Tragedii akt trzeci?

@ Senator:

Jakoś, kurna, nie mogę odgrzebać komentarza, do którego się odnosisz. Niemniej jednak, jak najbardziej się ze sobą zgadzam No bo tak: UEFA zrzesza 55 federacji. Reprezentacje 24 z nich zagrają na przyszłorocznych ME. Niemcy mają awans z urzędu, Rosja ma bana, co zostawia 23 miejsca dla 53 ekip. Odejmij „sympatycznych piłkarzy” (Andora, Gibraltar, Liechtenstein, Malta, San Marino, Wyspy Owcze, etc.) oraz kilka ekip tylko ociupinkę lepszych, których awans byłby gigantyczną sensacją (Estonia, Litwa, itp.) i bankowo wyjdzie Ci liczba mniejsza, niż 46, czyli dwukrotność 23ki. Ergo, z jakkolwiek realnych kandydatów do awansu, więcej reprezentacji na Euro pojedzie, niż nie.

Owszem, nawet w takim systemie kwalifikacji można mieć pecha (vide Ukraina). Tylko że my pecha nie mieliśmy, o nie. Absolutnie, wręcz odwrotnie. Do bezpośredniego awansu wystarczyło nam wyprzedzenie dwójki spośród tercetu Albania-Czechy-Mołdawia. Bodaj Dalkub określił te ekipy mało zaszczytnym mianem „łachów”. Brutalnie, ale – nic nikomu nie ujmując – celnie. Dziś na 99,9% wiadomo, że sobie z tymi łachami nie poradziliśmy i z bezpośredniego awansu nici. Jakkolwiek nam w (niemalże pewnych) barażach nie pójdzie, nie da się uciec od tego, że taki rozwój wypadków to jest potężna obsuwa.

Nie zgadzam się natomiast, że jedynym winnym jest Kulesza. Owszem, facet ma sporo za uszami, ale akurat zatrudnienia Santosa aż tak bardzo bym się nie czepiał. Nie sądzę, aby ktokolwiek w momencie jego nominacji przypuszczał, iż typ nas tak koncertowo oleje. Poza tym – no właśnie – to nie trener biega po boisku i nie trener piłkę kopie. Owszem, to jest sport, przegrać można zawsze i z każdym, shit happens. Wciąż jednak przeraża mnie to, że na siedem spotkań o stawkę rozegranych jak dotąd w roku 2023, ani jedno nie było w wykonaniu naszej kadry choćby przyzwoite. To jest jakaś kompletna degrengolada i tu, moim zdaniem, absolutnie trzeba spojrzeć krytycznym okiem na piłkarzy.

Przy czym, tak generalnie, to ja nie jestem zwolennikiem szukania winnych. Zdecydowanie wolałbym, abyśmy poszukali przyczyn obecnego stanu rzeczy i pomysłów na jego poprawę. Niestety, wydaje mi się, iż ogół naszego piłkarskiego (pół)światka, w przeciwieństwie do Ciebie, uważa że od Probierza jak najbardziej można i należy wymagać czegoś więcej, niźli budowania nowej drużyny. Mianowicie awansu na ME za wszelką cenę. A gdy tegoż awansu nie będzie, należy go zwolnić i dalej jechać tym samym torem.

Skład na mecz z Czechami:
1. Szczęsny, 5. Bednarek, 2. Bochniewicz, 14. Kiwior, 19. Frankowski, 23. Slisz, 6. Piotrowski, 17. D. Szymański, 21. Zalewski, 7. Świderski, 9. Lewandowski.
Wygrajmy, bo tego składu kompletnie nie rozumiem. Oby Probierz okazał się magiem i zaczarował i swoich piłkarzy i Czechów. 

@ Iocosus:

Michał Probierz nie jest magiem ale ... trenerem z którym ani baraży nie wygramy, ani nowej drużyny w przyszłości nie stworzy

Whoa…! Ja rozumiem emocje, ale to dopiero trzeci mecz. Może jednak dajmy chłopu trochę popracować?

@ Senator:

No widzisz, mówiłem że się sam ze sobą zgadzam

A Michał Probierz nie jest magiem ale... trenerem z którym ani baraży nie wygramy, ani nowej drużyny w przyszłości nie stworzy!

Iocosusie, w istocie może wszystko potoczyć się wszystko w kierunku, który kreślisz, ale opinia to chyba jednak przedwczesna i nazbyt wobec Probierza surowa.

Swoje nadzieje na lepsze jutro pokładam w tym, że Probierz zachowuje się tak, jakby te trzy mecze eliminacyjne (Wyspy Owcze, Mołdawia, Czechy) nie były żadną zamkniętą całością, były natomiast meczami de facto towarzyskimi, służącymi testowaniu rozmaitych rozwiązań, a praca nakierowana na wynik miała dopiero się zacząć. Patrząc na personalny i taktyczny kalejdoskop uruchomiony przez Probierza na przestrzeni kilku tygodni, innej opcji wręcz nie widzę, no chyba że mamy selekcjonera schizofrenika

Przy czym tu oczywiście czai się niebezpieczeństwo, o którym pisaliśmy kilka tygodni temu, kiedy z kadrą rozstawał się Santos. Wynika ono z tego, że Kulesza może być gotów poświęcić Probierza niezależnie od tego, na co się z nim umówił. Albo nawet jeżeli wydaje mu się, że Probierza nie poświęci, to ugnie się wobec medialnego jazgotu, który będzie towarzyszył ew. porażce w barażach.

Abstrahując natomiast od samego Probierza, poza dyskusją jest, że ta kadra musi w jakiś sposób narodzić się na nowo, także, może nawet przede wszystkim, wewnętrznie. Oczywiście zasadna jest krytyka Kuleszy za zatrudnienie Santosa, Santosa za niezrozumienie skali wyzwania, Probierza za położenie kluczowego meczu z Mołdawią w Warszawie, ale to nie byłyby błędy aż tak brzemienne w skutki, gdyby w tej grupie ludzi było więcej ambicji, determinacji, jedności i profesjonalizmu (Kiszyniów!).

Panowie przecież Probierz , Michniewicz , Fornalik , Brzeczek to jedna stara szkoła trenerska . Jak grają drużyny tych „
mistrzów „ zawsze tak samo czyli bardzo zachowawczo . Tu potrzeba trenera z nowej szkoły , młodszego z wizją gry innej , odważniejszej niż tej jaką preferują w/w . I dlatego rozumiem Iocosusa .
Czy byśmy przegrali 14:0 ( Francja - Giblartar) to i tak baraże mieliśmy. Jak można wystawić trzech defensywnych pomocników i oczekiwać wygranej ? Ano tylko mając nadzieje ze jakaś jedna konterka wyjdzie , a w d… z takim trenerem .

Senator wcześniej streścił w dwóch zdaniach to, co później ja napisałem w kilkunastu. Geniusz!

@ Senator, Iocosus:

Czyli co, piąta zmiana selekcjonera na przestrzeni niespełna trzech lat? Chyba idziemy po jakiś rekord Tylko skoro tak, to ja bym proponował – a co, na przypale albo wcale – kompletnie odpiąć wrotki i zatrudniać nowego trenera kadry na każde kolejne zgrupowanie. Np. na baraże niech będzie znowu Michniewicz. Raz mu się udało, dlaczegóż niby nie miałoby się udać po raz drugi? Sparringi przed Euro – Adrian Siemieniec. Młody jest, pomysłowy, odważny, jak się tę jego Jagę ogląda, to ręce same klaszczą. Za dużo nie spieprzy, a doświadczenie może mu się kiedyś przydać. Samo Euro? Adam Nawałka. Ten sam wzorek, co z Michniewiczem – w końcu A.N. to jedyny polski selekcjoner, który kiedykolwiek cokolwiek na ME zwojował, niech więc wojuje ponownie. A jak już zwojuje, to się zobaczy kto tam akurat późnym latem przyszłego roku będzie na topie.

