Jasny cel

Nowy sezon ruszył, a my rozpoczynamy go dobrej myśli i pełni nadziei. Wydaje się, że Legia wróciła do równowagi i są podstawy do wiary w odzyskanie mistrzostwa kraju, a może i ciekawą przygodę w europejskich pucharach. Bilety na Legię rozchodzą się jak świeże bułeczki, trener ma mocną pozycję, kadra jest liczebna i doświadczona.

Najbliższe, letnie tygodnie odpowiedzą przynajmniej na jedno pytanie – czy Legia zaistnieje w Europie. Przebieg inauguracyjnego meczu w Szymkencie można określić mianem niewielkiego falstartu, jednak trudno sobie wyobrazić, by Legia miała nie pokonać tej przeszkody. Potem może być już tylko trudniej. Oczywiście na Legii ciąży presja i obowiązek punktowania w europejskich pucharach, wszak to istotny warunek urealnienia awansu do fazy grupowej w kolejnych sezonach, umówmy się jednak, najkrótsza droga w tym kierunku wiedzie przez zdobycie mistrzostwa Polski.

Wystarczy przypomnieć, jak rok temu mistrzowski Lech Poznań ‘doturlał się’ się do fazy grupowej Ligi Konferencji, mimo tragicznej formy zespołu na starcie sezonu, a jak od ostatniej rundy kwalifikacyjnej odbił się znacznie mocniejszy w tamtym momencie Raków. Tak, to mistrzostwo jest najważniejszym celem i Legia w żadnym momencie nie może sobie pozwolić na odpuszczanie meczów ligowych. Trauma sezonu 2021/22 z pewnością jest w tym względzie cenną nauczką, a i towarzyszyć nam musi świadomość, że w Ekstraklasie zapowiada się wyrównana rywalizacja z mocną konkurencją i wszelkie straty mogą być trudne do odrobienia.

Co przemawia na korzyść Legii? Stabilizacja, postęp i jakość. Trener Runjaić zbudował drużynę, która wydaje się gwarantować grę na określonym poziomie, a jednocześnie nadal ma przed sobą perspektywy rozwoju, nadal jest głodna. Skoro poprzedni sezon zakończył się wicemistrzostwem i zdobyciem krajowego pucharu, to poprawić ten wynik można tylko w jeden sposób. Wymagać to będzie jeszcze większej solidności i skuteczności, bo chrapkę na tytuł mają również Lech, Pogoń i Raków, a jeżeli którykolwiek z tych rywali zdoła osiągnąć zeszłoroczną punktową efektywność Rakowa, przebicie takiej konkurencji będzie arcytrudne, jednak z pewnością nie jest to zadanie poza zasięgiem naszej drużyny.

Mamy w Legii grupę ludzi o wysokich umiejętnościach, doświadczonych, znających realia Ekstraklasy. W polskiej lidze nie sposób znaleźć lepszych obrońców niż Jędrzejczyk czy Augustyniak, lepszego rozgrywającego niż Josué, lepszego wahadłowego niż Wszołek. A są przecież jeszcze Kapustka i Elitim, są Pekhart i Gual, są wreszcie Muçi i Slisz, którzy nadal mogą być jeszcze znacznie lepsi. Potwierdzona, indywidualna jakość piłkarzy kadry pierwszego zespołu to poważny atut Legii w walce o mistrzostwo Polski.

Gdzie są zatem znaki zapytania? Przede wszystkim tam gdzie mowa o prawidłowym zbalansowaniu kadry, niewiadomą jest też utrzymanie odpowiedniej intensywności przy kumulacji gier.

Kadra Legii jest jakościowa, jest liczebna, ale kłopoty bogactwa w środku pola i linii ataku idą w parze z niedoinwestowaniem wahadeł i ryzykiem na środku obrony. Oczywiście problemem nie jest nieoceniony Wszołek, problemem nie jest też Kun, bo on świetnie się sprawdzi jako ten od ‘noszenia pianina’, problemem jest, że jedynym dublerem dla tych zawodników jest w tej chwili Baku, dla którego wahadło nie jest optymalną pozycją i który nie daje gwarancji stabilizacji na określonym poziomie. Trener Runjaić będzie miał kłopot z rotacją, a ewentualna kontuzja, odpukać w niemalowane, byłaby prawdziwą katastrofą. Jeżeli temat wzmocnienia lub choćby uzupełnienia tej pozycji zostanie przesunięty na kolejne okienko transferowe, będzie to co najmniej zastanawiająca decyzja.

Z kolei w obronie straciliśmy Nawrockiego, rywalizację przegrał Rose. Jeżeli niechciany Rose odejdzie, zostanie nam czterech obrońców na trzy miejsca. To o jednego za mało, zwłaszcza, że Jędrzejczyk młodszy już nie będzie, za to średnią kartek na sezon nadal ma przewidywalną.

Wydaje się, że pewne roszady taktyczne wdrożone przez trenera Runjaicia na starcie sezonu, zostały podyktowane właśnie takim a nie innym profilem posiadanej kadry. Legia została przesunięta nieco wyżej, w ustawieniu 3-4-3 Josué i Muçi / Gual grają wąsko za plecami silnego napastnika. Jest to korzystne dla ataku pozycyjnego i nie stanowi problemu, gdy jesteśmy przy piłce, zwłaszcza Josué może swobodnie wybierać sobie rolę na boisku, jednak potencjalnie może skutkować problemami w grze defensywnej. Dużo mówi się o zakładaniu wysokiego pressingu przez Legię, ale nie da się tak grać w każdym meczu i z każdym przeciwnikiem. Trudno jednak dziwić się decyzjom Runjaicia, przecież gołym okiem widać, że im bardziej defensywnie zechce nasz trener ustawić zespół, tym większy będzie miał z tym kadrowy kłopot.

W kwestii zarządzania zespołem w okresie zwiększonej intensywności meczów wiele rozstrzygnie się na przestrzeni najbliższego miesiąca. Otrzymamy próbkę tego jak Legia trenera Runjaicia może sobie radzić, łącząc grę w europejskich pucharach z rywalizacją na ligowych boiskach - i czy nasz zespół czekają dalsze obciążenia na jesieni. Tutaj chodzi o to, by zjeść ciastko i mieć ciastko co, jak wiadomo, nie jest prostą sztuką. Pamiętamy zresztą, że na wiosnę jedyna poważna zapaść dotknęła Legię, gdy zespół był już myślami przy finale pucharu Polski. Teraz obciążenia mogą być znacznie większe.

Tak, znaki zapytania są, choć można je znaleźć zawsze, w każdych okolicznościach. Porównując obecną sytuację z minioną dekadą bezprecedensowych triumfów Legii, bez wątpienia zmieniły się uwarunkowania zewnętrzne, mamy teraz bardziej wymagającą ligową konkurencję. Ale czy to źle? Nie, konkurencja i rywalizacja powinny nam służyć. A oczekiwania i cele mogą być w Warszawie definiowane tylko w jeden sposób – walczymy o mistrzostwo Polski.