DNA kontra rzeczywistość

Poniżej kilka słów o tym, dlaczego trzymam kciuki, aby p. Mioduski sprzedał swoje udziały i odszedł z Legii Warszawa. Kilka słów, dlaczego przestałem ufać Dariuszowi Mioduskiemu jako właścicielowi Legii Warszawa. Kilka słów, dlaczego przestałem wierzyć, że pod jego sterami klub, któremu kibicuję od ponad trzydziestu lat, będzie się rozwijał. Nie liczę, że ten tekst cokolwiek zmieni, wyrażam nim jedynie swój sprzeciw wobec sytuacji.

Prezes Mioduski zarządza samodzielnie Legią od marca 2017, nie ma sensu przypominać tu okoliczności, w jakich doszło do przejęcia klubu, bo znamy je wszyscy dość dobrze. Ostatnie wydarzenia, czyli fiasko sportowe poprzedniego sezonu oraz chaos organizacyjny jakiego jesteśmy świadkami w ostatnich tygodniach, to krople, które przelały moją czarę goryczy.

W wywiadach z prezesem słyszymy i czytamy piękne słowa o profesjonalnym zarządzaniu klubem przez obecną ekipę. Stawiane są szczytne cele – „Będziemy dbać o to, żeby każdy, kto jest emocjonalnie związany z Legią, czuł się na stadionie komfortowo, niezależnie od tego, czy przychodzi na Żyletę, sektor rodzinny, czy do loży biznesowej.”. Tabuny dyrektorów mają dbać o kibiców, którzy „są esencją tego klubu i jego największą wartością”. Wszystko to przy zastrzeżeniu, że klub jest specyficznym organizmem i wymaga specyficznego podejścia do zarządzania nim. Z jednej strony, odwołując się do poprzedniej ekipy, prezes mówi „Bogusław zarządzał Legią w sposób intuicyjny, wręcz ręczny. Ale tak można zarządzać małą firmą, a Legia nie jest małą firmą. Jeśli chcemy dalej się rozwijać, wskoczyć na międzynarodowy poziom, musimy stworzyć odpowiednie mechanizmy zarządzania, aby klub zaczął funkcjonować jak sprawna maszyna składająca się z różnych części i trybów. Proste, ręczne sposoby już nie wystarczą. I w tym miejscu są potrzebne moje kompetencje strategiczne”. Pytany, czy należy się obawiać przekształcenia klubu w „korpo”, odpowiada: „Jako prawnik obsługiwałem korporacje i wiem, z jakimi problemami zmagają się firmy, kiedy zaczynają koncentrować się tylko na procesach i tracą umiejętność dostosowywania się. Ale widziałem też firmy, które dzięki pewnym mechanizmom stawały się lepsze od innych. Dzięki czemuś, co nazywam profesjonalizmem, a nie korporacyjnością. Klucz do sukcesu tkwi w tym, by mieć jak najlepszych ludzi w systemie, który umożliwia im rozwój. To jest organizm, który chcę stworzyć. Żeby to, co jest w Legii najważniejsze, czyli sport, miał jak najlepsze warunki rozwojowe, trzeba zatroszczyć się o wszystko, co znajduje się wokół niego: infrastrukturę, sprzedaż czy marketing czy media. Sukces Legii będzie opierał się na połączeniu prawdziwej pasji, profesjonalizmu i zarządzaniu emocjami. To nie jest wzór modelu korporacyjnego.” (magazyn Forbes, wywiad opublikowany 27.04.2017)

Czytając te słowa, można pomyśleć, że pan Dariusz Mioduski znalazł cudowną formułę na prowadzenie klubu piłkarskiego w środku Europy, coś na co nie wpadł nikt przed nim, coś co pozwoli mu wjechać na białym koniu do panteonu legendarnych postaci europejskiego futbolu. Brzmi pięknie, dopóki ktoś, w tym przypadku kibice, powie „sprawdzam”. Każdy aspekt działania Legii Warszawa pod samodzielnymi rządami Dariusza Mioduskiego, charakteryzuje się brakiem spójności, skuteczności i profesjonalizmu. Dotyczy to kwestii sportowych, a zwłaszcza polityki kadrowej na stanowisku trenera pierwszej drużyny, co oczywiście odbija się na wynikach sportowych, ale przede wszystkim dotyczy to spraw, które dotykają kibiców tak w sferze finansowej, jak i emocjonalnej.

Świadomie piszę o kibicach, bo tylko oni są emocjonalnie związani z klubem, tylko oni płacą za swoją pasję i miłość realne pieniądze. Media sportowe z oczywistych przyczyn uważają temat organizacji pracy klubu za mało atrakcyjny, a fakt, że wejście na stadion wiąże się dla dziennikarza jedynie z okazaniem akredytacji prasowej przy bramce, całkowicie oddala go od punktu widzenia przeciętnego kibica/klienta klubu piłkarskiego.