Brzmi jak plan, nie?

Gdybyśmy natomiast nie chcieli aż tak grubo się bawić, postulowałbym odklejenie się od Probierza na czas nieokreślony. Co on chciał osiągnąć zestawiając skład na Czechy akurat w taki sposób? Nie wiem. Wiem za to, że praktycznie każdy selekcjoner reprezentacji Polski, jakiego pamiętam, który odnosił jakkolwiek rozumiane sukcesy, rozpoczynał od – często bolesnego – okresu prób i błędów. Zgadzam się z Gawinem. Na razie wygląda na to, że Probierz rzuca pomysłami o ścianę i patrzy co się przylepi. Niech więc rzuca i niech więc patrzy.

Przyznam się,że te emocje są nie tylko nadmierne,ale są też sztuczne, udawane.
Dajemy się ponieść fali medialnej , tylko ,że patopisamctwo musi udawać , musi kreować emocjonalność na bazie sensacyjności , bo to jego chleb.Od tych meczów, od tych wyników, od tych awansów lub ich braku - nic ,ale to nic istotnego w życiu nie zależy.Ja w życiu przeżyłem bodaj ze 40 eliminacji do różnych imprez ( Igrzyska, Euro, MŚ) i praktycznie o prawie wszystkich zapomniałem, a w moim życiu i życiu społecznym nie pozostawiły one żadnego trwałego śladu.Więc dajmy sobie na wstrzymanie.
Jednocześnie ja w długim życiu nauczyłem się szanować ludzi z dorobkiem , doświadczeniem i wiedzą i nie traktować ich jak głupszych od siebie.
Senator nawołuje do tego ,aby trenerem reprezentacji był młody trener, którego jedynym atutem w jego mniemaniu jest młody wiek. Otóż to stanowczo za mało. I nie chodzi tu tylko o tzw. nowoczesność , która nic nie znaczy , bo wszystko się z czasem zmienia i to co dziś nowe, już jutro jest anachroniczne,ale o to ,że aby grać i wygrywać z klasowymi zawodnikami to trzeba mieć w kadrze również klasowych graczy. A klasowi zawodnicy potrzebują trenera z autorytetem, z dorobkiem ,a nie chłopaczka , który się będzie od nich uczył. Trener reprezentacji niczego zawodników nie nauczy , bo lepsi od niego już ich nauczyli.
Trener reprezentacji ma wybrać system taktyczny, organizację i gry i dobrać do nich najlepszych wykonawców.To jego jedyne zadanie .

Ja nie lekceważę trenera Probierza, bo to inteligentny i doświadczony trener.Ja co najwyżej mogę mu zarzucić jednostronność, jednowymiarowość myślenia i pewien dogmatyzm. Jak się na coś uprze to nie dostrzega innych opcji.
Mogę wyśmiewać się z Probierza,że przeczytał tylko jedną książkę poważnego filozofa ,ale ilu naszych trenerów przeczytało jakakolwiek poważną książkę , ilu potrafi zacytować aforyzmy, sentencje, ilu wie kto to w ogóle był Schopenhauer , kto to był Sztaudynger , kto to Lec. Chodzi o szerokość zainteresować i horyzontów myślowych.Człowiek umysłowo prymitywny nigdy w żadnej dziedzinie ,poza polityką, żadnych sukcesów nie odniesie.

Trener Probierz wszedł w nie swoje buty i nie miał w ogóle czasu na zmianę czegokolwiek, poza paroma nazwiskami ,a i to na zasadzie prób i błędów.
Ja w meczu z Czechami dostrzegłem wreszcie racjonalną myśl trenerską opartą o realną ocenę sytuacji i próbę zdroworozsądkowej adaptacji do niekorzystnych warunków.
Otóż my nie dysponujemy zawodnikami klasy światowej, poza Lewandowskim, Zielińskim i Szczęsnym. Tymi kadrami świata, ani Europy nie zwołujemy. Wiara czyni cuda,ale z kopacza nie uczyni grajka.Więc inteligentny, racjonalny trener musi szukać innej metody na doszlusowanie do czołówki. Tą metodą jest stworzenie z jedenastu palców - pięści czyli drużyny dającej się zabić jeden za drugiego .I w tym dziele mniej liczą się same umiejętności ,a więcej charakter i moc. Wiemy,że palce łatwiej połamać niż ręką zwiniętą w pięść.
Znawcy socjologii i psychologii mediów oraz tłumu od dawna opisali zjawisko personifikacji rzeczywistości czyli sprowadzania wszystkiego do czynów ludzkich, tak jak by to człowiek był twórcą i stwórcą.Chodzi o kreowanie tak bohatera jak i antybohatera w postaci indywidualności. Tak traktujemy dawne wielkie sukcesy ,że to oto Górski, że Deyna,że Lato,że Boniek,że Piechniczek,że w Legii Vejvoda. itp.
Nie negując ani klasy trenerów,ani wybitnego talentu zawodników to podłożem pod tamtejsze sukcesy były dwie cechy, którymi górowaliśmy nad rywalami a mianowicie wybieganie i charakter , a ściśle rzecz ujmując wolicjonalność. Nasi chcieli i nasi mieli siły ,aby to chcenie spełniać. W obecnej sytuacji kadrowej nie ma innego wyjścia jak oparcie gry na waleczności, zaangażowaniu, bojowości ,z elementami agresji.

Mówiąc o elementach taktycznych to wyniki naszej reprezentacji załamały się, mówiąc trywialnie od czasu jak rywale nauczyli się grać przeciwko nam. Dziś w epoce dostępności algorytmów opartych na danych z oprogramowania komputerowego to żadna trudność.
Nie sięgając w odległe krainy, zamierzchłe czasy to ostatnio gra naszego zespołu , nie tylko ta ofensywna, to Zieliński i Lewandowski. Jeden ,że coś wymodzi ,a drugi ,że coś ustrzeli.
Więc ta dyskusja "ekspertów' w studiu TVP Sport przed spotkaniem o roli Zielińskiego miała racjonalne , bo oparte na obserwacji, podłoże, aczkolwiek była całkiem bezużyteczna.
Posiadanie wielkich indywidualności w zespole to wielka wartość, pod warunkiem,że nie są one jedynymi.Takie indywidualności - jedynaki mają swoje walory pozytywne jak i negatywne. W przypadku organizatora gry ( ofensywnego pomocnika, rozgrywającego ) korzystne jest to,że potrafi rozdzielić piłki, nie traci ich, uruchamia najbardziej niebezpieczne dla rywala ogniwa, nadaje tempo i kierunki natarcia , co sprawia ,że inni zawodnicy 'wiedzą' co mają robić w określonej sytuacji boiskowej - co poprawia zgranie, zrozumienie , a nawet pozwala na automatyzm. Jednocześnie taki sposób grania narażony jest na schematyzm od którego zespół się uzależnia . Podobnie , choć w innej proporcji pozytywne jest posiadanie supernapastnika . Największe, wręcz śmiertelne niebezpieczeństwo dla gry i wyniku pojawia się wówczas kiedy rywale potrafią takie najważniejsze ogniwa ograniczyć lub odciąć od wpływu na zespół. Przeciwnik może to robić na trzy sposoby,a mianowicie odcinać takiego tuza od piłek, lub też kryć go podwajaniem, a nawet jak w przypadku Lewandowskiego potrajaniem, albo też stosując metodę mieszaną. W reprezentacji Polski mieliśmy do czynienia z sytuacją znacznie gorszą, a mianowicie pozostali zawodnicy niejako chowali się za liderów, byli tylko biernymi obserwatorami i wykonawcami tego co lider zrobi. Więc wyłączenie całkowite lub częściowe z gry tych przywódców stada powodowało paraliż w grze całej drużyny. I znowu jedynym wyjściem w obecnej sytuacji kadrowej jest przywrócenie fundamentalnej zasady drużynowości czyli odpowiedzialności każdego jej członka za wynik całego zespołu.

