Spór z logiką

Kolejny sezon przed nami. Legia jest inną drużyną niż przed startem poprzednich rozgrywek. Zmienił się trener, odszedł boiskowy lider jakim był Josué, w szatni pojawili nowi zawodnicy. Cele pozostają jednak niezmienne. Legię czeka walka na trzech frontach, na każdym z nich oczekujemy sukcesów, a podjęcie realnej rywalizacji o odzyskanie mistrzostwa Polski jest wręcz obowiązkiem.

Poprzedni sezon był zawodem dla mnie jako kibica, ale poczułem się też zdezorientowany jako długoletni obserwator prawideł rządzących piłkarskim światem. Otóż wydawało mi się przed rozpoczęciem sezonu 2023/24, że pod względem sportowym w Legii wszystko przebiega prawidłowo. Nie idealnie, nie jesteśmy przecież Manchesterem City, ale właśnie prawidłowo i w tamtym momencie sądziłem, że istnieją solidne podstawy do optymizmu. Nastąpiła stabilizacja myśli taktycznej, czego gwarantem był trener Kosta Runjaić, udało się zachować rdzeń zespołu, który miał być na fali wznoszącej i głodny sukcesu po tym jak oglądał plecy Rakowa w sezonie 2022/23, a nawet podpisano kontrakt z Gualem, królem strzelców Ekstraklasy. I przez pewien czas wszystko szło wręcz doskonale. Wykorzystując sprzyjający terminarz, zespół komfortowo punktował w lidze, kwalifikacje do europejskich pucharów zakończyły się spektakularnym sukcesem, a w pierwszej kolejce fazy grupowej Ligi Konferencji Legia pokonała czołową ekipę Premier League, Aston Villę. Wszystko układało się po naszej myśli aż do wyjazdowego zwycięstwa nad Pogonią w Szczecinie, odniesionego nawiasem mówiąc po kto wie czy nie najlepszym meczu rozegranym na przestrzeni całego sezonu Ekstraklasy. Tylko że potem doszło do nieprawdopodobnej wręcz zapaści, w trakcie której jedna porażka goniła drugą. Zespół nie potrafił się odkręcić, a trener nie wiedział jak zespołowi pomóc. Na skutek tej zapaści Legia straciła mnóstwo punktów i, co gorsza, już do końca sezonu nie odzyskała pewności siebie, stając się drużyną chimeryczną, niestabilną, dopiero rzutem na taśmę i w mało przekonującym stylu zajmując miejsce na podium. Niewytłumaczalna była skala tej zapaści, zaskakujące były jej destrukcyjne, długofalowe skutki, absolutnie niezrozumiały fakt, że w przerwie zimowej dyrektor sportowy dodatkowo podstawił trenerowi nogę, nielogiczne były rozstrzygnięcia, które doprowadziły do tego, że w ligowej tabeli musieliśmy uznać wyższość nie Lecha, Rakowa czy Pogoni, ale Śląska i Jagiellonii.

Dziś mamy do czynienia z paradoksem, ponieważ w przededniu startu sezonu 2024/25 potrzeba nam wiary, że futbol ponownie okaże się nielogiczny, tylko tym razem to my okażemy się beneficjentami tego zjawiska. Serce kibica zawsze wierzy, zawsze jest pełne marzeń, pragnień, z łatwością wpada w ekscytację, jednak trudno dyskutować z faktami. A są one takie, że z jednej strony czekają nas dokładnie te same wyzwania i problemy co rok temu, wyzwania i problemy, które w minionych rozgrywkach przerosły trenera i drużynę. Legia będzie próbowała wedrzeć się do fazy grupowej europejskich pucharów, a w razie powodzenia będzie musiała łączyć grę w pucharach z rywalizacją w lidze, gdzie konkurencja jest liczna i wyrównana, a każda dłuższa punktowa drzemka prawdopodobnie okaże się stratą nie do nadrobienia. Z drugiej strony brakuje nam zeszłorocznego atutu stabilizacji i zaufania do wariantów, które do pewnego stopnia sprawdziły się już wcześniej. Na boisku muszą wykreować się nowi liderzy, trener musi wykuć taktykę w warunkach bojowych, wszystko to w sytuacji, w której nie ma dużego marginesu błędu, a kadra naszej drużyny nie jest jakościowo lepsza niż dwanaście miesięcy temu, zwłaszcza wobec fatalnych wiadomości związanych z kontuzją Elitima. Skoro jest tak samo lub nawet gorzej, to jakim sposobem ma być lepiej? Byłoby to, właśnie, nielogiczne.