Ostatnie zamieszanie związane z wprowadzeniem i uruchomieniem nowego systemu biletowego, i programu zakupu karnetów obnażyły kompletny brak profesjonalizmu wśród osób odpowiedzialnych za to wdrożenie, włączając w to grono głównego architekta drogi ku postępowi, jaką miała się poruszać Legia Warszawa, czyli p. Mioduskiego. Absurdalne, nielogiczne, a w przypadku propozycji znalezienia wolnego miejsca na sektorze dla posiadacza karnetu, impertynenckie decyzje są firmowane nazwiskiem człowieka, który chętnie używa zwrotu „legijne DNA”. Pan Mioduski nie ma zielonego pojęcia, czym jest legijne DNA, a ciągłym i bezrefleksyjnym nadużywaniem tego zwrotu, strywializował jego znaczenie. Może zamiast nadużywać górnolotnych określeń, których znaczenia nie do końca się rozumie, warto byłoby po prostu potraktować z szacunkiem ludzi, którzy swoje ciężko zarobione pieniądze poświęcają co sezon, aby kupić karnet i gadżety klubowe i robią to bez względu na poziom sportowy, aktualne władze, z czystej miłości do swojego klubu. Ci sami ludzie zostali potraktowani ostatnio jak petenci, jak zło konieczne. Komunikaty i „wyjaśnienia” opublikowane przez klub, uwłaczają inteligencji średnio rozgarniętej osoby i są kolejnym przykładem „profesjonalizmu”. Sposób, w jaki klub rozwiązuje kwestię akceptacji zniżek na bilety/karnety dla osób niepełnosprawnych zaczął przypominać sprawę braku sznurka do snopowiązałek w czasach PRL – nie da się go rozwiązać. Obchody Roku Deyny, a raczej ich brak, pokazują, jak prezes rozumie „DNA Legii”.

Można przytaczać przykłady indolencji i braku zrozumienia dla kibiców, ale wszyscy widzimy je na co dzień, więc szkoda na to miejsca i czasu. Jeśli aktualnie w Legii cokolwiek działa sprawnie i bez zarzutów, to oznacza, że nie dotarła tam jeszcze wizja „profesjonalizmu” sygnowana przez prezesa Mioduskiego.

Wielu z kibiców prowadzi własne biznesy, są wśród nas lekarze, prawnicy, przedsiębiorcy, artyści. Wielu z nas zajmuje się obsługą klientów, osób wymagających specjalnego traktowania lub opieki. Stawiam dolary przeciwko orzechom, że działając równie „profesjonalnie”, jak komórka klubu odpowiedzialna za wdrożenie systemu biletów i karnetów czy odpowiedzialna za komunikację z kibicami kupującymi karnety, nikt z nas nie przetrwałby tygodnia w swojej firmie. Gdyby ci ludzie obsługiwali klientów jak obsługuje klientów-kibiców Legia Mioduskiego, to ich biznesy już dawno by upadły z jedną gwiazdką średnich ocen na Google Maps i Facebooku.

Z drugiej strony, gdyby wszyscy klienci kupujący bilety, karnety i koszulki Legii byli tylko klientami, a nie kibicami, już dawno poszukaliby odpowiadającego im serwisu obsługi klienta.

Kibic przełknie pasmo sportowych porażek, złą obsługę klienta bo jako jedyny ma to coś - "legijne DNA". Gdyby był zwykłym klientem, już dawno by zmienił klub, tak jak by zmienił sklep, w którym źle go potraktowano, restaurację, myjnię samochodową. Jedynym obecnie kapitałem Mioduskiego jest monopol w sercach kibiców. Po liczbie sprzedanych karnetów w porównaniu do sprzedaży z lat ubiegłych widać, że on równie szybko topnieje. Topnieje jak wycena finansowa i osiągnięcia sportowe klubu od chwili objęcia pełnej władzy przez p. Mioduskiego.

Celowo pomijam osoby nadzorujące bezpośrednio kwestię nowego systemu biletowego, czy marketing, ponieważ uważam, że odpowiedzialność za to fiasko ciąży całkowicie na prezesie Mioduskim i jest przykładem tak chętnie przytaczanego przez niego „profesjonalizmu”.

Podobnie, jak wiele osób, miałem nadzieję, że przejęcie władzy w klubie przez p. Mioduskiego wprowadzi nas na drogę stabilnego postępu, pozwoli dzięki organizacyjnym zmianom, na regularną grę w fazie grupowej Ligi Europy. Jeden z moich kolegów mający podobne spojrzenie na obecną rzeczywistość klubową, twierdzi, że „zostaliśmy oszukani przez Mioduskiego”. Zgadza się, zostaliśmy oszukani. Pod maską wytrawnego, prężnego biznesmena i profesjonalisty, kryje się osoba niezdolna do podejmowania racjonalnych decyzji, zmieniająca zdanie pod wpływem „doradców”. Pan Mioduski mylnie uznał, że rękoma technokratów wystarczy wprowadzić „procedury i procesy” do organizmu, który za rządów poprzedniej ekipy funkcjonował w sposób „intuicyjny, wręcz ręczny”. Z biegiem czasu prawie każda decyzja, którą de facto firmuje swoim nazwiskiem prezes Mioduski, okazała się błędna, a ich efekty wpływały na jakość sportową klubu. Jesteśmy niewolnikami wizji, to na nas, na żywym organizmie, ćwiczy on swoje pomysły.

Zdaję sobie sprawę, że dla właściciela klub piłkarski to biznes. Zdaję sobie też sprawę, że ciężko jest znaleźć potencjalnego kupca na klub, który pikuje w europejskim rankingu a jednocześnie uzależnia swój budżet od występów w grupie LE. Mam jednak nadzieję, że każdy dzień przybliża nas do momentu, kiedy na biurku prezesa wyląduje korzystna oferta od poważnego inwestora, a transakcja stanie się faktem. Do tego czasu będę oczywiście wspierał mój klub, będę w miarę możliwości chodził na stadion, ale z przekonaniem, że pod wodzą p. Mioduskiego nie czeka nas nic dobrego.

Kris (@krisnotofficial)