"Ruch" na Legii

Okienko transferowe otwarte. Jednak ku zaskoczeniu niektórych kibiców, stołeczny klub zamiast polować na uznane europejskie gwiazdy, sięga po stare, wydawałoby się zgrane w Ekstraklasie karty. Arkadiusz Piech i Igor Lewczuk kojarzą się z piłkarską solidnością, jednak jest to solidność zespołów grających w dolnych rejonach tabeli. Natomiast ambicje kibica Mistrza Polski sięgają znacznie wyżej.

Legia powinna sięgać po zawodników o uznanych umiejętnościach, które to powinny być sprawdzone w innych ligach niż nasza.W zasadzie nie ma się co dziwić takiemu kibicowskiemu rozumowaniu. Aspiracje Legii sięgają znacznie dalej niż nasze własne podwórko, jakim więc cudem mamy ligowymi „wyrobnikami” zawojować europejskie boiska. W oczach stołecznych fanów ani Arkadiusz Piech, ani tym bardziej Igor Lewczuk nie należą do zawodników, którzy wesprą nasz zespół w walce z tuzami europejskich piłki. Rodzi się więc uzasadnione pytanie, po co nam tacy piłkarze? Szczególnie, że wiek obu zawodników nie wskazuje na możliwość znaczącej poprawy prezentowanych umiejętności.

W poszukiwaniu charakteru:

Może jednak jest w tym szaleństwie jakaś metoda, jest możliwe, że te transfery wcale nie są dowodem nieudolności pionu sportowego, jak zdają się sądzić niektórzy, a raczej symbolem pewnych zmian, jakie zachodzą wśród decydentów zarządzających warszawską Legią. Symbolem ewolucji, jaka dokonuje się w gabinetach na Łazienkowskiej 3. Zdaje się, że interesując się zawodnikiem i podejmując decyzję o sprowadzeniu go do zespołu mamy plan. Zanim podejmiemy decyzję, identyfikujemy potrzeby drużyny, analizujemy, co dany gracz może jej zaoferować.

Być może jesteśmy świadkami wielkiej zmiany, a zakupy „na promocji” (te z wykorzystaniem różnej maści rynkowych okazji) zastępujemy świadomym planowaniem. Nadchodzi czas szukania zawodników, dla których mamy przygotowaną rolę do odegrania, pozyskiwania piłkarzy, którzy poza umiejętnościami wniosą do zespołu elementy, których w danym momencie w klubowej szatni brakuje. Futbolistów, którzy nawet jeśli nie indywidualnie, to zespołowo popchną całą drużynę do przodu. Wydaje się, że właśnie tak jest w przypadku obu sprowadzanych właśnie zawodników.

Zostawmy na chwilę umiejętnościach czysto piłkarskie, bo te w zależności od obserwatora, zawsze będą wzbudzały kontrowersje i emocje. Choć faktem jest, że nie ma co liczyć na techniczną wirtuozerię w wykonaniu obu piłkarzy, nie oszukujmy się, sztuczkami technicznymi trybun nie porwą.  Igor Lewczuk i Arkadiusz Piech mają za to inną, wybijająca się ponadprzeciętność cechę, charakter. Obu zawodników cechuje nieustępliwość i gotowość do walki przynależna każdemu prawdziwemu wojownikowi. To właśnie te elementy ich gry wzbudzały podziw obserwatorów podczas całej ich dotychczasowej kariery.  I to właśnie te atrybuty mają Oni wnieść do szatni „wojskowych”, to właśnie nimi mają „zarazić” swoich nowych kolegów przy Łazienkowskiej.

Wszyscy zachwycamy się dokonaniami Marka Saganowskiego, a przecież ów „Sagan” nigdy nie był wielkim technikiem, nie czarował dryblingami. A jednak, dał sobie radę nie tylko w kraju, ale zdobył też uznanie poza granicami, jakie wyznacza Ekstraklasa. Idąc dalej, czy technikiem jest Tomek Jodłowiec? Czy Chorwat, Ivica Vrdoljak przekonuje nas do swojej osoby świetnymi krosowymi podaniami? Absolutnie nie, to wojownicy, w ich krwi płynie stal, walka to ich środowisko naturalne. Pozyskanie kolejnych dwóch boiskowych „zabijaków” to pomysł na naszą siłę, którą mamy zaskakiwać swoich przeciwników.

Niech Miroslav Radović, Ondrej Duda, czy Orlando Sa, kręcą te swoje kółeczka, a Michał Żyro i Jakub Kosecki gubią za plecami kolejnych rywali wzbudzając aplauz publiczności. Jednak te wszystkie sztuczki, pomimo swojej niewątpliwej urody, bez wsparcia prawdziwych wojowników zdadzą się na nic. Ot sztuka, dla sztuki. I o to właśnie wsparcie zadbał pion sportowy przeprowadzając transfery „charakterników” z Zawiszy i Zagłębia, którzy wraz z zastanymi w szatni, Vrdoljakiem, Jodłowcem i Saganowskim stworzą silna grupę „motywacyjną” wspierającą popisy naszych wirtuozów.

