Święta, święta i po...

Wracamy do naszego pitolenia, a w nim o kontraktach za i przeciw, o zgodzie na Niezgodę i o tym jak futbolowy karnawał często przeistacza się w życiowe delirium.

Bartosz Bereszyński przedłużył kontrakt  z Legią i należy to uznać za pozytywną informację, jednak kontrakty kończą się w czerwcu sześciu pozostałym legionistom, wymienia i zastanawia się nad ich losem  w Przeglądzie Sportowym Przemysław Bator.

Z przedstawionej szóstki: Kuciak, Furman, Brzyski, Saganowski, Kopczyński, Szumski szczerze powiedziawszy zrobiłbym wszystko żeby w klubie zatrzymać właśnie pierwszego z wymienionych. Dla mnie obojętnie czy to Malarz, czy to Cierzniak to zdecydowanie i tak niższa półka w bramkarskich kwalifikacjach aniżeli słowacki goalkeeper. O Kubie Szumskim nie ma co wspominać jeżeli nie był w stanie się przebić na wypożyczeniach.

Dominik Furman wiosną będzie miał czas i sposobność żeby udowodnić Czerczesowowi  i nam wszystkim swoją przydatność. Życzę mu tego i przyznaję że na przykład Vranjes jeżeli ma mieć miejsce w jedenastce kosztem Dominika to jego wyższość powinna być ewidentna, jeżeli tak by nie było to pierwszeństwo winno przynależeć  wychowankowi.

Mam szacunek dla Tomasza Brzyskiego za ilość minut spędzonych na murawie, ale w odróżnieniu od tego co jest sugerowane w PS kontraktu latem już bym nie przedłużał. Jeżeli  Artur Jędrzejczyk  wiosną uzyskałby wysoką formę wolałbym przyoszczędzić środki na zainwestowanie właśnie w niego. Doświadczonego i nie do zdarcia Brzytwę należy cenić za dogrania na nos w ofensywie, ale w destrukcji... niestety to najsłabszy, zawodny punkt całej linii.

W ogóle jest we mnie zadra i zawód wobec starszyzny legijnej za 2015 rok, a szczególnie za zachowanie po finale pucharu Polski. Zamiast po nim przejść do porządku dziennego ze świadomością że najważniejszy cel do zrealizowania dopiero przed nimi, zdecydowali się na  demonstracyjne pozowanie na dumnych, wyniosłych „mistrzów”, żeby po tygodniu przekonać się jak bardzo można za takie zachowanie zostać upokorzonym. Wstyd i próba charakteru przegrana. Dlatego mimo sentymentu i ogólnej sympatii nie miałbym obecnie skrupułów żeby Markowi Saganowskiemu powiedzieć: „trzeba wiedzieć kiedy zejść ze sceny”. Nie mam zielonego pojęcia czy Jarosław Niezgoda w Warszawie odpali, ale wolę go wchodzącego na końcówki meczów, aniżeli starego lisa Sagana, do którego nie mam przekonania, że wprowadzany na boisko coś wniesie do gry. Z pewnością kolana mu nie zadrżą, trema nie zetnie, ale prochu to on już niestety też nie wymyśli. Młody przynajmniej będzie zbierał doświadczenie, jego potencjał przynajmniej będzie weryfikowany, przynajmniej będzie nadzieja że a nuż się wybije. Jeżeli nie trudno, z wiekowego wyjadacza pożytek i tak byłby nie większy, zatem niech szczawiki  otrzymują swoją szansę.

Michał Kopczyński niestety jesienią bywał wsadzany na wysokiego konia i spadał z niego z hukiem. Jego weryfikacja na Ł3 budzi zastrzeżenia względem stopnia zadań jakie zostały mu powierzone, ale reaktywacja chyba lepiej żeby już następowała w jakimś ‘spokojniejszym’ miejscu.

W mediach ukazały się ostatnio dwa wywiady tak jakby karnawałowe bo z alkoholem jako motywem przewodnim, ale do śmiechu po ich lekturze być nie powinno. Z frasunku zalewać robaka też nie warto. W pierwszym z nich na portalu Sportowe Fakty  zastanowił mnie taki  fragment:
„Chciałem mu pomóc w znalezieniu innej drużyny. Pojawiła się oferta z Błękitnych Raciąż, beniaminka III ligi łódzko-mazowieckiej. Sponsor, a zarazem mój przyjaciel, prezes Robert Dobies, przygotował dla niego kapitalne warunki. Zaproponował, że opłaci mu mieszkanie i da dobrą pensję. Około 10 tysięcy złotych miesięcznie. Dawid miał przychodzić na jeden trening w piątek i sobotni mecz.”
Nie rozumiem, oferowanie takich warunków bez  wymogu  poddania się terapii, to nie pomoc dla niego, ale wciąganie go w nałóg, tym bardziej to dziwne gdy wcześniej padają wypowiadane zda się przemyślane słowa:
„Myślę, że gdyby Dawid wyczuł niebezpieczeństwo, że już nigdzie w polskiej piłce się nie załapie, to by się wziął za siebie. Był pewien, że oszuka wszystkich, że nie pije.”

Drugi wywiad już bezpośredni z alkoholikiem piłkarzem na Weszło dopełnia przygnębiający środowiskowy obraz. We mnie jest przekonanie że i tak pod tym względem jest o niebo lepiej niż to drzewiej bywało, samoświadomość ograniczeń gdy się chce dojść do celu jest obecnie dużo większa, co nie znaczy że i ten wywiad nie jest miarodajnym  środowiskowym świadectwem, a sytuacja jest nadal zła, niebezpieczna, niekiedy dysfunkcjonalna i patologiczna. Na piłkarską szatnię, a tym bardziej na proces  kształtowania się młodych piłkarzy  należy mieć oko, tylko że no właśnie... W wywiadzie jest taki mały fragment: „Jeździliśmy dajmy na to na obozy. Trenerzy chlali na umór. My, młodzi, w domkach, też piliśmy.” – no właśnie – trenerzy chlali na umór – kto zatem ma mieć te oko? Chciałbym w końcu przeczytać szczerą spowiedź trenera alkoholika wychowawcy młodzieży, na obozach dzień w dzień uskuteczniającego wieczorną „suplementację”.

Aha, tak przy okazji, dla autora wywiadu, czyli dla Leszka Milewskiego za  tzw. całokształt  twórczy mój subiektywny indywidualny tytuł  futbolowego dziennikarza roku 2015.