Kumulacja

Jest poniedziałek, 22 sierpnia. Jutro Legia rozegra mecz, który ma dać naszej drużynie awans do Ligi Mistrzów. O dziwo, trudno jednak o ekscytację i radość ze zbliżających się wielkich chwil. Dobry nastrój mąci słaba dyspozycja Legii na krajowych boiskach.

Mimo sprzyjającego terminarza, mistrzowie Polski zdołali wygrać tylko jeden ligowy mecz z dotychczasowych sześciu. Zwraca uwagę, że Legia czterokrotnie grała w Ekstraklasie na własnym stadionie i w tych czterech meczach nie odniosła ani jednego zwycięstwa. Trzy remisy i porażka – to katastrofalny ‘domowy’ dorobek, godny nie najlepszej drużyny w kraju, lecz... potencjalnego spadkowicza. Do tego trzeba jeszcze dodać odpadnięcie z pucharu Polski. Legia wprawdzie radzi sobie w europejskich pucharach, ale rodzi się wątpliwość, czy konieczność podjęcia zwycięskiej rywalizacji z przeciwnikami demonstrującymi tak przeciętny poziom jak Zrinjski Mostar, AS Trenčín i FC Dundalk może być przekonującym wyjaśnieniem odwrotu obserwowanego na każdym innym froncie?

W Legii aktualnie dochodzi do niekorzystnego zbiegu przynajmniej dwóch zjawisk. Żadne z nich nie zawsze i nie w każdych okolicznościach musi rodzić niepożądane skutki, ale wygląda na to, że w tym momencie oba wspólnie uderzają w Legię.

Pierwsze z nich to kłopot z łączeniem gry na kilku frontach. Stworzenie w polskich warunkach drużyny, która grałaby na wysokim poziomie co trzy dni, walcząc na przemian w Europie i w lidze, jest niezwykle trudne, co potwierdzają nie tylko nasze doświadczenia. Gra tym samym składem skutkuje narastaniem fizycznego i mentalnego zmęczenia u zawodników. Stosowanie rotacji skutkuje natomiast tym, że na boisko wybiega zbieranina bez wypracowanych automatyzmów i wzajemnego zrozumienia, która porusza się po murawie bez ładu i składu, prezentując się jako zespół nierzadko gorzej niż wskazywałaby na to suma indywidualnych umiejętności. Interesujące, że zupełnie znaczenia nie ma klasa wspomnianych wyżej rywali z europejskich pucharów. Czy przeciwnikiem jest bowiem Trenčín czy Celtic – przedmeczowa kalkulacja wygląda identycznie. Nikt będący o zdrowych zmysłach nie przedłoży ligowej młócki, wartej 0,5 punktu po trzydziestu ligowych kolejkach, ponad europejskie puchary, gwarantujące klubowi finansowe kokosy.

Doświadczenia Ruchu Chorzów czy Lecha Poznań możemy uznać za mało miarodajne, ale pamiętajmy o własnych. Latem 2011 roku Legia zwycięsko wychodziła z pucharowej rywalizacji z Gaziantepsporem i Spartakiem, ale w lidze przegrywała u siebie ze Śląskiem Wrocław i Podbeskidziem Bielsko-Biała. Komplet punktów został też na Konwiktorskiej, gdzie przegraliśmy z Polonią Warszawa 1:2. W 2013 roku, rywalizując w Europie z Molde i Steauą, w międzyczasie przegrywaliśmy w Chorzowie z Ruchem i w Warszawie z Lechią, kiedy to, nawiasem mówiąc, trener Urban zastosował manewr bardzo podobny do pomysłu trenera Hasiego na mecz z Arką i wymienił niemal cały zespół. Rok później trener Berg poddał mecz z Bełchatowem (0:1), zremisował w Warszawie z Górnikiem Zabrze 1:1 i przegrał w Bielsku-Białej z Podbeskidziem 1:2. W roku 2015, po mocnym starcie (trzy kolejne zwycięstwa) Legia tylko remisowała w Warszawie z Wisłą i w Białymstoku z Jagiellonią, a przegrała na wyjeździe z Piastem i u siebie z Koroną. Nie oszukujmy się, arcyważna letnia rywalizacja w Europie w jakimś zakresie zawsze odbije się na wynikach osiąganych w lidze.

Drugi czynnik, który wpływa na aktualną postawę Legii to zmiana trenera wraz z całym sztabem szkoleniowym. Przypadek Besnika Hasiego bardzo przypomina Macieja Skorżę i jego trudności z okiełznaniem ‘zaciągu truskawkowego’ z roku 2010. Przypomnijmy, Legia przegrała wtedy na inaugurację z Polonią 0:3, a między sierpniem a wrześniem zanotowała jeszcze passę trzech kolejnych ligowych porażek – z Bełchatowem 0:2, Ruchem 0:1 i Zagłębiem Lubin 1:2. Nowy trener kompletnie nie radził sobie z drużyną, czy może drużyna nie radziła sobie z realizacją koncepcji trenera (co zresztą wychodzi na to samo). Przypomina się też Legia z sezonu 1990/2000. Szefostwo Legii sprowadziło wtedy do klubu wracającego z Anglii Dariusza Kubickiego. W lipcu i sierpniu Legia wygrała zaledwie jeden z siedmiu ligowych meczów (2:1 we Wronkach), a tu i ówdzie szeptano, że zespołowi zdecydowanie nie przypadł do gustu treningowy reżim i styl prowadzenia drużyny przez młodego szkoleniowca.

Zatrudnienie trenera Hasiego było ruchem ryzykownym i to ryzyko dało się przewidzieć. Do Legii trafił szkoleniowiec bez doświadczenia w przygotowaniu drużyny do tak wczesnego podjęcia ligowej i pucharowej rywalizacji, człowiek, który trenerskiego fachu uczył się w lidze, w której ogólny poziom technicznych i taktycznych umiejętności piłkarzy jest bez wątpienia wyższy niż w Polsce. W dodatku ten trener trafił na trudniejsze warunki niż te, w których drużyny do sezonu przygotowywali poprzedni szkoleniowcy Legii z mistrzowskich sezonów. Ani Jan Urban ani Henning Berg nie musieli zmagać się problemem ułożenia zespołu, którego ważne ogniwa uczestniczyły w wielkiej imprezie reprezentacyjnej. Oczywiście w tym momencie trudno jednoznacznie stwierdzić, że decyzja o zatrudnieniu Hasiego była błędem, ale na pewno należało liczyć się z tym, że nowy trener będzie miał niełatwy start.

Znaleźliśmy się zatem w sytuacji, w której ‘zima zaskoczyła drogowców’. Pewne rzeczy można było przewidzieć, można było na nie się przygotować, niestety w obliczu widowisk takich jak sobotni mecz z Arką Gdynia niezwykle trudno o zdystansowanie i wyrozumiałość. Skala spodziewanego jest... niespodziewana.