Metamorfoza na ławce

Przymierzałem się do tego tekstu kilka razy. Za każdym jednak razem przypominałem sobie, że w poprzednim sezonie Legia prowadzona przez Aleksandara Vukovicia zupełnie nie poradziła sobie w meczach decydujących o końcowych rozstrzygnięciach w lidze. Byle nie zapeszyć, myślałem. Teraz, po przypieczętowaniu tytułu mistrzowskiego w sezonie 2019/20, mogę wreszcie z czystym sumieniem napisać – dobra robota, trenerze!

Vukovicia jako zawodnika lubiłem. Po jego początkach w Legii miałem co prawda nadzieję, że osiągnie wyższy piłkarski poziom, ale, cóż, w naszych futbolowych realiach chyba jednak trudno liczyć na to, że rozwój drużyny lub ligi jako całości (?) będzie regularnie kreował piłkarzy wysokiej klasy. A może po prostu naturalne ograniczenia techniczne i fizyczne Vukovicia nie pozwoliłyby mu na wspięcie się szczebel wyżej, nawet gdyby znajdował się w lepszym otoczeniu. Vukovicia zapamiętałem jako solidnego rzemieślnika środka pola, który nie zwykł schodzić poniżej określonego poziomu, aczkolwiek, umówmy się, wirtuozem nie był. Niemniej jednak sposób gry Serba zawsze mi odpowiadał, podobnie jak jego boiskowy charakter i zawziętość.

Tylko że boisko to jedno, a ławka trenerska drugie. Kiedy Vuković postanowił podążać ścieżką szkoleniowca, przyglądałem się temu z sympatią, ale bez przesadnych nadziei. Dysponując jedynie kibicowskim oglądem sytuacji, w pewnych aspektach, na przykład inteligencji czy umiejętności czytania gry, dostrzegałem w Vukoviciu dobry materiał na trenera, ale inne aspekty wydawały mi się sporego kalibru przeszkodami. Zastanawiałem się, czy taką przeszkodą nie będzie na przykład temperament Vukovicia. A przede wszystkim, czy wieczny asystent, znany widowni klubowych mediów jako wodzirej w legijnej szatni, ma szansę zdobyć autorytet jako pierwszy trener. Nie sposób moich skromnych doświadczeń w pracy z zespołami ludzkimi porównać do prowadzenia kadry Legii Warszawa, ale jednego jestem pewien – nie pomoże fachowość, nie pomogą świetne pomysły i optymalne rozwiązania, jeżeli ludzie nie będą cię słuchać i w konsekwencji nie będą wykonywać twoich poleceń. Zastanawiałem się zatem czy szatnia będzie słuchać Vukovicia.

Ten konkretny czynnik nie dawał mi spokoju i być może z powodu moich subiektywnych obaw, właśnie w nieoptymalnym funkcjonowaniu układu pierwszy zespół – trener, upatrywałem jednej z przyczyn zeszłorocznego niepowodzenia w rundzie finałowej sezonu, chociaż jest to rzecz jasna teza niemożliwa do udowodnienia. Wydawało mi się, że piłkarze zbyt szybko uwierzyli w mistrzostwo, a trener nie umiał dotrzeć do zespołu i wyrwać go z letargu. Walką o lepszą chemię w szatni tłumaczyłem sobie również nowe personalne porządki zaprowadzone przez Vukovicia, na czele z rezygnacją z Kucharczyka i Carlitosa.

Koncept, by sztab szkoleniowy miał komfort układania sobie drużyny po swojemu, oczywiście w granicach zdrowego rozsądku, uważałem zawsze za słuszny. Nie ukrywam jednak, interesują mnie głównie efekty podjętych działań. Oceny są determinowane przez wynik. Z perspektywy czasu mam do siebie wewnętrzne pretensje, że, jakkolwiek cały czas wydawało mi się, że rozumiem idee stojące za wyborami taktycznymi i personalnymi trenera, w pewnym momencie sezonu uznałem, że niestety raczej nic z tego nie będzie. Nie na tyle mocno zwątpiłem, by zacząć podpisywać się pod hasłem ‘VukoOut’, ale na tyle, by dopadło mnie kibicowskie zobojętnienie i apatia. Naturalnie nie mam na myśli odpadnięcia z europejskich pucharów, bo w tych Legia zagrała na miarę swoich możliwości, spadając ostatecznie z wysokiego konia, ale o drugi etap rundy jesiennej, po którym Legia balansowała na granicy dolnej i górnej ósemki ligowej tabeli.

Przyznam szczerze, że w tamtym momencie wzruszyłbym ramionami na powtórkę doskonale znanego nam scenariusza – zmiana trenera, efekt nowej miotły i mozolne odrabianie strat do konkurencji, z pełną świadomością, że historia najprawdopodobniej powtórzy się za rok, tylko z innymi nazwiskami w obsadzie. Tymczasem, o dziwo, pełne zaskoczenie! Prezes Mioduski wytrzymał ciśnienie, a Legia pod wodzą Vukovicia zaczęła grać jak z nut. Eksplodował talent Karbownika, w środku pola objawił się generał Antolić, fantastyczne mecze rozgrywali Luquinhas czy Kanté. Legia co jakiś czas myliła wprawdzie krok, ponosiła porażki, ale generalnie od 12. kolejki sezonu kroczyła po tytuł bardzo pewnie, pieczętując go w minioną sobotę, mimo plagi kontuzji i innych problemów.

To mistrzostwo ucieszyło mnie bardzo, chyba nawet bardziej niż kilka poprzednich. Może dlatego, że w tych trudnych czasach człowiek intensywniej niż zwykle potrzebuje pozytywnych emocji, może dlatego, że po roku przerwy, zdążyłem już mocno zatęsknić za radością z tytułu, a może dlatego, że po wzmiankowanej wyżej fazie apatii i zobojętnienia, sinusoida kibicowskich emocji musiała siłą rzeczy ponownie wystrzelić w górę. Był to tytuł zdobyty w naprawdę dobrym stylu, znacznie lepszym, niż spodziewałbym się tego po Legii Vukovicia mniej więcej rok temu. Jest chemia, jest kolektyw, jest nadzieja na kontynuację. Mechanizm po autorsku skonstruowany ręką trenera i jego sztabu zadziałał na medal, na złoty medal. Brawo!

Teraz rzecz w tym, by koniec tego sezonu nie okazał się sufitem projektu sygnowanego nazwiskiem Vukovicia. Już za kilka tygodni ciężka próba w europejskich pucharach, w których nie będzie miejsca na poprawkę, a szybki rozbrat z Europą może mieć fatalny wpływ na funkcjonowanie klubu, na morale drużyny i kibiców. Łatwo bez wątpienia nie będzie - ale dlaczego ludzie Vukovicia nie mieliby zdać kolejnego egzaminu? Postawą w tym sezonie zasłużyli na kredyt zaufania.