczy futbolisty Krychowiaka: ani on mi brat, ani swat, przyznam jednak, że ilość pomyj spadających mu na głowę wywołuje we mnie pewien dyskomfort. Swego czasu był to jeden z najsilniejszych punktów naszej kadry i zupełnie bez ściemy jeden z najlepszych defensywnych pomocników na świecie. Szkoda, że przegapiono okazję, by to uszanować. Szkoda, bo w pewnym momencie boiskowa przydatność Krychy zaczęła ostro pikować i błyskawicznie osiągnęła poziom, gdzie kwestią jest nie to, czy on coś nawywija, a w jakim momencie to zrobi i czy ewentualnie damy radę zniwelować tego skutki. Szkoda, że np. obecny selekcjoner nie wziął go odpowiednio wcześnie na stronę i nie powiedział czegoś w stylu: Słuchaj, Grzesiu, jesteś zasłużonym zawodnikiem dla reprezentacji, wiele dla niej zrobiłeś i moim zdaniem zapracowałeś na specjalne traktowanie. Dlatego nie zamierzam tak po prostu przestać wysyłać ci powołań. Proponuję abyś sam zrezygnował z reprezentacyjnej kariery. Będzie honorowo. Przed jakimś meczem zrobimy ci pożegnanie, dostaniesz owacje na stojąco, kwiatki i pamiątkową koszulkę. Gdybyś natomiast wciąż chciał walczyć o miejsce w kadrze, no to wybacz, ale na żadne względy liczyć nie możesz. Nie, nie zamykam przed tobą drzwi, jak i zresztą przed nikim innym. Oczekuję jednak radykalnej poprawy. A, no i dobrze by też było, gdybyś grał. I to w możliwie poważnej lidze, nie w jakichś rekreacyjno-emeryckich rozgrywkach, które w dodatku kończą się na miesiąc przed Mundialem. Niestety, zamiast tego Czesław Michniewicz postanowił pójść drogą niekonsekwencji. Taki Dąbrowski nie dostaje powołań, bo słabo wypadł z Brøndby, więc nie rokuje. No… OK. Można się z takim tokiem rozumowania zgadzać, można nie, ale niewątpliwie jest to jakaś argumentacja. Tylko w takim razie dlaczego pewne miejsce w składzie ma Krychowiak, który nie tyle nie rokuje, co jest tykającą bombą? Gwoli pełnej jasności: ani nie zamierzam rejtanować w obronie Bizona, ani utrzymywać, że C.M. i jego kiepskie powołania to jedyna przeszkoda na drodze reprezentacji Polski do medalu MŚ. Po prostu widzę tu spory dysonans.

Jeśli jednak chodzi o słowa futbolisty Krychowiaka, to obawiam się, Iocosusie, że on po prostu ma rację. Najprawdopodobniej nie jest to żadna tam maskirowka, tylko tak właśnie będziemy grać. Typowy Czesioball: podwójna garda, przesuwanie, asekuracja, konterka i sfg. I wiadomo to tak naprawdę od 31. stycznia br. Gdy tylko szpetna rejterada siwego bajeranta stała się faktem, Cezary Kulesza mógł iść odważnie. Mógł zatrudnić młodego (duchem) szkoleniowca i powiedzieć mu +/- tak: Widzisz, ziomuś, interesuje nas, owszem, Mundial, ale dopiero ten następny. Na ten w Katarze jeśli pojedziesz – super. Jak nie pojedziesz, też się nic złego nie stanie. To samo tyczy się Euro w Niemczech. Dostajesz kontrakt do końca eliminacji MŚ’26. Oczywiście z opcją automatycznej prolongaty w razie awansu. Do tego czasu średnia wieku kadry ma zostać radykalnie obniżona, zaś efektowność jej gry radykalnie podniesiona. Rozumiemy się? Genialnie, do dzieła! Niestety, zamiast tego prezes PZPN postanowił pójść drogą asekuranctwa i sięgnął po skrajnego zadaniowca, faceta na tu i teraz. Wspominasz, Iocosusie, Legię Michniewicza. Trochę, jak na moje, bez sensu. Zwłaszcza jeśli chodzi o Legię w lidze. Wy w Ekstraklasie byliście wówczas hegemonem, dla którego (kolejne) mistrzostwo to nie żadne tam osiągnięcie, zwykły obowiązek. W takich warunkach zwyczajnie musieliście grać choć trochę ofensywnie.

Co zaś się tyczy Waszych występów w Europie, ani Sparta, ani Spartak, ani Leicester to nie byli jacyś super techniczni rywale. Meksyk jest. Owszem, jest to ekipa w głębokim kryzysie, w ich grze brakuje koncepcji, finalizacja akcji idzie im kiepsko, a na domiar złego mają dziury w obronie. Syćko piknie. Na pewno nie jest to przeciwnik, przed którym powinniśmy truchleć. Niemniej, daj im chociaż trochę miejsca i czasu, a oni wciąż mają środki, żeby to wykorzystać. Jedyny wczorajszy gol dla El Tri padł wcale nie po koronkowej akcji pieczołowicie wydzierganej z pięćdziesięciu sześciu podań. Wystarczył jeden defensywny lapsus Szwedów. Kapitalne zagranie Herrery do Vegi, rajd tego drugiego, potem mogło być jeszcze podanie do Lozano, ale był strzał, gol i muchas gracias. Owszem, Szwedom ostatecznie i tak udało się wygrać, ale takich sytuacji Michniewicz na pewno wolałby się ustrzec.