To są zadania na miesiące ,a nawet lata, więc jak ktoś myśli,że można poprawić wyniki reprezentacji zmieniając wyłącznie jej trenera, raczy kpić.

Jestem pod wrażeniem, żeby z tych słów: "Probierz , Michniewicz , Fornalik , Brzeczek to jedna stara szkoła trenerska . Jak grają drużyny tych „mistrzów" zawsze tak samo czyli bardzo zachowawczo . Tu potrzeba trenera z nowej szkoły , młodszego z wizją gry innej , odważniejszej niż tej jaką preferują w/w." - wyciągnąć wniosek, że "Senator nawołuje do tego ,aby trenerem reprezentacji był młody trener, którego jedynym atutem w jego mniemaniu jest młody wiek." - to trzeba być .... Zbyszkiem, nikt inny chyba tak by nie potrafił.  
Zbyszku już chciałem ci przypisać złe intencje, że w pewien sobie właściwy sposób zmanipulowałeś słowa imć Senatora, ale uświadomiłem sobie, że przecież swym dalszym wywodem potwierdziłeś tezę którą głosi "od zawsze". Odkąd pamiętam imć Senator z rezerwą odnosił się do tego naszego pitolenia o roli i wpływie trenera w seniorskim futbolu. Fajnie, że się z Senatorem teraz zgadzasz! 
Imć Senatorze w końcu przekonałeś Zbyszka!

Pozdrawiam obu Panów, chyba z wiekiem już Wszyscy nie pitolimy, a pierniczymy i pierniczymy jak na starych pierników przystało.  

Rzecz jest w tym ,że ja się trochę na futbolu znam nie tylko dlatego ,że obejrzałem tysiące meczów.,nie tylko dlatego,że przeczytałem setki książek i dziesiątki tysięcy artykułów prasowych, wysłuchałem tysięcy rozmów i setki odbyłem ,ale i dlatego ,że mam mózg i wiem do czego mi on służy.. Rzecz nie w tym ,żebym się chwalił , albo , co nie daj Boże ktoś mógłby pomyśleć,że odmawiam mu znajomości futbolu , ale utwierdzam się tylko w przekonaniu, że jak o czymś piszę to na ogół wiem co chcę napisać i co tą bazgraniną chcę wyrazić..

Oczywiście ,że dla Senatora żaden trener nie jest ważny, poza Vukoviczem . Lecz Senator, którego lubię bezinteresownie i cenię niezwykle - myśli sercem. Na szczęście mniej uszami . I ja mu tego serducha zazdroszczę, bo ja tak nie potrafię. Owszem w czasie spotkania jestem wulkanem, ale erupcja kończy emocje i od razu wchodzę w tryb analizowania. Żeby poprawnie dokonać analizy to trzeba mieć narzędzia nie tylko w postaci danych,ale i materiału teoretycznego , bowiem odkrywanie dawno odkrytej Ameryki mnie nie bawi.
Kiedy w zeszłym roku kupiłem książkę Michała Zachodniego "Polska myśl szkoleniowa" myślałem,że jej reklama , iż rozłożyła ona na czynniki pierwsze tę myśl jest coś warta, ( zebranie powierzchownych komentarzy gazetowych), ale sama książka jest o niczym , taka beletrystyka dla ubogich, bo on nie rozumie na czym ta piłka polega i dopóki tego nie pojmie to będzie bredził jak narkoman na odwyku. Piłka nożna to zabawa młodych ludzi piłką , której celem jest udowodnienie ,która grupa z tej gry wyjdzie zwycięsko. Czyli te wszystkie systemy, taktyki i inne wynalazki to tylko narzędzia, a nie sens futbolu. Dokładnie tak samo jest z trenerami. Oni mają być pomocnikami i nienachalnymi nauczycielami , bo gra toczy się na boisku ,a nie na sali wykładowej.
Jednak jedno z książki Zachodniego wynika niezbicie, a mianowicie wbrew tytułowi nie udało mu się dowieść ,że istnieje coś takiego jak polska myśl szkoleniowa. A wręcz dowiódł,że takie zwierzę nie istnieje.

Dlatego, jeżeli chcemy zachować elementarną uczciwość intelektualną to musimy zdefiniować pojęcia jakich używamy. Więc jeżeli szanowny Senator wrzuca do jednego wora rzekomej szkoły Probierza, Michniewicza, Fornalika i Brzęczka ( jak bym tu dodał i Nawałkę) to może by tak wskazał na czym ta ich tożsamość polega. Otóż jedyne co ich łączy to to ,że są Polakami. bo poza tym wszystko inne , w tym filozofia futbolowa i warsztat ich różnią. Chyba,że Senator miał na myśli fakt, że nie mieli w pracy z kadrą sukcesów. Lecz tu znowu wypadałoby zdefiniować jaki sukces byłby zadawalający i czy Mistrzostwo Świata wystarczy ?. .
Więc mówiąc o tożsamości szkoły trenerskiej ,a nawet o tym co jest sukcesem musimy określić o czym mówimy, bo w przeciwnym wypadku jest to gadka o niczym czyli o naszych odczuciach. Identyczny jest problem z mówieniem, że potrzeba młodych. Bo ja się pytam, a kto to jest ten młody, czy np. 40 lat to już stary czy jeszcze młody ,a pięćdziesięciolatek - za stary ?. Wszyscy najlepsi nasi trenerzy ( Skorża, Papszun, Magiera, Probierz) mają w okolicach 50 lat, jedynie Urban jest starszy o 10 lat.
Żaden odpowiedzialny prezes, dyrektor ,właściciel nie powierzy klejnotów rodowych do obróbki człowiekowi ,który nie dowiódł swej sprawności zawodowej w skutecznej pracy na innych dobrach . Młody zanim tego zaszczytu dostąpi musi się uczyć dotąd ,aż się nauczy.
W naszej reprezentacji wbrew temu co twierdzi Senator jednym z zasadniczych problemów nie była rzekoma tożsamość warsztatowa kolejnych trenerów ,ale brak tej tożsamości , ich całkowita odrębność.Każdy kolejny trener od 10 lat wchodził do reprezentacji z odmiennymi koncepcjami, z odmiennym spojrzeniem na taktykę, organizację gry i przydatność poszczególnych zawodników.
Zabijał nas brak ciągłości szkoleniowej.
Po chaotycznym i nastawionym na walkę Smudzie przyszedł znakomicie zorganizowany Fornalik, który doskonałością taktyczną chciał zawojować świat,ale nie zauważył,że jest to myśl silnie zwietrzała.. Jego następca Nawałka stawiał na indywidualności wkomponowane w zespół z deglomeracją ośrodków kierowniczych, co odrzucił Brzęczek stawiając na zrównoważenie taktyczne z podporządkowaniem indywidualności (Lewandowski ) zespołowi) . Sousa uznał,że nasza drużyna ma grać ofensywnie , więc potrzebna jest zmiana pokoleniowa, ale wybierał do gry nie tych co trzeba. Michniewicz to typowy zadaniowiec , który wszystko podporządkował celowi uznając,że cel osiągnie wyłącznie grą defensywną , na pograniczu obrony Częstochowy, a więc jako całkowita antynomia Sousy. Teoretycznie niezłym wyborem był Santos jako uznany autorytet, który bardzo niechętnie mówi o pracy z naszą kadrą. Ostatnio w obszernym wywiadzie dla wielkiej gazety Hiszpańskiej "As" powiedział tylko,że praca w Polsce to była pomyłka. Czyli potwierdził naszą wiedzę.U niego taktyka była pojęciem teoretycznym, bo zawodnicy zachowywali się jak by grali na podwórku.
Probierz ma zupełnie inne podejście do piłki kopanej. On uważa od zawsze,że mecz trzeba wybiegać,że wygraną trzeba wywalczyć zostawiając na boisku krew, pot i łzy.
Ja nie wiem czy jego pogląd na futbol przyniesie nam sukcesy, ale wiem,że gorzej niż było na pewno nie będzie.

