Legia – Stabaek 2:0. Zwieńczenie zimowiska

Na zakończenie niezwykle intensywnego okresu przygotowawczego na Malcie piłkarze Legii Warszawa zmierzyli się na reprezentacyjnym stadionie Gozo z trzecią drużyną zakończonego w listopadzie sezonu norweskiej najwyższej klasy rozgrywkowej, Stabaek IF. Pewna wygrana 2:0 musi dobrze nastrajać spragnionych powrotu ligowych emocji kibiców stołecznego zespołu.

Legioniści rozpoczęli spotkanie w składzie zbliżonym zapewne do tego, w jakim wybiegną 14 lutego na pierwszy mecz rundy wiosennej Ekstraklasy przeciwko Jagiellonii Białystok:

1. Arkadiusz Malarz – 2. Artur Jędrzejczyk, 4. Igor Lewczuk, 25. Jakub Rzeźniczak, 43. Adam Hlousek – 6. Guilherme, 23. Stojan Vranjes, 3. Tomasz Jodłowiec, 18. Michał Kucharczyk – 99. Aleksandar Prijović, 11. Nemanja Nikolić

Od początku w oczy rzucał się podstawowy pomysł, jakim Legia Stanisława Salamowicza Czerczesowa zamierza stwarzać zagrożenie pod bramką rywali – wysoki pressing i odbiory piłki w bezpośrednim sąsiedztwie pola karnego przeciwnika. Tylko w pierwszych dwóch kwadransach gry Guilherme, Stojan Vranjes, Nemanja Nikolić czy Aleksandar Prijović kilkukrotnie mieli okazję poćwiczyć zachowania w takich sytuacjach, jednak ich zagraniom brakowało precyzji. W końcu w 41. minucie przechwyt Brazylijczyka wyprowadził na pozycję sam na sam Nikolicia, który pewnym strzałem przy słupku dał Legii zasłużone prowadzenie. Wynik w tym momencie powinien już zresztą być znacznie bardziej okazały, ale brak precyzji dotyczył tego dnia nie tylko podających, lecz i strzelców – idealne sytuacje marnowali wcześniej Nikolić (w 16. minucie, stojąc 5 metrów przed bramką, przeniósł piłkę nad poprzeczką po uderzeniu głową), Guilherme (w 26. minucie skiksował po dobrym dośrodkowaniu Artura Jędrzejczyka) czy Tomasz Jodłowiec (którego mocne uderzenie po wejściu w pole karne w 33. minucie w dobrym stylu obronił Mande Sayouba).

Po drugiej stronie boiska nie działo się zbyt wiele. Czarnoskórzy zawodnicy odpowiedzialni za grę ofensywną w ekipie norweskiej byli wybiegani, ale nie stwarzali zbyt dużego zagrożenia pod bramką Arkadiusza Malarza. Dopiero w 32. minucie doprowadzili do pierwszej okazji podbramkowej, kiedy to jeden z obrońców Legii (niezawodny Paweł Mogielnicki z portalu 90minut.pl informuje, że był to Guilherme) po rzucie rożnym zbyt mocno podawał do Adama Hlouska, którego uprzedził Ernest Asante. Sprinter popędził samotnie na spotkanie Malarza, po chwałę, sławę, wywiady i tryumfalne wizyty w zakładach pracy... ale ostatecznie dogrywał do Luca Kassima, który uderzył mocno, lecz niecelnie. Dopiero w 40. minucie rywale oddali pierwszy, niezbyt groźny celny strzał w tym meczu.

Ogółem pierwszą połowę należałoby zapisać na plus z pewnym zastrzeżeniem związanym z niską skutecznością strzelecką oraz zbyt wieloma zmarnowanymi sytuacjami, które mogły doprowadzić do kolejnych dogodnych okazji podbramkowych. Obiecująco wyglądała współpraca na lewej stronie Hlouska z Michałem Kucharczykiem. Czech grał bardzo wysoko, często wchodząc w pozostawiany mu przez schodzącego do środka „Kuchego” korytarz, jednak partnerzy z zespołu nie nauczyli się jeszcze tego odpowiednio często i skutecznie wykorzystywać. Polak rewanżował się koledze dobrą asekuracją w obronie – wcale nierzadkim widokiem był Kucharczyk ustawiony bliżej własnej bramki od Hlouska. Co ważne, nie dało się zauważyć poważniejszych negatywnych następstw ciężkiej pracy „Kuchego” na sporym obszarze boiska – wydaje się, że jego (i jego kolegów) przygotowaniu fizycznemu nie można nic zarzucić.