I jeszcze jedno: Meksyk i Polska to różne półki oczekiwań. Oni chcieliby wreszcie przełamać klątwę czwartego meczu. My bylibyśmy super szczęśliwi mogąc w ogóle ten czwarty mecz rozegrać. My jeśli wrócimy po kolejnych trzech meczach „o” – w sumie normalka. Oni jeśli nie wyjdą z grupy – linchamiento con machetes. Kurczę, na miejscu Michniewicza też bym się chyba skusił na to, by przynajmniej początkowo się zamurować. Niech Meksykanie walą z dyńki w ten mur. Niech buzuje w nich frustracja. Niech tracą nerwy. A my? Cyk-myk, konterka i może się uda.

A że to wszystko jakieś takie niepiękne i mało romantyczne? No cóż, pisz: kulesza@berdyczow.com ;p

Wczoraj obejrzałem w całości program "Debata + 2022" na Canale + , który na tle pustosłowia mającego pokryć medialną pustkę myślową i wiedzową wyróżnił się, moim zdaniem, znakomitym prowadzeniem i wysokim poziomem fachowości zaproszonych ekspertów ,a byli nimi Janek Urban , Jacek Zieliński ( pozdrawiam) , Marek Koźmiński i Michał Żewłakow. Prowadzący nienachalnie kierowali dyskusją, we właściwych momentach prezentując ilustrujące rozmowę materiały filmowe.
Każdy z ekspertów patrzył na naszą reprezentację z nieco innego punktu widzenia. Urban to typowy trener praktyk. W mniejszym stopniu fachman od strategii, a w większym od trafnego doboru zawodników pod konkretnego rywala . U Jacka Zielińskiego widać wpływ przeczytanych pozycji z dziedziny prakseologii, bowiem patrzył z perspektywy realności szans, zarządzania ryzykiem oraz zderzenia oczekiwań z możliwościami. Akurat zgadzając się z nim , że bilans naszych szans jest ujemny ,biorąc pod uwagę parametry, to z tym,że klimat będzie przeciwko nam się nie zgodzę, bowiem w 1982 roku w Hiszpanii było jeszcze goręcej, brak było klimatyzacji , a mimo to zajęliśmy 3 miejsce. Klimat oraz wysokość miały natomiast spory wpływ w 1986 roku w Meksyku o czym mówił Urban, bo w grupie z Marokiem Polską, Anglią i Portugalią 1 miejsce zajęło Maroko. Koźmiński zajął się kwestiami kompatybilności tak umiejętności , jak i charakterów ( nie powiało z tej analizy optymizmem), natomiast Żewłakow wpływem wizerunku na ogólny stan przygotowania do Mundialu z utajonym pytaniem czy na pewno jesteśmy optymalnie przygotowani.
Z drugiej niejako strony dyskusja w pewnym momencie stała się jałowa , bowiem zeszła na sprawy personalne ,co stanowi łatwiznę , gdyż każdy głos jest dokładnie tak samo słuszny , jak i niesłuszny. Aczkolwiek muszę przyznać, że wybór systemu na mecz z Meksykiem i dobór pierwszej jedenastki większych sporów nie wywołał.
Dyskutanci wiedzieli, jak gra Meksyk , co potwierdził rozpytany dziennikarz meksykański. Meksyk gra generalnie ustawieniem 4-3-3 i ma podobne atuty , jak i wady , jak nasza reprezentacja, aczkolwiek z inaczej rozłożonymi akcentami. Mianowicie drużyna Meksyku łatwo zdobywa teren, potrafi atakować rozbieżnie ,ale brak im wykończenia akcji w postaci ostatniego podania i skutecznego strzału. Choć ja muszę przyznać,że w tym względzie muszę wierzyć im na słowo. gdyż z 7 napastników oglądałem tylko dwóch ,a mianowicie powołanego w ostatniej chwili Jimeneza z Wolverhampton i Lozano z Napoli, gdyż pozostali Alvarado, Antuna, Martin, Funes Mori i Vega grają w klubach meksykańskich.Nadto ich argentyńsko-włoski trener optuje za atakiem w składzie Vega, Martin, Antuna ,chociaż być może Lozano trzyma jako "tajną" . broń.
Obrona jest podobnie dziurawa jak nasza, przy czym u nas najwrażliwszy jest środek i powstrzymywanie akcji przed i w polu karnym , natomiast Meksykanie są niesłychanie mało odporni na dośrodkowania i nie umieją bronić się przeciwko stałym fragmentom.
Pierwotny zarys składu na Meksyk przedstawił Urban i w zasadzie pozostali tylko poszczególne pozycje czy warianty dodatkowo uzasadniali.Wedle Urbana musimy zagrać piątką w obronie , a tymi wybrańcami powinni być Glik, Kiwior, ewentualnie Bednarek oraz jako wahadłowi Zalewski i Cash. Zamiast jednego z wymienionych wahadłowych widziano Bereszyńskiego ,a Koźmiński uznał,że wahadłowymi powinni być podani wyżej , ale zamiast Bednarka w "trójce" powinien grać Bereszyński. Pozostałe pozycje zależały od wyboru wariantu , lecz zdaniem wszystkich przeciwko Meksykowi musimy zagrać na dwóch napastników, wybór Lewandowskiego był oczywisty ,a obok niego Koźmiński dobitnie optował za Milikiem, a inni dopuszczali i inne możliwości. Wybór pozostałych zawodników rozpoczynał się od Krychowiaka i Zielińskiego, których kandydatury były niekwestionowalne. Rozbieżności powstały czy grać na dwóch defensywnych pomocników i wówczas obok Krychowiaka widziano Bielika , czy też grać na jednego i wówczas obok Zielińskiego widziano Sebastiana Szymańskiego.
Jak to się mówi prawie dwie godziny przebiegły jak z bicza trzasł. Kto nie obejrzał niech żałuje .