@ Iocosus:

Mam nadzieję, że ani Ciebie, ani Senatora niewinny żarcik z odpinaniem wrotek nie ubódł. Nie zamierzam nikomu bronić wyrażania emocji. Ba, sam emocje odczuwam i to naprawdę ciężkie. Przy czym znacznie bardziej od wczorajszego remisu, czy selekcjonera Probierza en bloc, ciśnionko podnosi mi fakt, że oto po raz nie wiem już który wpadamy w tę samą kretyńską koleinę. Znów winny jest trener. I jeszcze prezes. Jak znam życie, za chwilę dołączy do nich jakiś inny działacz, jakiś dziennikarz, fizjoterapeuta, czyjaś żona/partnerka, Morawiecki/Tusk, pan Eryk z gazowni, pani Bożenka z Biedry… Wszyscy. Wszyscy, kurwa, tylko nie ci, na których barkach spoczywać powinno gros odpowiedzialności tak za grę, jak i za wynik.

Muszę ze skruchą przyznać, iż ostatniemi czasy nie śledzę ligi bułgarskiej z jakąś wyjątkową intensywnością. Wierzę jednak bez zastrzeżeń na słowo i Tobie, i Transfermarktowi, że w drugiej linii ekipy z Razgradu Jakub Piotrowski odpowiada głównie za destrukcję. Tylko co z tego? Było nie było, ów wystawiony na nie swojej pozycji defensywny pomocnik Łudogorca strzelił wczoraj naszego jedynego gola. Czyli zrobił jakby wincy, niż wystawiony w napadzie napastnik Barcelony, który przez 89,5 minuty snuł się po boisku jak piard po kalesonach. A także niż wystawiony na wahadle wahadłowy silnego zespołu Ligue 1, uczestnik Ligi Mistrzów, który zawalił nam bramkę. A także niż wystawieni na stoperze stoperzy Arsenalu, Heerenveen i Southampton, co to radzili sobie tak świetnie, że każda wizyta Czechów w pobliżu naszej szesnastki powodowała pożar w burdelu. Może zatem desygnowanie Piotrowskiego do gry nie było aż takim znowu selekcyjnym babolem? Ba, może gdyby zawodnicy występujący na swych nominalnych pozycjach zaprezentowali się przynajmniej na poziomie Piotrowskiego, okazałoby się, że Probierz może i nie jest magiem (i nie podpisuje się tagiem), ale za to potrafi poprowadzić reprezentację do bezpośredniego awansu na ME.

Bo przecież tu nie chodzi tylko, ani nawet przede wszystkim, o ten ostatni mecz. Zakończyliśmy właśnie rozgrywki, w ramach których w sześciu meczach z przepotężnym tercetem Albania-Czechy-Mołdawia wywalczyliśmy całe pięć punktów. Z czego równe zero na wyjeździe. Nie bierz tego do siebie, Iocosusie, ale śmieszy mnie do rozpuku, że ci sami ludzie, którzy całkiem niedawno domagali się od naszej kadry nawiązywania wyrównanej walki z Belgią, Holandią, Portugalią, czy Włochami, nagle – frrr…!!! – zmieniają front i utrzymują, że ta grupa to wcale taka łatwa nie była. Ależ owszem, była. Zajęcie w niej minimum drugiego miejsca dla takiego składu powinno być obowiązkiem, nawet bez trenera. Tymczasem w licznych ostatnio trudnych chwilach naszej reprezentacji wciąż widać ten sam brak. Nie, nie brak „systemu”, czy „koncepcyjności”. I nawet nie tej legendarnej sportowej złości i mitycznych męskich słów w szatni. Brak bazowego profesjonalizmu. Podejścia na zasadzie „OK., może i wolałbym grać dla innego selekcjonera, w innej taktyce i z innymi partnerami. Ale cóż, jest jak jest i w takich warunkach również zamierzam wykonać swoją robotę”. Nasz jaśnie wielmożny udzielny książę-kapitan zajmuje się głównie kretyńskim wymachiwaniem łapami i strojeniem min srającego kota. Większość pozostałych, owszem, gra. Szkoda tylko, że nie w piłkę, a w chowanego. Tu se zagram na alibi, tu się skryję za plecami kolegi, tu, prawda-tego, podanko do tyłu i jakoś ten czas obleci.

Wróćmy do podstaw. Piłkarz jest od grania jak bus od latania. Dopóki więc nasi piłkarze nie zaczną grać, dyskusje o trenerach uważam za kompletnie jałowe.

Co zaś się tyczy Sebka Szymańskiego – również nie rozumiem jego znikomej obecności we wczorajszym spotkaniu. Co by jednak nie mówić o Michale Probierzu – a wielokrotnie podkreślałem, że generalnie nie jest to kołcz z mojej bajki – facet jest trenerem od osiemnastu lat. Czyli, jeśli dobrze rozumuję, o osiemnaście lat dłużej, niż my wszyscy tutaj razem wzięci. Wypadałoby chyba zatem przynajmniej dopuścić możliwość, że zna się na tej robocie nieco lepiej od nas i że wie, co robi. No, przynajmniej do momentu, gdy ponad wszelką wątpliwość udowodni, że jednak nie wie Nie mam pojęcia dlaczego podjął akurat taką decyzję. Być może uznał, iż obsadzanie Sebastiana w roli de facto lidera drugiej linii reprezentacji Polski na ten moment, w tym konkretnym meczu, nie byłoby korzystnym rozwiązaniem. Nie wiem, strzelam na oślep, nie było mnie przecież na zgrupowaniu. Apeluję jedynie o odrobinę dystansu i pokory