Przez kwadrans po przerwie obraz gry nie uległ wyraźnej zmianie w porównaniu z pierwszą połową. W 55. minucie doszło do kolejnej groźnej sytuacji po przechwycie na przedpolu rywali, której tym razem nie wykorzystał Prijović. Po godzinie gry swoją drugą bramkę w meczu powinien zdobyć Nikolić, ale jego strzał po ładnej akcji i odegraniu szwajcarskiego partnera z ataku obronił iworyjski bramkarz rywali, a Guilherme nie zdecydował się na natychmiastową dobitkę. W 63. minucie Prijovicia i Nikolicia zastąpili Ondrej Duda i Kasper Hämäläinen, co przyczyniło się do znaczącej zmiany w sposobie gry „wojskowych”. Od tej pory więcej było akcji kombinacyjnych, z wymianą wielu podań czy skutecznym dryblingiem, tak jak w 65. minucie, kiedy Fin dobrze dograł do Hlouska, a piłkę po jego kiksie mógł jeszcze skierować do siatki Guilherme.

Tak było również w 72. minucie, kiedy seria krótkich podań legionistów przed polem karnym rywala zakończyła się zagraniem Jodłowca do wychodzącego na czystą pozycję Hämäläinena, który mocnym strzałem pod poprzeczkę pokonał bramkarza Stabaek i wyprowadził Legię na dwubramkowe prowadzenie. Jeszcze większe wrażenie musiała robić sytuacja z 82. minuty, kiedy spokojne rozegranie akcji od bramki zostało zwieńczone efektownym dryblingiem Fina, odegraniem Jędrzejczyka i bramką Jarosława Niezgody, ostatecznie nieuznaną ze względu na pozycję spaloną rezerwowego Legii. Końcowy wynik 2:0 należy uznać za ze wszech miar zasłużony.

Gra legionistów na 9 dni przed inauguracją wiosennych zmagań ligowych mogła się podobać, choć warto pamiętać, że Stabaek zaczyna rozgrywki później, może się więc znajdować na nieco innym etapie przygotowań. Największym znakiem zapytania wydaje się na teraz postawa pary defensywnych pomocników „wojskowych” – o ile Jodłowiec w kolejnym meczu zanotował asystę, to zbyt często piłka przechodzi przy akcjach rywali strefę środkową, w czym niedostatecznie przeszkadza jej także Stojan Vranjes. Warto zauważyć, że w ostatnim kwadransie gry Bośniaka na boisku (i na defensywnej pomocy) zastąpił Michał Pazdan i należy się chyba zastanowić, czy w obliczu pauzy kartkowej Ariela Borysiuka nie byłoby to najlepsze rozwiązanie do walki z białostockim trójkątem Góralski-Romanczuk-Wasiljew. Wciąż zdarzają się też legionistom momenty dekoncentracji przy stałych fragmentach gry, jak w 57. minucie, kiedy to dwóch rywali znalazło się z piłką przed bramką Malarza. Tym razem nie skutkowało to wymiernym zagrożeniem, ale na pewno nad obroną w podobnych sytuacjach należy pracować, gdyż nie był to tej zimy odosobniony przypadek. Kolejną uwagę warto poczynić przy ogólnej grze obronnej zespołu – stosunkowo często podczas zimowych sparingów dochodziło do sytuacji, w których legioniści zostawali z rywalami 3 na 2 lub 2 na 2 i byli zmuszeni do interwencji na dużym ryzyku. Wiąże się to zapewne ze przeniesieniem akcentów i większym zaangażowaniem w poczynania ofensywne, konieczna jest jednak lepsza asekuracja, szczególnie ze strony defensywnych pomocników.

Po piątkowych zmaganiach warto zapisać plusy przy nazwiskach Jędrzejczyka (który zwłaszcza w pierwszej połowie stwarzał spore zagrożenie po prawej stronie pola gry rywali) oraz Hämäläinena, który przez pół godziny pokazał, że może być ważną postacią bardziej kombinacyjnego oblicza Legii, zdolnego w optymalnych okolicznościach konsekwentnie rozmontowywać zmasowane obrony ligowych przeciwników. Ogólnie maltańskie zimowisko piłkarzy Legii należy chyba ocenić pozytywnie (a przyznam, że miałem przed nim poważne obawy dotyczące choćby miejscowych boisk czy też tego, jak nasi zawodnicy zniosą ciężkie treningi zaordynowane przez Stanisława Salamowicza), ale oczywiście weryfikacją będzie dopiero rywalizacja o ligowe punkty i pucharowe zaszczyty. Do jej inauguracji zostało 9 dni.