W tej sytuacji musimy wierzyć w trenera Gonçalo Feio. Wierzyć trochę wbrew rozumowi, bo przecież jest to bardzo młody, zaledwie 34-letni szkoleniowiec, bez weryfikacji na poziomie Ekstraklasy, który w przeszłości dał się poznać z trudnego charakteru, a na ławce Legii zdążył już zaliczyć wstydliwą porażkę 0:3 z Radomiakiem. I to właśnie on jest tym, który ma za zadanie pokonać wszelkie przeciwności i poprowadzić Legię ku oczekiwanym sukcesom. Feio ma poradzić sobie z presją niecierpliwych, wymagających kibiców, z surowymi ocenami mediów, a także z nadzorem dyrektorów, dla których będzie pierwszą osobą do zwolnienia w przypadku serii niepowodzeń. Jeżeli w lipcu przyszłego roku Portugalczyk nadal będzie trenerem Legii, będzie to znaczyć, że misja się powiodła i nie utonął wrzucony na głęboką wodę. Realność tego scenariusza trudno ocenić nawet na fifty-fifty, ale oczywiście ze wszystkich sił kibicuję Portugalczykowi, by dał piłkarskiej logice prztyczka w nos. I żeby była jasność, o tym co trener Feio robi do tej pory, w jaki sposób prowadził Legię w końcowej fazie poprzedniego sezonu, jak wypowiada się w mediach, mogę napisać tylko i wyłącznie pozytywne rzeczy. Nasz trener wygląda na inteligentnego, ambitnego faceta, który rozumie futbol, który jest świadomy otrzymanej szansy, który charakterologicznie pasuje do takiego klubu jak Legia. Aż chciałoby się napisać, że to właściwy człowiek na właściwym miejscu, jednak zdecydowanie przedwczesna i na wyrost optymistyczna byłaby taka konkluzja. Trenerów Legii weryfikuje tylko i wyłącznie jedna rzecz, którą są wyniki. Feio nie dostanie spokoju, czasu, sezonu przejściowego, taryfy ulgowej. Jeżeli nie zrobi wyniku – przepadnie prawdopodobnie szybciej niż jego poprzednicy.

Trener to raz, ale z pewną ambiwalencją trzeba wierzyć też w intuicję decydentów z pionu sportowego, przede wszystkim Jacka Zielińskiego. Josué był zawodnikiem, który potrafił grać w piłkę na poziomie rzadko oglądanym w polskiej lidze, to jest kwestia poza dyskusją. Rezygnacja z takiego piłkarza wydaje się być, jakżeby inaczej, nielogiczna. Czy był to akt odwagi czy głupoty, przekonamy się wkrótce, ponieważ jednak chcemy zwycięstw Legii, musimy wierzyć, że okaże się, że Josué rzeczywiście blokował potencjał innych zawodników, którzy do tej pory mniej czy bardziej świadomie chowali się w jego cieniu, pozwalając mu monopolizować boiskowe wydarzenia, a obecność Portugalczyka utrudniała czy wręcz uniemożliwiała wdrożenie wariantów taktycznych zakładających większą fizyczną intensywność pressingu czy szybsze konstruowanie ataków. 

Trzeba również wierzyć, niestety wbrew logice i dotychczasowym doświadczeniom, że ruchy transferowe sprawiające wrażenie raczej doraźnej łapanki niż przemyślanych i dobrze przygotowanych działań dających realną nadzieję na szybkie podniesienie poziomu sportowego zespołu, okażą się jednak trafione, nawet jeżeli nie w komplecie, to choć w kilku przypadkach. 

Reasumując, daleko mi do optymizmu i nie robię sobie większych nadziei przed zbliżającym sezonem. Szczerze mówiąc to chyba bardziej obawiam się, że za sprawą nieugiętych pirotechników Legia zostanie wreszcie wykopana z europejskich pucharów niż nastawiam się na jakieś spektakularnie pozytywne doznania na przestrzeni najbliższych kilkunastu miesięcy. A jednak nie mogę już doczekać się soboty i inauguracji sezonu meczem przeciw Zagłębiu Lubin. Bo przecież taka właśnie jest kibicowska dusza. Nielogiczna.