@ Gawin & Albiceleste
1. Panowie Gawin przywołał przykład meczu Rapidu Bukareszt z Legią i chocbym się nie wiadomo jak opierał i zapierał rękami i nogami to muszę przyznac że gra trzema defensywnymi pomocnikami w określonych sytuacjach, meczach jest zasadna, właściwa, pożądana, efektywna i najlepsza z możliwych. Nie chcem, ale muszem, to przyznac, a Gawina niech piekło pochłonie!  
Jeżeli dla Probierza listopadowe mecze kadry to poligon doświadczalny przed barażami to zatem i taki system miał prawo przetestowac. 
2. "czy piłka koniecznie musi być jednoznacznie defensywna lub jednoznacznie ofensywna i czy rzeczony podział zależy akurat od tego czy jeden spośród dziesięciu facetów z pola ma profil Sebka Szymańskiego czy Kuby Piotrowskiego" - poczynię wyznanie, jak na spowiedzi, chciałbym żeby nasza repra grała  tak żeby dało to się oglądac, żeby wstydu nie było, żeby nie mówiono że jesteśmy najbrzydszą i najnudniejszą reprezentacją kolejnego turnieju grającą zaściankowy, archaiczny "murowaniec z konterką", ale to nie zależy od ustawień na boisku. Prawie równo rok temu, wyszliśmy na ważny mecz z czwórką piłkarzy o których tu pisałem że winno się im stworzyc warunki do gry. Z Zielkiem i Sebkiem w pomocy, z Lewym w napadzie i z Zalewskim i Kubą Kamińskim do pomocy w ataku. Z jednym defensywnym pomocnikiem i z czwórką obrońców. Skład personalny, do którego nie mogłem miec zastrzeżeń, pewnie samemu na właśnie taki bym się zdecydował. I co? I to był mecz z Meksykiem na zeszłorocznym Mundialu, jeden z najgorszych, jeżeli nie najgorszy na tym turnieju. Z nawoływaniem do wystawienia ofensywnego składu zostałem niczym Himilsbach z nauką angielskiego. 
3. Jeżeli w punktach 1 i 2 nie dośc się zdystansowałem, a pokora była zbyt mała, to Gawinie z Albiceleste jako zwolennicy pracy Probierza przynajmniej do końca eliminacji do mundialu przyjmijcie do wiadomości, że w przypadku wtopy w barażach lub w Lidze Narodów to nie we mnie będzie miał Michał Probierz największego oponenta, ale "prawdziwego przyjaciela będzie miał okazję poznac w biedzie" i ten który go namaścił bez podpowiedzi iocosusa może miec największą ochotę żeby protegowanego zepchnąc z sanek na żer pędzącym za nimi wilkom. Oby już w marcu nie było ku temu woli i ochoty! Samemu obiecuję siedziec cichutko!
4. Jeżeli na Euro mamy wstydu się nie najeśc to lepiej że gramy baraże niż mielibyśmy fuksem ograc Mołdawię i Czechy. Nie mamy zespołu, zatem musi się on wykuc w ogniu walki i albo "last dance" Lewego i Szczeny pójdzie w piach i popiołu nie ma nawet co zbierac, albo jakaś drużyna z tego na turniej może się narodzi. 
5. Jestem sceptyczny wobec Probierza, ale to jest facet który nie potrzebuje głaskania, wręcz przeciwnie w skali temperamentu jest niskoreaktywny i potrzebuje napięcia, presji, dobrze się w tym czuje i samemu wielokrotnie podgrzewał atmosferę, ustawiał się w roli sam przeciwko wszystkim. Jeżeli się zawodowo nie wypalił to konfrontacja z dziennikarzami, kibicami jest jego naturalnym środowiskiem w którym najlepiej egzystuje. Głaskany Probierz to ryba wyrzucona na brzeg. 
6. Albiceleste: "Dopóki więc nasi piłkarze nie zaczną grać, dyskusje o trenerach uważam za kompletnie jałowe." - problemem polskiej piłki nie jest trener reprezentacji obojętnie kto by nim nie był. 
- jeżeli kadry młodzieżowe realizujące programy od AMO są wytyczonym właściwym kierunkiem szkolenia to trzeba zadbac żeby był on rozszerzany właśnie w takiej formie.
- rozwój infrastruktury - nuda ale i oczywista oczywistośc, co z centralną bazą szkoleniową PZPN w Otwocku. Za czy przeciw?
- akademie i ich funkcjonowanie w tym to co jest podnoszone ostatnio, bursy piłkarskie mogą byc "ślepą uliczką" sprzyjająca powstawaniu patologicznych sytuacji. System szkolenia młodych futbolowych adeptów to nie tylko treningi ale też system wychowywania, a z tym mamy chyba problem.
- drenaż polskich dzieciaków z szkółek futbolowych przez zachodnie kluby. Jesteśmy tanią siłą roboczą, w klubach zachodnich zarzucają sieci szeroko, nie przejmując się zda się problemami adaptacyjnymi nastolatków. Nasze talenty muszą sobie radzic i z rywalizacją sportową i z adaptacją środowiskową i to drugie może wpływac negatywnie na to pierwsze. Co zrobic, żeby małolaty wolały szkolic się u nas?
- na naszym podwórku, przejście z wieku juniora do seniorskiej piłki. Według mnie to obecnie największy problem polskiej piłki. W klubach Ekstraklasy 70-80% wyjściowych jedenastek zaczynają wypełniac zagraniczne zaciągi. Za chwilę obudzimy się z ręką w nocniku, chocbyśmy bardzo dobrze szkolili dzieciaki. 
-
-
-
Michał Probierz nie jest problemem polskiej piłki! 

21 listopada 2023, 20:45 - Warszawa (PGE Narodowy)
Polska 2-0 Łotwa
gole: Przemysław Frankowski 7, Robert Lewandowski 48
żółte kartki: Bednarek, Świderski - Uldriķis, Černomordijs, Ošs.
sędziował: Ondřej Berka (Czechy).
Polska: 12. Łukasz Skorupski (46, 22. Marcin Bułka) - 5. Jan Bednarek, 3. Mateusz Wieteska, 14. Jakub Kiwior - 19. Przemysław Frankowski, 17. Damian Szymański (62, 23. Bartosz Slisz), 20. Sebastian Szymański (78, 11. Kamil Grosicki), 6. Jakub Piotrowski (61, 8. Karol Struski), 21. Nicola Zalewski (78, 15. Bartłomiej Wdowik) - 9. Robert Lewandowski (61, 7. Karol Świderski), 16. Adam Buksa.
Łotwa: 23. Rihards Matrevics - 13. Raivis Jurkovskis, 5. Antonijs Černomordijs (89, 3. Mārcis Ošs), 21. Daniels Balodis, 14. Andrejs Cigaņiks - 16. Alvis Jaunzems (61, 17. Dmitrijs Zelenkovs), 8. Eduards Emsis, 6. Kristers Tobers (72, 22. Aleksejs Saveļjevs), 10. Jānis Ikaunieks (88, 15. Maksims Toņiševs), 7. Eduards Dašķevičs (61, 19. Raimonds Krollis) - 20. Roberts Uldriķis (72, 18. Marko Regža)

Pierwszy kwadrans na piątkę, pozostałe ... nie przekonują. Zalewski - super star, udowadnia co znaczy dla nas zawodnik potrafiący wygrywac starcia 1 na 1. Sebek Szymański przed dwójką defensywnych pomocników potwierdza że na tej pozycji daje więcej niż którykolwiek z pomocników z meczu z Czechami. Buksa zmarnował swoją szansę na przesunięcie się w rankingu napastników, już lepiej wrócic do Milika. Obrona zadziwiająco niepewna i popełniająca błędy w ustawieniu, pozostaje jeden wielki znak zapytania w jakim zestawieniu pojawi się w marcu? Pojawiają się głosy (np. Tomasz Hajto) że Bułka zdystansował formą Szczęsnego.
W marcu będzie "hartowanie stali" albo zgliszcza i popiół.

@ U-21

Zgadzam się Iocosusie, że mecz przygnębiający, zwłaszcza z powodu uderzającej różnicy w gotowości poszczególnych zawodników do utrzymania wysokiej intensywności w grze, choć wg mnie ten mecz częściowo został przegrany na ławce trenerskiej. Niemcy w drugiej połowie zmienili taktykę, zaczęli grać bardziej bezpośrednią piłkę, ich trener dokonał trafnej diagnozy, wpuścił tego byczka Woltemade, od którego nasi obrońcy odbijali się jak od ściany, nie byliśmy w stanie odebrać im piłki, cała drużyna zaczęła się cofać, no i zwyczajnie nas zgnietli. Majewski nie miał pomysłu jak zareagować, chyba cały czas wierzył, że uda nam się jakaś kontra i Niemcy stracą rezon. Słaba koncepcja i słaba reakcja na przebieg meczu.

