Legia - Ruch 1-2: Darmowa lekcja

Legia rozpoczęła mecz z Ruchem Chorzów już w charakterze mistrza Polski. Niestety, mistrzowskiej fety nie udało się okrasić dziewiątym zwycięstwem z rzędu. Na Łazienkowskiej lepszy okazał się Ruch Chorzów. Do bramki Dusana Kuciaka trafiali Filip Starzyński z rzutu karnego i Piotr Stawarczyk. Legia była w stanie odpowiedzieć tylko jednym trafieniem autorstwa Miroslava Radovicia.

Syndrom rozluźnienia po osiągnięciu założonego celu jest zjawiskiem doskonale w sporcie znanym. Wspominaliśmy niedawno mecz z Wisłą Kraków, który mistrzowska Legia przegrała w 2006 roku na Łazienkowskiej 1:2. Rzeczona Wisła z kolei, już mając w garści tytuł mistrza Polski w sezonie 2010/11, w słabym stylu przegrała z Legią w Warszawie 0:2, a w ostatniej kolejce, tuż przed planowaną fetą, w tym samym stosunku uległa na własnym stadionie Polonii Warszawa. Natomiast wierni fani reprezentacji Polski pamiętają z pewnością nazwisko Białorusina Romana Wasiluka, który wbił aż cztery bramki drużynie dowodzonej przez Jerzego Engela po tym jak ta zapewniła sobie awans na mistrzostwa świata organizowane w Japonii i Korei. Przykłady można by mnożyć.

Szczerze mówiąc, jestem jednak w stanie wyobrazić sobie scenariusz, w którym Legia w identycznych okolicznościach przegrywa z Ruchem mecz nie na poły towarzyski, lecz o realną stawkę. W niedzielne popołudnie nie udawało nam się nic, Ruchowi natomiast wychodziło niemal wszystko.

Pierwsza połowa niedzielnego meczu nie wyglądała znacząco odmiennie niż niektóre z wiosennych meczów Legii rozgrywanych na Łazienkowskiej, meczów ostatecznie pewnie wygranych, chociażby jak te z Zawiszą Bydgoszcz. Mecz toczył się w wolnym tempie, Legia nie stworzyła klarownych, stuprocentowych sytuacji, ale do bramki gości mogli trafić Kuba Rzeźniczak, który nie zmieścił piłki w świetle bramki po rzucie rożnym i przedłużeniu dośrodkowania przez Ivicę Vrdoljaka, Miro Radović, któremu futbolówka zaplątała się między nogami po podaniu od ambitnie walczącego przy linii końcowej Bartosza Bereszyńskiego, wreszcie, już przy stanie 0:1, Tomasz Jodłowiec, który nie nadstawił dobrze głowy do piłki bitej przez Tomasza Brzyskiego.

W meczu z Ruchem różnicę zrobił gol na 0:1. Gol zupełnie przypadkowy. Chorzowianie przeprowadzili niezbyt z pozoru groźny wypad, po którym odbita piłka od jednego z obrońców wylądowała na rzucie rożnym. Po dośrodkowaniu niepewnie interweniował Bartek Bereszyński, piłka kilkukrotnie odbijała się od jego rąk, aż sędzia Szymon Marciniak musiał wreszcie wskazać na 'wapno'.

Podobny scenariusz oglądaliśmy w drugiej połowie. Konkretnie zagrożenie dla bramki Legii miało miejsce ze strony Ruchu zaledwie raz - i to wystarczyło. Legii chwilę wcześniej należał się rzut karny, ponieważ Bartosz Bereszyński został ewidentnie ścięty w polu karnym przez Daniela Dziwniela. Sędzia Marciniak jednak tego nie dostrzegł, przyznał Legii jedynie rzut rożny. Po tym rzucie rożnym znakomicie zachował się Bartłomiej Babiarz, który uwolnił się od aż dwóch zawodników Legii i wyprowadził kontrę gości zwieńczoną celnym strzałem Marka Zieńczuka z trudem sparowanym przez Dusana Kuciaka. Następujący po tej akcji rzut rożny przyniósł Ruchowi bramkę na 0:2. Zdrzemnął się kryjący Piotra Stawarczyka Kuba Rzeźniczak i goście podwyższyli prowadzenie.

Legia w meczu z Ruchem biła głową w mur. Trener Jan Kocian nastawił swój zespół zupełnie inaczej niż na jesieni, kiedy goście próbowali grać z Legią otwarty futbol. Tym razem czterej obrońcy Ruchu konsekwentnie strzegli dostępu do bramki strzeżonej przez pewnie interweniującego Krzysztofa Kamińskiego, a udanie wspomagali ich wszędobylscy defensywni pomocnicy, Łukasz Surma i rozgrywający bardzo dobry mecz wyżej wspominany Bartłomiej Babiarz. Dodatkowo słowacki szkoleniowiec Ruchu ustawił nominalnego lewego obrońcę Daniela Dziwniela na lewej pomocy, prawdopodobnie w celu zneutralizowania prawej flanki Legii napędzanej przez Bereszyńskiego i Michała Żyro. Manewr się udał, bo Żyrko był znacznie częściej 'pod grą' po zejściu Ondreja Dudy i Michała Kucharczyka, kiedy przeszedł na lewą stronę pomocy, zostawiając daleko swoich prześladowców, Macieja Sadloka i Dziwniela

Być może Legia grająca pod presją, w stu procentach skoncentrowana, zupełnie inaczej poprowadziłaby spotkanie z Ruchem, tłamsząc gości niczym niedawno Wisłę Kraków. Być może nie miałyby miejsca zachowania takie jak Bartka Bereszyńskiego przy bramce na 0:1, być może Bartłomiej Babiarz nie uciekłby tak łatwo naszym zawodnikom przed bramką na 0:2, być może Orlando Sa dwukrotnie w dogodnych sytuacjach trafiłby do siatki, zamiast w pierwszej z tych sytuacji skiksować, a w drugiej zademonstrować brak gotowości do przyjęcia piłki po dośrodkowaniu z lewej strony boiska. Jak potoczyłby się mecz z Ruchem w innych okolicznościach - tego już się nie dowiemy.

O ile porażka może w ogóle cieszyć, w przegranej z Ruchem cieszy fakt, że przytrafiła nam się ona w takim momencie, w sytuacji, gdy losy tytułu są już rozstrzygnięte, a prymat Legii w kraju – niekwestionowany i oczywisty, niezależnie od wyników trzech ostatnich meczów. Chciałbym tylko, żeby trener Henning Berg i nasi zawodnicy nie uciekali, przynajmniej wewnętrznie, w łatwe tłumaczenie, że przegrana z Ruchem jest w takich okolicznościach w stu procentach usprawiedliwiona i zrozumiała, żeby raczej potraktowali niedzielny mecz jak lekcję gry w ataku pozycyjnym z przeciwnikiem doskonale zorganizowanym w defensywie i potrafiącym ukąsić ze stałego fragmentu gry. Tę lekcję trzeba odrobić.