A może wcale nie jest tak źle, niech przemówią liczby:

Analizując przydatność obu piłkarzy do stołecznego zespołu, warto zwrócić uwagę nie tylko na wspomniane już walory wolicjonalne. Przyglądając się statystykom Lewczuka i Piecha można zauważyć, że ci gracze nie tylko gwarantują walkę do upadłego, ale mają też do zaoferowania umiejętności stricte piłkarskie. I co ważne obaj gracze swoje atuty potrafią spożytkować w bardzo wymierny sposób. Arkadiusz Piech, grając w barwach straszenie słabego Zagłębia Lubin w 33 meczach strzelił 15 bramek i zanotował 5 asyst. Te statystyki plasują go na równi z powszechnie chwalonym Miroslavem Radoviciem (37 meczów, 15 goli i 5 asyst) i tuż przed krytykowanym, ale wciąż najlepszym napastnikiem Legii, Vladimirem Dvaliszvilim (33 mecze, 12 bramek, 2 asysty). Oczywiście, liczby nie grają, a statystyki, statystykom nie równe. Niemniej jednak patrząc na regularność występów Arkadiusza Piecha można założyć, że pewną wartość do zespołu Henninga Berga on wniesie. Szczególnie, że sprowadzamy zawodnika, który występuje na pozycji, z którą wciąż mamy potworne problemy. Zdaje się, że szybkość, przebojowość i waleczność na progu szaleństwa bardzo przydadzą się formacji ofensywnej warszawskiej Legii.

Wcale nie gorzej prezentują się statystyki Igora Lewczuka, który w swoich występach w barwach beniaminka Zawiszy Bydgoszcz zanotował 27 meczów, 1 bramkę i 6 asyst. Co daje lepszy (o 2 asysty) rezultat niż połączone siły dwóch legijnych defensorów, Bartosza Bereszyńskiego i Łukasza Brozia (1 gol i 4 asysty). Jednocześnie występy Igora Lewczuka zwróciły uwagę specjalistów, twierdzących, że były już defensor Zawiszy prezentuje się bardzo solidnie, będąc twardym i bardzo ciężkim do przejścia obrońcą. Warto też dodać, że swoimi występami przyciągnął uwagę selekcjonera, który powołał Igora do reprezentacji (zadebiutował w meczu z Norwegią). Ciekawostką jest fakt, że na Łazienkowskiej widzą Lewczuka nie tylko na prawej obronie, ale też jako silnego i nieustępliwego środkowego obrońcę. Wszystko wskazuje na to, że sztab szkoleniowy widzi w Igorze następcę… Artura Jędrzejczyka. Muszę przyznać, że coś w tym rozumowaniu wzbudza moją akceptację, faktycznie, styl gry obaj gracze mają łudząco podobny.

„Ruch” na Legii:

Ciekawostką jest fakt, że obaj gracze mają za sobą dość owocną przygodę w Ruchu Chorzów. A tu na Łazienkowskiej 3 spotkają jeszcze jednego kolegę, Tomasza Brzyskiego. Kto by pomyślał, że Legia Warszawa, po zdobyciu mistrzostwa wzmacniać się będzie byłymi zawodnikami „eRkowców”. Wtedy w latach 2010 – 2011 raczej nikomu nie przyszło do głowy, że ci piłkarze sprawdzą swych możliwości próbując awansować do Ligii Mistrzów. Jednak dziś to właśnie Oni mają stanowić o sile Legii Warszawa. Oczywiście warto pamiętać jak wielki postęp ot tamtego momentu zrobili, zamiast wzorem większości naszych ligowców zagubić się w piłkarskiej szarzyźnie, rok po roku, mozolnie pięli się w górę. Aby w końcu, wdrapać się na szczyt (przynajmniej ligowy). Ten fakt po raz kolejny pokazuje, jak późno dojrzewa polski piłkarz. Późno wprowadzany i nieudolnie trenowany swój szczyt osiąga trzy, cztery lata później od swojego europejskiego odpowiednika. Niedawne badania pokazały, że organizm 32-letniego Tomasza Brzyskiego wyeksploatowany jest na poziomie 26 latka, ciekawe jak jest w przypadku naszych 29-letnich nabytków. Niezależnie od tego jestem pewien, że zarówno sztab szkoleniowy jak i widzowie gromadzący się na trybunach stadionu Wojska Polskiego będą mieli wiele radości związanych z występami sprowadzonych właśnie piłkarzy.