Z wysoką notą dla Szmyta stanowczo się nie zgadzam, powinniśmy prowadzić wyżej niż 1:0, ale właśnie Szmyt pod bramką Niemców psuł dosłownie wszystko co tylko mógł. Zresztą niedokładność i brak spokoju to był spory problem tej drużyny we wtorek, nie wiem czy to dekoncentracja, czy wręcz przeciwnie, jakieś przemotywowanie.

Kamiński rzeczywiście duży zjazd z formą, w tym wieku jest to prawdopodobnie normalne, ale i tak niepokoi, nie jesteśmy Francuzami czy Belgami, każdy taki talent zatrzymujący się (na chwilę?) w rozwoju to dla nas odczuwalna strata.

Sądząc po nastrojach, to chyba była powszechna obawa przed ewentualnym wpadnięciem na Ukrainę z przypisywanymi minimalnymi szansami w takiej konfrontacji, ale ponieważ to się nie zdarzyło tak teraz jest jeden wielki oddech ulgi. 
A Walia lub Finlandia (oczywiście Walia będzie faworytem, ale Finów bym mimo wszystko nie przekreślał) to według mnie mina do rozbrojenia. Bardzo niebezpieczna dla Probierza bo skoro ostatnio Walię ogrywaliśmy to i teraz będzie to wymagane, na Finów w ogóle patrzylibyśmy z góry. 
Jakaś skucha z Estonią to by była niewyobrażalna katastrofa, coś trudnego do ogarnięcia, natomiast drugi mecz o ile z Walijczykami to tzw. "mecz walki", "w kontakcie" itd. Sebek Szymański pierwszego składu raczej nie powącha, spodziewam się dwóch defensywnych pomocników za Piotrem Zielińskim, czyli Jakuba Piotrowskiego i ... mam problem z Damianem Szymańskim od niektórych otrzymuje przeciwstawne oceny, mnie w kadrze raczej nie zachwyca, to znaczy u mnie w jedenastce miejsca by nie miał, ale są tacy, dla których jest "podstawową szóstką". Do Slisza są zarzuty, że "nie trzyma pozycji" mhm, jeżeli zimą przeniesie się do Turcji to pytanie podstawowe jak się tam odnajdzie? By było fajnie, ale trudno mi uwierzyc żeby do wiosny Moder zaczął grac regularnie w Brighton. Może Bielik poprawi mobilnośc i dynamikę na tyle że przekona do siebie selekcjonera. Dziczka trudno zaakceptowac w podstawowej jedenastce. Mój faworyt czyli Augustyniak praktykuje w klubie grę w linii obrony, ponadto padło gdzieś że Probierz za bardzo go nie ceni. 
Odnośnie reprezentacyjnej defensywy "zdrowy Dawidowicz" brzmi jak oksymoron, w Bereszyńskiego chyba Probierz zwątpił, Maik Nawrocki ma problem żeby powrócic po kontuzji do składu Celticu, czyli "moja" defensywa zaczyna byc iluzją. 
Skład w marcu reprezentacji to wróżenie z fusów, kontuzje, forma jest tyle zmiennych, że robienie założeń to ruletka. Na dziś chyba jednak by tak wyglądał: Szczęsny - Kiwior, Bednarek, Peda - Zalewski, Piotrowski, Zieliński, Damian Szymański, Frankowski - Lewandowski, Świderski. Sprawdzimy co się zmieni przez cztery miesiące?

@ Gawin
U mnie Szmyt dostał pochwałę za aktywnośc, brak respektu, odwagę, w dwóch, trzech sytuacjach na dobrej pozycji został zignorowany przez kolegów co świadczy, że albo nie mają do niego zaufania, albo że sami podejmowali złe, czasem egoistyczne decyzje. Faktem jest że Kajetan powinien wyleciec z boiska z czerwienią za bardzo niebezpieczny "prokuratorski" faul od tyłu. On też był wynikiem zmęczenia i braku wcześniejszej reakcji trenera.

@ Iocosus:

Nie ukrywam, że mnie to trochę nuży. Znaczy nie dyskusja z Tobą, rzecz jasna Raczej fakt, że każda rozmowa o reprezentacji nieuchronnie zmierza w jednym i tym samym kierunku. Wiesz co? Patrzę na tę naszą kadrę i widzę gościa, takiego zwykłego przeciętniaka, któremu jakiś czas temu parokrotnie mocno się w życiu przyfarciło. Najpierw bezdzietna ciocio-babcia (niech jej anieli po wiek wieków śpiewają!) zostawiła mu w spadku swoje mieszkanie w kamienicy blisko centrum oraz oszczędności. Niby żadne tam grube milijony, acz jednakowoż ładna sumka z tego wyszła. Wkrótce potem przyjaciel z dzieciństwa, zamożny facet, poznał nową miłość swojego życia. Nowa miłość stwierdziła, iż nie pasuje jej mieszkanie we wnętrzach urządzanych przez miłość starą, toteż komplet całkiem sensownych ekskluzywnych mebli powędrował do naszego znajomego. Następnie szwagier, również niebiedny dżentelmen, doszedł do wniosku, że on to jednak musi mieć V8 pod maską. Kupił więc w te pędy amerykańskiego bulgotnika. A że ze sprzedawaniem poprzedniej fury (też niezła, tyle że bez V8) nie chciało mu się bujać, no i wiadomo, podtrzymywanie relacji rodzinnych – bezcenne, opchnął ją naszemu koledze za ułamek realnej wartości. Wreszcie pewien dalszy kuzyn od strony taty postanowił wprowadzić daleko idące modyfikacje do swego trybu życia. Nowa dietka, siłka, basen, te rzeczy. W efekcie czego radykalnie zmienił mu się rozmiar, a nasz kolega radośnie przytulił jego markową garderobę. Aha, gdzieś tam jeszcze w tzw. międzyczasie dostał chłopak w swej mizernej robocie zupełnie niespodziewaną, całkiem tłustą premię.

Oczywiście, same w sobie opisane wyżej zdarzenia nie są nijak złe, naganne, cokolwiek. No przecież nikt darczyńcom lufy do skroni nie przystawiał. Chcieli, to dali, a nasz bohater głupi byłby, gdyby nie wziął. Problemy są jednak co najmniej dwa. Po pierwsze, do dobrego człowiek niezwykle łatwo się przyzwyczaja. A jeszcze łatwiej przychodzi mu uwierzyć, że to dobre jest jego wyłączną zasługą i że będzie trwać po wiek wieków. Po drugie, jak zapodaje jeden z moich ulubionych rymotwórców, czas nie kutas, brak mu opcji stawania w atrybutach.

Z początku wszystko szło co najmniej dobrze. Co prawda, do tej ścisłej śmietanki towarzyskiej doskoczyć się, wbrew nadziejom, nie udało, niemniej nasz kolega stał się popularny w otoczeniu. Pokazywał się w towarzystwie, zapraszał fajnych gości na równie fajne imprezy, słowem: miał swój moment. Niestety, z czasem – no właśnie… – wszystko zaczęło się sypać. Okazało się, że mieszkanie ciotuchny, po odbiorze spadku zaledwie odświeżone, wymaga dość gruntownego remontu. Meble stały się last season, a także, przyznać trzeba, cokolwiek się rozklekotały. Ciuchy spłowiały i poprzecierały się. Z samochodem zaś wyszło nie tyle może najgorzej, co najbardziej spektakularnie. Cóż, stara motoryzacyjna prawda głosi, że auto premium może przestać być premium, ale wydatki premium pozostaną.

Nasz bohater zareagował panicznie i chaotycznie. Kilkakrotnie przemalował ściany. Jak się łatwo domyślić, niewiele to pomogło w kwestii nieszczelnych okien, czy choćby cieknącej spłuczki w kiblu. Również kilkakrotnie przestawiał meble, stosując przy tym najnowocześniejsze – ekhem… – systemy. Także bez zauważalnych efektów. Identycznie niewiele przyniosło zastąpienie grafitowej marynarki amarantową w zestawie z burgundowymi spodniami. Auto natomiast, po kilku próbach naprawczych i głębszych rozkminach, trafiło do renomowanego, niezwykle drogiego warsztatu. Hajs w sracz, warsztat szybko się znudził.

Jasne, można by naszemu bohaterowi zarzucić, że koncertowo spierdolił temat. Że gdy był na szczycie (a przynajmniej tegoż szczytu blisko), należało pozawierać nowe znajomości, rozszerzyć sieć kontaktów i dzięki temu dać sobie szansę na to, by fajne rzeczy dostawać nie tylko w spadku/prezencie. Ja jednak jakoś nie jestem skłonny do tego typu pretensji. Może sam mam na sumieniu zbyt wiele grzeszków zaniechania, może po prostu nie lubię się babrać w przeszłości, nieważne. Ten pociąg odjechał.

Nie da się jednak ukryć, że w chwili obecnej jedyną sensowną receptą na poprawę sytuacji nie jest kolejna wizyta w sklepie z farbami, jeszcze jedno przemeblowanie, przymiarka spodni w kolorze wenge do marynarki écru, ani nawet wizyta w następnym zakładzie mechaniki pojazdów. No trudno, trzeba przełknąć żabę, pogodzić się z chwilowym opadnięciem statusu społecznego i zacząć się rozwijać. Tak, aby za lat kilka(naście) móc sobie pozwolić na sensowny remont chałupy, nowe meble, łachy i brykę. Zwłaszcza, że nasz kolega jak najbardziej ma ku temu możliwości.

Wróćmy bliżej boiska: Fabiański/Szczęsny, Piszczek, Glik, Krychowiak, Błaszczykowski, Grosicki, Lewandowski, (momentami) Milik. O kimś zapomniałem? No chyba nie. Tak właśnie wyglądał żelazny szkielet „pokolenia Nawałki”. Wyjątek tutaj stanowi Grosik, piłkarz – przy całym dlań szacunku – w skali europejskiej co najwyżej przyzwoity, który jednak w koszulce z orłem nadzwyczaj często potrafi(ł) wznosić się na wyżyny swych umiejętności. Jeśli chodzi o resztę, część nigdy w Ekstraklasie nie grała, część grała krótko. Wszyscy do poziomu gwiazd – no, przynajmniej gwiazdek – światowego futbolu oszlifowani zostali zagranicą. Prosta piłka: Niemcy, Hiszpanie, Francuzi, Włosi, kto tam jeszcze, wyprodukowali nam reprezentację. Oczywiście, nie ma sensu przed nimi klękać, w końcu nie zrobili tego charytatywnie. Wypadałoby jednak zdać sobie wreszcie sprawę, że w/w zawodnicy, w ostatnich kilku(nastu) latach niewątpliwie dla naszej kadry kluczowi, może i są Polakami, w końcu kimże ja, żeby grzebać w ich patriotycznych uczuciach? Niemniej, na pewno nie są sensu stricto polskimi piłkarzami. Dostaliśmy ich w prezencie*.

Sami bowiem jesteśmy piłkarskimi przeciętniakami. Zarabiamy poniżej średniej krajowej. Jeśli chcemy mieszkać w wypasionej, gustownie urządzonej chacie, nosić dobre ciuchy i wozić się klasową furmanką, musimy na to zapracować. No bo ileż, do k’nędzy, można liczyć na to, że kolejne ciotuchny będą umierać, a kolejni zamożni przyjaciele poznawać wciąż to nowe miłości swego żywota…? A przede wszystkim, w/w piłkarzy albo już w kadrze nie ma, albo za chwilę nie będzie.

Dlatego wkurwia mnie i boli, że praktycznie całe nasze środowisko, zamiast skupić się na tej pracy, skupia się na tym, co zrobi Probierz. A co on niby może zrobić? Znaleźć gdzieś pod Siemiatyczami jakąś babę-szeptuchę i z jej pomocą wyczarować kilku piłkarzy światowej klasy? Co to w sumie za różnica, czy w obronie zagrają Kiwior, Bednarek i Wieteska, czy jakiś inny zestaw przeciętniaków? Czy w pomocy Zielińskiemu (oby był zdrów) partnerować będzie ten, czy tamten przecinak? Czy przedmeczową grafikę da się opisać tymi, czy innymi cyferkami? No sorry, wróciliśmy do grania w dwa uda. Jak się uda, to przepchniemy Walię (a wcześniej Estonię) i jakoś tam się na to Euro poturlamy. Jak się nie uda, to nie przepchniemy (Walii, Estonii, bez znaczenia) i wrócimy do punktu wyjścia. Znów będzie dekapitacja selekcjonera, poszukiwania następcy i wielka spina, żeby awansować na Mundial.

Zresztą, to się i tak zdarzy, tyle że w przypadku wyjazdu na ME kilka miesięcy później. No bo co my, Iocosusie, możemy na tych ME zwojować? Przecież my tam kompletnie nie pasujemy. Nawet jeśli przebrniemy baraże, najprawdopodobniej trzykrotnie zbierzemy gładkie bęcki i z obitą dupą wrócimy do domu. I a piat’ od nowa…

Odnośnie kwestii poruszonych przez Ciebie w punkcie 6., topieniu publicznych pieniędzy w budowie Narodowego Centrum Czegoś Tam Oraz Czegoś Tam Jeszcze w Otwocku jestem, jak już wcześniej wspominałem, zdecydowanie przeciwny. Do Otwocka, rzecz jasna, nic nie mam, w ogóle chyba nigdy tam nie byłem. Rzecz w tym, że nam nie jest potrzebny kolejny biały słoń. W zupełności wystarczą przewymiarowane stadiony, które – o cie kurna, a ciekawe dlaczego…!? – jakoś nie chcą same grać. Nam potrzeba małej, codziennej, ale funkcjonalnej infrastruktury, rozsianej po całej Polsce. Tak, aby Mati, Kuba, Julek, Igor i kto tam jeszcze mieli gdzie grać. Okrągły rok, a nie tylko od kwietnia do października z przerwą na wakacje, bo przecież „taki mamy klimat”. Swoją drogą, przydałaby się infrastruktura nie tylko piłkarska, żeby te dzieciaki mogły się jak najczęściej ruszać. Wspominacie mecz młodzieżówki z Niemcami. Nie wiem, nie oglądałem, wierzę Wam na słowo, że zabrakło wydolności. Nie byłoby w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że polskiej młodzieży generalnie wydolności brakuje. Co też niczym dziwnym nie jest, biorąc pod uwagę stan infrastruktury sportowej w rodzimych podstawówkach.

Aha, skoro już tu jesteśmy – tak, wiem, trąbię o tym od lat – odetnijmy wreszcie rzekomo profesjonalne kluby od magistrackich kroplówek. Polskiej piłce potrzebne są boiska, hale, balony, etc., a nie kontrakty Espositów i Plachów.

Co się tyczy drenażu młodych nóg, dla reprezentacji – patrz (dużo) wyżej – on wcale nie musi być niekorzystny. Gdybyśmy jednak chcieli go zatrzymać, a przy okazji szerzej otworzyć drzwi młodzieży do seniorskiego grania, powinniśmy, moim zdaniem, mocno popracować nad regulaminami rozgrywek. Dajmy sobie spokój z bezproduktywnym przepisem o młodzieżowcu. Zamiast karać kluby za niewystawianie smarkaterii, nagradzajmy te, które ją wystawiają. Choćby przez radykalne podniesienie – np. ze środków z C+ – kwot w PJS.

Przede wszystkim zaś, zmieńmy zasady rejestracji składów do Ekstraklasy. W tej chwili aż 17 miejsc w 25-osobowej kadrze można rozdzielić po uważaniu. Jak na moje, to zdecydowanie za dużo. Uważam, że powinno to wyglądać mniej/więcej tak:

• minimum 13 zawodników wyszkolonych w ramach PZPN, z czego minimum 6 wychowanków;

• max. 12 piłkarzy z zagranicy, z czego 6 miejsc zarezerwowanych dla designated players. Dla gwiazd. Przy czym nie chodzi o gwiazdy określane na podstawie opinii pana dyrektora sportowego danego klubu. Na taki status trzeba byłoby sobie zasłużyć zbierając punkty za grę w reprezentacji, europejskich pucharach i dobrych ligach. Ale też tacy zawodnicy objęci byliby odwróconym salary cap, czyli wysokim minimum płacowym, szczegóły do ustalenia;

• każdy klub dysponowałby dwiema „dzikimi kartami” dla obcokrajowców, którzy rozegrali minimum 4 sezony w barwach klubu, bądź minimum 6 w Ekstraklasie;

• na liście B można by mieć dowolną liczbę piłkarzy, bez ograniczeń narodowościowych/klubowych, którzy jednakowoż w trakcie trwania sezonu będą mieli ukończone maksimum 20 lat.

W takim systemie:

- niby dałoby się wystawić jedenastkę w pełni z importu. Trudno jednak liczyć na to, że da się opędzić cały sezon max. czternastoma zawodnikami. Jakieś minuty i dla krajowych, i – najprawdopodobniej – własnego narybku musiałyby się znaleźć;

- gdyby zaszła naprawdę paląca potrzeba, dalej można by ściągnąć starego Słowaka/trzecioligowego Hiszpana/bałkańskiego szrociarza na, dajmy na to, lewe wahadło. Zagranicznych uzupełnień składu należałoby jednak używać ostrożnie i z rozmysłem, bo…

- połowa limitu importu przeznaczona byłaby dla zawodników – przynajmniej na papierze – naprawdę wartościowych, podnoszących klasę i danej drużyny, i całej ligi, a także – przede wszystkim? – mogących stanowić wzór do naśladowania dla swych młodszych kolegów.

Że początkowo poziom by spadł? Jasne, niewątpliwie. Ale czy naprawdę jest czego żałować? Że potem zacząłby się podnosić, niewykluczone że wykładniczo? Tu też nie mam wątpliwości.

* jeden mój mądry znajomy wysnuł ciekawą i – jak na moje – wysoce trafną teorię, wg której rozwojowi kariery Roberta Lewandowskiego mocno przysłużył się pewien… islandzki wulkan. Ten komentarz i tak przypomina długością Modę na Sukces, toteż tym razem sobie daruję, ale gdybyś był zainteresowany, daj znać

Niezależnie od tego co powyżej, teza: "rozwojowi kariery Roberta Lewandowskiego mocno przysłużył się pewien… islandzki wulkan" brzmi intrygująco?

"Lech Poznań otrzymał decyzję UEFA o nałożonej karze dyskwalifikacji dla Bartosza Salamona na 8 miesięcy. Na poczet kary zostało zaliczone zawieszenie, które trwa od 13 kwietnia 2023 r. Oznacza to, że zawodnik będzie mógł wrócić do gry 13 grudnia 2023" - czytamy w krótkim komunikacie poznańskiego klubu." - czy tylko ja mam wrażenie że najlepsza para obecnie środkowych naszych obrońców to Paweł Dawidowicz - Bartosz Salamon!? O ile będą zdrowi i w formie to są niepodważalni?

"W 2010 r. umowa z Lewandowskim została w zasadzie zawarta. Gian Piero Gasperini, który był wtedy trenerem Genoi, doskonale go znał i bardzo chciał go mieć w swojej drużynie. Robert musiał przejść już tylko testy medyczne i grałby u nas. Prezydent jednak w ostatniej chwili postanowił zrezygnować z transferu. Preziosi wysadził całą transakcję w powietrze! - tak opisywał tę sprawę w ub.r. były dyrektor sportowy Genoi Stefano Capozucca, który został namówiony na transfer Lewandowskiego przez agenta Sergio Bertiego. (...)
W lutym 2010 r. podczas jednego z meczów Serie A na trybunach zasiedli Sergio Berti, agent piłkarski i Stefano Capozucca, dyrektor sportowy Genoi. Ten ostatni usłyszał o napastniku, którego Berti opisał jako "Lewa-cośtam", z nazwiskiem kończącym się na "-ski".
Genoa ruszyła do działania i wysłała skautów do Poznania. Capozucca i trener klubu Gian Piero Gasperini byli przekonani do umiejętności Polaka. 11 kwietnia przybył on do Genui, w wyjątkowym dniu — miały się odbyć derby tego miasta przeciwko Sampdorii. Lewandowski przeszedł testy medyczne, a jego agent Cezary Kucharski był już po słowie z Sergio Bertim. Wspólnie oczekiwali przybycia prezesa klubu Enrico Preziosiego.
Kiedy ten, spóźniony, chciał już opuścić hotel, zatrzymał go Berti. - Panie prezydencie... Chłopak jest tu z nami, w hotelu — powiedział.
- Wie pan, myślałem, że jest wyższy — wypalił prezydent klubu.
- Dla mnie najbardziej szokujące było zachowanie Preziosiego w hotelowym lobby: przeszedł obok Lewandowskiego i jego agentów, udając, że ich nie widzi albo nie zna — wspomina dziś tę sytuację Gianluca Di Marzio w rozmowie z "Przeglądem Sportowym".
źródło: Robert Lewandowski był "za niski" dla prezesa Genoi. We Włoszech do dziś żałują - Przegląd Sportowy (onet.pl)
Wulkan o nazwie nie do wypowiedzenia, widzimisię prezesa Genoi, skrzydełka motyla trzepotały ochoczo gdy do swojego europejskiego lotu startował Lewy, choc jest ktoś, kto twierdzi, że żadnego przypadku w tym nie było, wszystko było dokładnie zaplanowane: "Pokierowałem jego karierą tak, że ostatecznie do tej Barcelony trafił. Po drodze miał sukcesy i w Lechu Poznań, i w Dortmundzie i w Bayernie Monachium. Lewandowski realizuje założenia, które sobie nakreśliliśmy, jak się spotkaliśmy." - Kucharski: - Mam swój udział w tym, że "Lewy" trafił do Barcelony (weszlo.com)

Panu Cezaremu Kucharskiemu zdrowia życzę, to najważniejsze, ale gdy tak sobie słucham jego ostatniego wywiadu z Tomaszem Cwiąkałą:
(60) KUCHARSKI: NIE ROZRÓŻNIACIE LEWANDOWSKIEGO-CZŁOWIEKA OD PIŁKARZA | KULISY PROCESU - YouTube
to za cholerę mnie nie przekonuje. Lewy z pewnością święty nie jest, ale Panie Boże strzeż przed takimi agentami!